Vietnam: De dooie, de stay-not-okay & het beest

Hallo allemaal!

Jaja, na drie weken radio silence is hier het vervolg! Ik was gebleven dat Jorick en ik net in Hanoi zijn geland en bijna vermoord waren door het oversteken van de snelweg!

En dan is het zover om een bijzondere gast op te halen! Ik bestel een grabscooter en zit vervolgens een uur lang savonds achterop tot ik wordt gedropt bij de airport. Hier ga ik mijn gast ophalen.

Bijna 2:00 snachts en mijn gast is nog steeds niet aangekomen... ‘He verdorie zouden we elkaar hebben misgelopen?’ Ik kijk goed en ik blijk als nog verkeerd te staan want naast deze gate heeft iemand besloten een afzonderlijke gate te maken. Oef, hollen naar die andere gate! Wat als we elkaar hebben misgelopen??? Ik wacht hier nog 5 minuten en gelukkig zie ik een blond bruin koppie aan de andere kant van het glas lopen. Ze zwaait vrolijk naar me! Eerst nog even wachten op de backpack en dan begroet ik Emma. Alweer 2 maand geleden dat we elkaar voor het laatst hebben gezien. En jeumig, ze is zoveel bruiner dan mij. Mijn bruin laagje is alweer versleten in Japan... Natuurlijk delen we de slechte ervaringen over de Vietnamvisum, want niet alleen ik heb problemen gehad, Emma is inmiddels ook 3 visums verder voordat ze de goede had.

Hanoi de smok city
Ons hostel ligt in de “old town”. We wandelen door eindeloze smalle straatjes, volgepropt met mensen. Er gebeurt zo ontzettend veel om ons heen en er is zoveel te zien. Open winkels stampvol en half uitgestald op de stoep. Scooters en fietsers volgehