Extra Japanspecial! Boedistmeester, beren en onsen

Extra Japanspecial! Boedistmeester, beren en apen, onsen

Lieve damens en heren,

Het is nog maar kort geleden sinds ons vorige reisverslag, echter wij hebben geweldige en gekke reiservaringen gehad afgelopen dagen die we graag met jullie willen delen! We zijn afgelopen week van de wereldbodem verdwenen maar inmiddels weer geland.

Terugblik
Niigata, de eerstvolgende plek waar we naartoe zijn gegaan vanaf Tokyo. Helaas niet met het liften, de kartonnen dozen met ‘Niigata’ erop hebben we dan ook maar tegen een prullenbak op straat aangelegd. Vanaf hier begint het hele volgende verhaal. Want deze mislukte lift-situatie heeft geleid tot een reeks maffe bijzondere ervaringen die we ons leven bij zullen dragen.
In Niigata verblijven we voor het eerst in een Japanse-stijl huis. En doordat we voor dit hostel hebben gekozen, heeft dat er ook toe geleid tot de gekke, gekke ervaringen die we afgelopen paar dagen hebben gehad. Hier in dit hostel komen we in aanraking met een hosteleigenaar die bijna geen engels spreekt. Hij verstaat het wel een klein beetje. Maar het is verbazingwekkend hoe ver je komt met gebaren en een paar Japanse woorden.

De eerste avond zijn wij samen met een andere japanse meneer de enige hostelgebruikers. De andere Japanse meneer heet Hiroshi en hij spreekt Engels, wel echt alleen de basis. De hosteleigenaar en Hiroshi-kun (40 jaar oude man en reist voor werk door japan) helpen ons meedenken hoe Jorick en ik onze reis verder kunnen vervolgen na dat geblunder met het liften. Hij belt een vriendin ‘’kumi’’ en Kumi-san spreekt engels en komt ons ook verder helpen. Het is niet alleen verder helpen, het is ook vooral heel hard lachen om het geblunder met liften en de idiote dingen die deze toeristen uitkramen. Kumi-san moet regelmatig een traantje wegpinken. Zoals op de fiets naar de Japanse alpen gaan bijvoorbeeld. ‘Deze toeristen zijn gek, er ligt daar sneeuw’ kramen ze uit. Ook moeten ze erg lachen als we ze een foto laten zien dat ik met mijn kartonnen bord ‘’niigata’’ in de metro sta. ‘’Hahaha, hoe tegenstrijdig, liften in de metro’’ en ‘’wahaha, mag ik die foto hebben voor op mijn facebook?’’. Daarnaast drinkt Jorick met de eigenaar Sake, de typische japanse alchohol. We lachen vooral die avond met zijn vijfen heel wat af, waarbij Hiroshi en Kumi-san regelmatig vertalen naar de hosteleigenaar en af en toe weer terug vertalen naar ons. We redden ons goed en zelfs al praten ze soms in het Japans, je kunt (als je een klein beetje bekend bent met Japans) redelijk volgen waar ze over praten.

Jorick en ik verkennen Niigata heel goedkoop met de fiets, heel veel is er na drie dagen niet meer te zien. We lopen ‘savonds nog een rustig straatje in om even wat ramen te scoren bij de ramenshop. Jorick roept me: ‘’Lau!!! Kijk geisha’s!’’. We zien in de verte twee vrouwen een klein straatje inlopen op houten slippertjes in kimono en met hun zwarte haar opgestoken. Ze verdwijnen net om het hoekje als ik ze spot. ‘’Joor kom, we lopen er achter aan!’’ Vanuit de verte lopen we achter ze aan, en verhipt inderdaad het lijken op twee geisha’s. We zien ze in de verte een japans huis in een klein straatje ingaan, maar ze zien ons in de verte naar hun kijken en zwaaien nog even naar ons. Ze hebben een wit gezicht en lachen vriendelijk. Ik ben ondertussen zielsgelukkig. Ik heb Geisha’s gezien! Hiroshi-kun verteld me later dat het geen Geisha’s waren maar Maiko-sans. Dit is de bijzondere versie van een Geisha. Hij vertelde me dat ik heel erg veel geluk heb gehad om deze te mogen zien. Geisha’s spelen alleen een instrument en zingen eventueel of serveren alcohol aan customers. Maiko’s zijn de overtreffende vorm/ hogere rang hiervan en het is echt een kunst om dit te worden. Het is een soort beroep, een traditioneel japans beroep dat ver vanuit de geschiedenis komt. Maar weinig mensen worden een Maiko en daarnaast zijn ze moeilijk te spotten. Maiko’s kunnen naast het spelen van een instrument, typisch japans dansen maar houden mensen ook gezeldschap.

Ondertussen eten we samen met Hiroshi-kun en we koken voor elkaar. Daarnaast halen we regelmatig de drank erbij. De hosteleigenaar houd ook van een drankje dus het komt vaak voor dat we met z’n vieren eten en drinken. We krijgen de tip om naar een niet toeristisch plaatsje te gaan, z’n uur met de bus vanaf Niigata en een typisch Onsen plaatsje. Hmmm, ‘onsen’ hoor ik jullie denken. Kennen we dat?

Oh help, hoe red ik me in een Japanse onsen...
Nou jongens, lees deze gebruiksaanwijzing maar even goed want ik wilde dat ik hem had voordat ik ging.
Dus Jorick en ik gaan de volgende dag naar dit plaatsje toe, het begint echter heel hard te regenen tijdens de busrit. De buschauffeur is erg lief, hij geeft ons een paraplu. Jorick en ik komen vervolgens aan in een heel schattig dorpje tussen de bergen in. Er staan hier een aantal hotels maar het heeft ook een typische Japanse uitstraling. Hier gaan we op zoek naar een goede onsen. Al gauw stuiten we bij een hotel die ook een onsen heeft. Voor 1 uur badderen betaal je z’n 5 tot 10 euro per persoon afhankelijk van de onsen. We worden begeleid tot de ingang van de onsen, mannen en vrouwen moeten apart van elkaar. Ik vraag of er nog regels zijn aan het personeel en of ik mijn bikini aan moet doen, maar de man begrijpt het niet. Hmm, vervolgens worden we aan ons lot overgelaten met een traditie waar toeristen niet bekend mee zijn. ‘’Wat moet ik doen?’’ denk ik met lichte paniek...

Terwijl Jorick via de mannenkant naar binnen stapt en ik voor hem duim dat hij zich red en niet per ongeluk iets beledigends doet, stap ik via een gordijn de vrouweningang in en er bevind zich een grote ruimte. Ik zie verder geen schoenen op de grond, maar vanuit ervaring weet ik dat ik eerst mijn schoenen uit moet doen. Verder kijk ik eens rond door de ruimte. Hmm, een aantal kaptafels met vrouwenproducten voor je haar, fohns, wattenstaafjes en borstels. Ook staat er een weegschaal, een kast met mandjes erin en getallen in het Japans. Er staat ook een gebruiksaanwijzing op de muur over de onsen, maar natuurlijk alleen in het Japans... Ik bestuur een plaatje op de muur van wat vrouwen die naakt in een soort zwembad zitten, hun haar boven op hun hoofd in een knotje. Ook op het plaatje is te zien dat de vrouwen een handdoekje mee het water innemen en over hun prive delen leggen.
‘Oke! Daar kan ik wat mee!’ ‘Ik vermoed dat die baskets voor mijn kleding is’ denk ik hardop tegen mijzelf. Ik had natuurlijk enthousiast mijn bikini aangedaan, maar die doe ik ook maar uit. Het is jammer dat er verder geen andere mensen waren, anders had ik standaart apengedrag kunnen vertonen, de immitatie.

Met mijn knotje en handdoekje stap ik via een schuifdeur de volgende ruimte in, regelrecht de warme stoom tegemoet. Ah, heerlijk zo heet, terwijl het buiten regent. Ik kijk de ruimte rond en zie een aantal krukjes met een aantal spiegels ervoor staan. Op de krukjes liggen houten emmertjes. Voor de spiegels zie ik flessen met vermoedelijk shampo en zeep staan. Ik zie ook een groot bad met water. Hmm, in Nederland moet je ook vooraf even wassen voordat je het water in gaat. Ik vermoed dat dit niet anders in Japan zal zijn, dit land is de overtreffende vorm van ons qua netheid. Dat niet alleen, dit land is erger, echt veel erger nog dan Duitsland in het volgen van regels. De kernwaarden: beleefdheid, je aan de regels houden, het hoort zoals het hoort, niemand tot last zijn, respectvol en zorgzaamheid zijn hier heel belangrijk. Hoe ik hier toe kom, lees je straks.

Dus ik was mezelf terwijl ik op een klein krukje zit, de houten emmer vul ik met water uit de kraan voor me, en een aantal keer flikker ik de emmer boven mijn hoofd om. Daarna ga ik naar het zwembad maar wat is die geur toch? De geur van rotteneieren... Ahnee.... Dapper stap ik wel het water in en dit water is heerlijk warm. Na 20 minuten val ik bijna flauw en ga ik er weer uit. Ik was me opnieuw want ik heb geen zin om de hele dag naar rotte eieren te ruiken en vervolgens kleed ik me weer aan, want het uur is bijna voorbij. Om 12:00 komen de schoonmakers, daar zijn we voor gewaarschuwd dat we er dan wel uit moeten zijn. Hier in dit land moet je dit ook echt nauwkeurig op de tijd doen want het is heel onrespectvol als iemand je moet vragen of je de ruimte wilt verlaten. Ze zullen je er nooit op aanspreken, maar je wel als onbeleefd gaan zien.

Ik wacht Jorick op... En terwijl Jorick naar mij toe loopt ruik ik weer die vieze rottende eigeur... De rest van de dag mag ik van de geur genieten tot Jorick zich eindelijk doucht. Achter een supermarkt van datzelfde plaatstje blijkt een ramenshop te zitten en we besluiten daar te kijken. Als we de winkel binnenlopen zijn alle blikken op ons. Vooral op Jorick want hij is hier erg lang en hij knalt bijna met zijn hoofd tegen de deur van de ingang. We worden naar een tafeltje begeleid en meteen wordt ons gevraagd waar we vandaan komen. Niet in het engels natuurlijk, maar in het Japans. Inmiddels zijn we gewend dat veel japaners ons vragen waar we vandaan komen en dat veel japanners geen engels spreken. We zijn beide knalblond en lang. Verder heeft iedereen hier in dit land zwart haar tenzij geverft. Toch valt het mee hoe mensen naar je kijken, zelf in niet toeristische gedeeltes voel je je niet aangestaard.
We hebben geen keuze in het menu, in deze ramenshop serveren ze maar 1 gerecht. ‘’Wat skeer’’ denk ik nog. We krijgen ‘ramen’ voor ons. Er zijn honderden verschillende ramengerechten dus telkens als we zoiets bestellen is het afwachten hoe het smaakt. Verder is ramen het goedkoopste gerecht in Japan. Dat is de reden dat wij dit ook vaak eten. Het gerecht smaaktte echt overheerlijk! Als we betalen en weglopen wordt er ons toegeschreeuwd: ‘’ARRIGATO GOIZEIMAS!!!’’ en er wordt een mooie buiging gedaan van 90 graden. De rest van het personeel herhaalt de eigenaar en voegen in het engels toe: ‘ bye bye’. Inmiddels zijn we bekend met het fenoneem ‘de buiging’. Een buiging van 90 graden met een rechte rug betekend dat je heel erg veel respect krijgt. Een buiging van z’n 120 graden is ook erg respectvol en deze komt vaker voor dan de buiging van 90 graden. De normaalste buiging die word gedaan is een buiging van 120 graden of een buiggebaar met je hoofd (grote knik). Dit gebeurd heel vaak in Japan vaak door de bevolking onderling. De hoofdknikbuiging gebeurd door het personeel in de supermarkt. De 120 graden buiging gebeurd in restaurants. De 90 graden buiging is de eerste die we deze vakantie meemaken.

Achteraf krijgen we te horen dat deze shop waar we hebben gegeten een van de lekkerste ramenshops is. Hiroshi-kun heeft al meerdere keren geprobeerd hier te eten, maar de shop is een poos gesloten geweest. Een goede ramenshop serveert eigenlijk maar 1 gerecht, krijgen we hier te horen.

Die avond krijgen we uitgelegd dat de stinkgeur in de onsen de zwavel is want het water komt uit de bergen uit een vulkanisch gedeelte. Jappaners zien dit water als een zeer bijzonder iets dat je gezondheid helpt en je mooier maakt. Hartstikke mooi dat ze dat denken, ik zat in dat water me af te vragen hoeveel levensjaren ik nu ben verloren...

Hiroshi-kun bied ons ook aan dat Jorick en ik met hem kunnen meerijden naar Toyama, een plaats vier uur verderop. Hij is na die desbetreffende avond een facebookactie voor ons begonnen, ‘help Laura en Jorick naar Osaka’! Dus diezelfde avond stappen we bij hem in de auto en rijden we drie uur lang naar een plaatje in de bergen. Echter op een gegeven moment na vier uur rijden, rijden we via een verlaten bergweggetje naar beneden, geen licht in de verte te bekennen, en ik heb geen idee waar we nu zijn. 1 seconden gaat er door mijn hoofd heen dat Jorick en ik er misschien zijn ingeluisd en dat deze persoon misschien toch niet is wie ik dacht dat hij is. Maar al snel weet ik dat dat niet waar is, het past niet bij deze lieve meneer waar wij nu meerijden. We komen via deze weg een kattenstandbeeld tegen en we rijden verder. Beneden kunnen we parkeren en we zien hier meer autos geparkeerd. Er staat ook een geimproviseerd gebouw van bouwplaten en weet ik wel wat niet meer. Ondanks dat het donker is kunnen we de schaduw van de bergen zien. We zijn in een klein vallei beland. Het is hier ook erg koud, z’n 5 graden. Jorick en ik gaan samen met Hiroshi-kun naar binnen en als we onze schoenen hebben ingewisseld voor croc’s kunnen we pas echt naar binnen.

We komen in een ruimte met tatami matten, en veel stoelen in een kring om wat lage tafels. Er staat een petroliumkachel in het midden van de kamer en het is er aangenaam warm. Ook zitten er vier japanse kerels te lachen met elkaar. Er is nog een japanse kerel maar hij runt deze plek een beetje, een soort toezichthouder die meedoet met de gezelligheid. Verder was er een mevrouw en een meneer maar die hebben we niet veel gezien. En dan had je ons natuurlijk. Op tafel stond er een fles met vieze beestjes erin. Ook stond er veel eten en meteen werden we uitgenodigd of we wilden mee-eten. Tuurlijk willen we dat. Alleen ik krijg speciale chocolade taart aangeboden van de meneer die deze plek runt. Alleen voor mooie vrouwen wordt er naar me toe vertaald. Hiroshi-kun verteld hun: ‘’ Laura ski chocolate’’ (houd erg van chocolade). Ze kijken me glimlachend aan als ik van de chococake geniet. Het is inmiddels 8 uur savonds. Hiroshi-kun verteld hoe hij ons heeft ontmoet en natuurlijk wordt er het nodige gelachen om dat verhaal. We krijgen alcohol aangeboden. En daarna krijgen we te horen dat we gebruik kunnen maken van de onsen. Het blijkt namelijk ook een onsen te zijn. Maar niet z’n stinkwater onsen, dit is gewoon een warmwaterbron waar ze zich hebben gevestigd met natuurlijk warmwater. Even later zit ik buiten in de vrouwenonsen (alweer alleen) en jorick zit aan de overkant in de mannenonsen. We zijn afgezonderd door een aantal platen. Ondanks dat ik Jorick niet kan zien kan ik wel met hem praten. Daarnaast zitten we in de openlucht en kunnen we over de bergen heen kijken vanuit de onsen. Helaas is het te donker maar de sterren kunnen we wel zien. Na 20 minuten in heeel erg heet water te hebben gezeten (ik heb echt gecheckt of ik niet gekookt werd en of mijn velletje niet losliet) heb ik heerlijk in de buitenlucht kunnen afkoelen. Hop kleding aan en de avond weggekletst met de japanse mannen die een klein beetje engels kunnen.

Om 10:00 uur savonds komt er een verassing binnenlopen, een 90 jarige man met zijn vrouw. Er wordt een buiging voor deze man gedaan (90 graden), deze man is een boedistische meester. De man met zijn hoed komt naar mij toe en grapt meteen wat af. ‘Kusje kusje’ gebaard hij. ‘’Aahnee, niet nog een Jorick he?’’. Ik stel me lachend voor en ook Jorick komt erbij staan. Deze boedistische meester is de eigenaar van deze plek. Hij laat ons de beer zien die in de midden van de ruimte opgezet staat. Er leven hier beren in de bergen komen we achter. Ook worden er flessen uit de koelkast gehaald, hier zitten slangen in. ‘’Die heb ik zelf gevangen’’ wordt er naar ons vertaald. Verder hebben ze berenvlees in de vriezer zitten, van de beer die is opgezet. We zijn erg verbaasd over de maffe verhalen die we te horen krijgen. Er wordt Jorick gevraagd of hij een shotje wil drinken vanuit de fles met de dode slang in een bepaalde substantie. Ik betwijfelde of dit alcohol was. Jorick wilt dit wel, hij gaat de uitdaging aan. De japanse boedistmeester lacht er op los, wat een lef van Jorick! Hij kan dat wel waarderen. Daarnaast wordt ons verteld dat de slang een geneeskrachtige werking zou hebben voor wondjes. Ik had niet verwacht dat ze in Japan ook nog zo zouden geloven in de geneeskrachtige fabeltjes waar ze in indonesie en maleisie ook zo in geloven.

De boeddist meester legt ons uit dat deze onsen het ‘kattensnoetje’ heet omdat ze vroeger hier een dikke kat hadden rondlopen. Ja, inderdaad, bijna z’n americaanse obese kat die verplicht op de loopband moet lopen om af te vallen. In de ruimte staat dan ook een grote foto met omlijsting hoog opgehangen alsof de foto wordt aanbeden en je een buiging kunt maken. Ik doe een buiging voor de obese-kat, en de mensen moeten lachen. Hiroshi-kun is er inmiddels ook achter gekomen dat ik van katten hou en legt dit uit aan de mensen. De boedistmeester haalt een typisch Japanse kattenfiguurtje (Betekenis: voor een goede toekomst) bij en deze mag ik van hem houden. Jorick krijgt een goodluck charm voor tijdens het reizen. Dan is het bedtijd voor de beste man en gaat hij er weer vandoor. Maar niet voordat hij weer een kus gebaar doet. Ik besluit hem te introduceren aan de nederlandse begroeting, de drie kussen op de wang. Ik verras hem met drie kussen op de wang en de mannen lachen luid op de achtergrond. Hij snapt het niet maar er wordt al snel naar hem vertaald dat dit de Nederlandse begroeting is voor een vrouw naar een man. Hier in de japanse cultuur is het niet normaal om in het openbaar een knuffel te geven of een kus als begroeting. Hier begroeten ze elkaar in het dagelijks leven door een buiging.

Verder worden we verteld dat we gebruik mogen maken van het derde bad/onsen die net iets hoger ligt en tegenover dit gebouw in de bosjes. Ik loop met Jorick mee, we draaien een bordje om zodat iedereen ziet dat de onsen bezet is en Jorick en ik lopen langs wat bomen. Vervolgens midden in de bossen zien we de onsen liggen. We zijn de enige en we kunnen prachtig de bergen en de sterren zien. Er is geen dak meer boven ons hoofd zoals wel bij de mannen en vrouwenonsen beneden. Deze ervaring was heel bijzonder voor ons, we voelden ons erg bijzonder dat we zo hier dit mogen meemaken. Als we Hiroshi-kun nooit hadden ontmoet, hadden we ook nooit een boedistmeester ontmoet of al deze gekke ervaringen mogen meemaken. Hier blijft het alleen niet bij.

Vervolgens gaan Jorick en ik naar de slaapruimte waar wij met zijn tweeen de nacht mogen doorbrengen. Daar ben ik blij om ook, want ‘’de broken washingmachine’’ zoals de japanse kerels hun metgezel noemen, snurkt het dak van het gebouw af. De rest van de gezelschap slaapt bij de broken washingmachine. Jorick en ik lopen iets verder naar ons toegewezen kamer en als ik de deur open doe, valt meteen mijn oog op de dooie beestjes op de grond op. Niet een paar, nee een stuk of twintig. Stinkbugs... Een soort kevers met nare geur als je ze aanraakt. Aahnee... Ik kijk vervolgens omhoog en het is net een horrorfilm als of ik de hoofdactrice ben en duizende beesten met rode ogen mij aankijken. Dus ik heb Jorick maar aan het werk gezet die is een uur lang bezig geweest kevers te vangen. Voordat we gaan slapen doe ik een rondje om de caravanachtige grote ruimte met een wc rol in mijn hand. Bij elk gat die deze beesten in deze ruimte hebben gevroten, stop ik een groot prop papier in de kieren en gaten. Eenmaal aan de achterkant van de ruimte schrik ik me een ongeluk! Er zit een grote vieze spin met een dik lijfje op het huisje. Oooh bahh!!! Gelukkig zijn alle kieren gevuld en dus is het nu tijd voor de inspectieronde binnen. Jorick heeft met een speciale tang en een bak met water de meeste stinkbugs al opgeruimd. Ik veeg met de bezem de laaste bugs uit de ruimte en vervolgens proberen we maar wat te slapen. Er is hier ook een kacheltje maar vanwege koolstofdioxide gevaar besluiten we de kachel die nacht niet aan te laten. Ik was te bezorgd vanwege de verhalen over gezinnen die dood gevonden worden door z’n kachel. Midden in de nacht hoor ik regelmatig het gezoem van deze vliegende beesten om ons heen. Ik wilde wel een klein lichtje bij me hebben voor het geval dat ik iets voel kriebelen en dit z’n beest is. Ik slaap deze nacht dan ook erg slecht.

De volgende ochtend lopen Jorick en ik slaperig naar buiten en we zien eindelijk de bergen en de plek bij daglicht en hoe mooi die er uit ziet. Het is 7 uur sochtends en we frissen ons wat op. Ook gaan we bbq’en! De jappaners van gisteren nodigen ons uit voor hun ontbijt die blijkt te bestaan uit bbq. Hierna stappen we op en gaan we met Hiroshi-kun verder rijden naar Toyama. Onderweg val ik in slaap van moeheid en dus krijg ik niet veel mee van de rit. Uiteindelijk komen we aan bij een typisch japans oud gebouw. Hier heeft Hiroshi-kun zijn training tot half 2 en Jorick en ik gaan op stap in de omgeving. Er is niet veel in de omgeving want we staan midden in het platteland maar er is een soort school gevestigd naast deze cursusgebouw. En we zagen veel mensen bij deze school en kraampjes met eten dus we besluiten er naar toe te gaan. Mensen kijken hun ogen uit naar ons. Toeristen??? Hierr?? Die zien we nooit hier. Een oude mevrouw loopt naar ons toe en heet ons welkom in het Japans. Haar zoon komt ons tegemoet, hij spreekt een beetje engels en verteld dat hij altijd al met toeristen had willen praten. De man komt een beetje apart op mij over en als ik goed rondkijk dan komt de doelgroep me bekend voor. ‘Volgensmij’ zeg ik Jorick, ‘’zijn we bij een licht-verstandelijkgehandicapte instantie beland’’. De jongen die een beetje engels spreekt begeleid ons een beetje rond. Ondertussen krijgen Jorick en ik meerdere handjes en kennismakingen met verschillende mensen die een beetje apart overkomen. We worden begeleid naar een gymhal waar heleboel scholieren in uniform staan met een muziekinstrument. Zij komen optreden voor ons, verteld de man. We gaan zitten en terwijl de band begint met spelen van prachtige muziek zie ik ‘’clienten’’ meezingen, neurien, gebaren met de muziek. Ik zie een man vanuit mijn ooghoeken de hele tijd op en neer springen op de muziek. Ik zie Jorick zijn ogen uitkijken. Een man tegenover ons aan de tafel praat tegen zichzelf. Ik voel me wel thuis hier, heb wel zin om te werken hier, gaat er door me heen.

Vervolgens halen we Hiroshi-kun op van zijn training. We halen wat eten bij verschillende stalletjes en we gaan een groot gebouw in. Hiroshi-kun legt me mijn vermoeden uit. Dit is een faciliteit voor mensen met een beperking. We eten ons eten op een verdieping waar ik nog meer de doelgroep kan zien. Als ik koekjes koop bij de bali omdat ik ze erg schattig vind, ontmoet ik ook het meisje die deze koekjes heeft gemaakt. Ze is helemaal blij dat haar koekjes worden gekocht door een blonde toerist. Later komt ze bij ons aan tafel zitten en ik zie Hiroshi-kun een beetje ongemakelijk zitten. Ja, daar gaat de voorspelbaarheid en de standaart regels van de japanse cultuur. Het meisje stelt zich voor en is erg geintereseerd in de namen van Jorick en mij. Ze wil weten hoe lang we zijn, of we een stel zijn, en vraagt of we haar vrienden willen zijn. Natuurlijk allemaal in het Japans dus Hiroshi-kun is onze vertaler. Ze vraagt of ik blij ben met de koekjes en geeft me zomaar uit het niks een knuffel. Heerlijke mensen. Daarna gaan we hoger het gebouw in, inmiddels gevolgd door twee mensen vanuit deze instelling. Op de vierde verdieping wordt hier een typische japanse theeceremonie gehouden. We sluiten hier bij aan en leren op de oude japanse manier thee te drinken maar worden ook bediend door iemand die op de oud japanse manier groene macha thee voor ons maakt. Hier hoort een heel proces aan gebruiken bij en als Jorick en ik terug zijn zullen wij z’n theeparty houden voor jullie en dit aan jullie voordoen. Onze twee vrienden staan hier natuurlijk ook bij, ze laten ons niet meer gaan. Hierna besluiten we terug naar de auto te gaan. Onderweg worden we gevolgd door onze twee vrienden en komen we mensen tegen die zich voor de tweede keer aan ons willen voorstellen. Als we Hiroshi-kun vertellen dat dit al de tweede keer is, moet hij hard lachen. Onze twee vrienden waar we een aantal minuten geleden afscheid van hadden genomen, die hebben ons weer opgezocht. Als we opnieuw proberen afscheid te nemen valt de eerste traan al. Niet nu al he? Na iedereen gerust gesteld te hebben, duiken we zo snel mogelijk de auto in. ‘Haiyaku, Hiroshi-kun, HAIYAKU!’’ zeg ik in fluistertoon. (‘’Schiet op Hiroshi-kun, we moeten maken dat we wegwezen voordat we achtervolgd worden’’) roepen we lachend. Wat een ervaring weer. En wat leuk om z’n kijkje in een gehandicapteninstelling in Japan te mogen nemen.

We rijden verder naar het centrum van Toyama waar er een typisch japans kasteel staat en een aantal museums over dit kasteel. Daarna nemen we Hiroshi-kun mee uit eten bij een sushi-bar. Ik loop het restaurant in en oehh, ik zie een lopende band met sushi. Je zit aan de bar met z’n allen naast elkaar en voor je neus zie je alleen maar sushi op de lopende band. De kleur van het schoteltje bepaald hoe duur de sushi is. Voor 70 euro eten we heel lekker met z’n drieen sushi!

Vervolgens geven we ons cadeau aan Hiroshi-kun maar hij accepteerd het niet. Geef deze alsjeblieft aan de persoon waar ik jullie zo naar toe breng. Even later zet hij ons af bij een Japans woonhuis in het plateland van Toyama. Een mevrouw van 53 komt naar buiten lopen, twee hondjes achter haar aan. We maken een beleefde buiging als begroeting en geven haar vervolgens een hand. Ueda-san is haar naam. Hiroshi-kun geeft allemaal eten als cadeau aan haar. ‘’Hey, dat is niet de bedoeling! Wij zijn verantwoordelijk voor haar cadeau.’’ De gastvrijheid van Hiroshi-kun gaat te ver. Hij voelt zich heel verantwoordelijk voor ons. We leren nu ook dat als Japanners besluiten voor jou te zorgen, ze dit tot in de details doen en ook financieel voor jou willen zorgen. Daar hou ik zelf niet van. We nemen vervolgens afscheid van Hiroshi-kun en ik pink wat traantjes weg. Hij heeft zo verschrikkelijk veel voor ons gedaan. Ueda-san is via via weer bekend met Hiroshi-kun en bij haar mogen we vannacht overnachten. Ook dit heeft Hiroshi-kun voor ons geregeld. We geven onze cadeaus aan Ueda-san en stellen ons voor. Omdat het als savonds laat is gaan we snel naar bed. Ueda-sans huis heeft een japanse tuin, badkamer maar geen tatamimatten. Jorick en ik slapen boven in een oude kamer van haar zoon van 24 jaar. Hij woont niet meer thuis. Ze heeft ook een dochter van 27 maar die is vanavond bij haar vriend. In de slaapkamer ligt een futon op de grond. Dit is een soort dun matras waar logees vaak op blijven slapen. Hier slaap ik met Jorick de nacht weg want we zijn beide erg moe van alle indrukken en maffe japanse gebruiken.

De volgende ochtend komen we beneden en staat er een japans ontbijt voor ons klaar! Ondertussen kletsen we vooral over cultuurverschillen. Ze schrijft Jorick en mijn naam in het Japans voor ons op. Ook heeft ze een klein altaar in huis waar ik stiekem een foto van heb gemaakt. Ueda-san neemt ons mee de stad in van Toyama, het oude gedeelte met oude japanse huizen. Ook bezoeken we twee museums over de typische japanse dans die elk jaar drie dagen lang wordt gedaan voor een goede oogst.

Dan is het tijd om van ueda-san afscheid te nemen want we moeten om 12:30 op het station zijn. We lopen met onze zware backpacks naar het station en daar komt een gast met lang grijs haar en een roze japanse auto naar ons toescheuren. Waarom roze? Vraag ik deze gast genaamd Ken-san. ‘’Hmm...’’ ‘’Ik hou van roze...’’ komt eruit als antwoord. ‘Ooh, ja dat kan natuurlijk ook’, stamel ik. Ken-san laad onze backpacks in zijn auto en hopsakee, hij is onze volgende lift naar Takayama. Ondertussen belt Hiroshi-kun nog even naar hem en vraagt hoe het met ons is. Dit om even te checken of we goed zijn aangekomen bij Ken-san. Hiroshi-kun heeft deze lift namelijk ook voor ons geregeld via facebook.
Ken-san is niet een prater. Maar hij zorgt tot in de nopjes voor ons. Jorick en ik blijven ons verbazen over de gastvrijheid van japanners. Wil je zakdoekjes? Moet je naar de wc? Onderweg stoppen we even voor een pitstop en als ik even naar de wc ga en terug kom, staat hij al klaar met eten. Het wordt je moeilijk gemaakt om wat te trakteren. Eenmaal aangekomen in Takayama laat hij ons een goedkoop restaurant zien, hier eten we wat met zijn allen en mogen wij hem eindelijk trakteren. Daarna willen we eigenlijk naar ons hostel, maar Ken-san vind het belangrijk dat we eerst boodschappen halen want dan hoeven we deze niet te tillen naar ons hostel. Terwijl wij dit dan toch maar even doen (we konden hem niet op andere gedachten brengen) en we terug komen naar zijn auto krijgen we hoestsnoepjes, warmtemaskers voor je keel en zakdoekjes van de beste man. Deze heeft hij snel even bij de apotheek gehaald, want Jorick en ik hebben een verkoudheidje onder de loep. Ik heb er even geen woorden meer voor, wat een gastvrijheid. Ik kan het niet bevatten. In het restaurant en bij ons hostel heeft Ken-san ook in het japans gevraagd of de mensen extra goed op ons willen letten. Als we afscheid nemen van Ken-san die vervolgens weer twee uur terug moet rijden (we hebben hem een leuk cadeau gegeven waar hij heel blij mee was) hebben we eindelijk even rust om alles te laten bezinken. Wat hebben we afgelopen dagen veel over de japanse cultuur mogen leren.

We stappen het hostel binnen en de medewerker die ons incheckt kijkt ons raar aan. ‘’Zijn jullie hier gebracht door een lift?’’. ‘’Ja, dat klopt’’. ‘’Vanuit Toyama?’’ ‘’Euhm, ja dat klopt’’. De medewerker ‘’Dat gebeurd niet vaak, dat is een lange rit voor hem’’ ‘’Heeft hij hier iemand die hij hier kent en die hij bezoekt?’’ Wij: ‘’Nee, hij rijd nu weer terug’’. Jappanner: ‘’wauuwww, hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’’...

Nu we weer in een normaal hostel zitten in Takayama komen we via praten met andere hostelgenoten achter dat liften nog helemaal niet zo makkelijk lukt in Japan. Jorick zit in de mix-dorm terwijl ik in de female-dorm zit. Jorick heeft hier al met vier dudes van zijn kamer een onsen bezocht. Ik wilde liever even goed slapen en mijn blog bijtypen en besloot niet mee te gaan. Vandaag heeft Jorick met een dude een dikke vulkaan beklommen. Voordat ik hem liet gaan heb ik eerst hem het ‘berenprotocol’ aangeleerd. Er zijn hier in de ochtend en nachten veel beren in de omgeving. Laatst was er ook al iemand aangevallen. Ik: ’’Dus Joor, wat is stap 1 van het berenprotocol?’’ Jorick: ‘’Euhm, lawaai maken’’. Ik: ‘’heel goed’’ ‘’en wat is stap 2?’’ Jorick: ‘’Je groot maken’’. Ik: ‘’FOUT, je stilhouden en achteruitlopen’’. ‘’En stap 3 is je tas weggooien als afleidingstechniek.’’ Oke, nu mag je hiken in de natuur.

Ik heb beneden in het dal voor deze vulkaan een flinke wandeling gemaakt. Ik was in een redelijk verlaten stuk aan het wandelen en zie twee backpackers foto’s maken van een ding in een boom. Het kleine ding beweegt en maakt hoge piepgeluiden. Ik besluit er ook naar toe te lopen en het blijkt een babysneeuwaapje te zijn. Samen met de andere twee backpackers zijn we aan het lachen om het aapje. Al snel horen we meer geluiden, hoge krijsgeluiden en ik draai me om en zie een hele kolonie sneeuwapen op me af rennen. ‘’OMG, ze vallen me aan!!!’’ Ik blijf stokstijfstilstaan en durf met niet te veroeren uit angst dat alle apen achter me aan rennen. Grote mannetjesapen zie ik langs me heen lopen en de bomen bij ons naar bovenklimmen. Een moederaap met haar kleintje lopen vlak langs mijn benen. Wij drie backpackers durven ons niet te bewegen. Daar staan we dan, het volgende half uur tussen de apen en te bang om ons te bewegen. Wel kunnen we prachtige WNF filmpjes maken. Uiteindelijk verdwijnen de apen weer verder het bos in en kan ik weer opgelucht adem halen. Wat een bijzondere ervaring, de rest van de trail is super toeristisch met veel Japanners maar het laatste gedeelte is een trail van 4 uur lang en de meeste japanners lopen deze niet. Hier waren de apen ook te zien. Foto's kun je het beste bekijken via het kopje foto's aanklikken en dan dit reisverhaal aanklikken. Daar staan meer foto's en ook de apenfotos!

Nog wat japanse woorden:

- Arrigato Goizaimas = Hartelijk bedankt
- Shimanse = excuses
- Gommenazai = Het spijt me
- Watashi wa ‘eigen naam’ des = Mijn naam is ...
- Kawaii = Schattig
- Kokoi = eng
- Soko, koko, doko = daar, hier, waar
- So da ne = Ah, ik snap het
- So da joh = is dat zo?
- Matane = tot later
- Saionarra = vaarwel
- Itadakimas = Eetsmakelijk
- Mizu = water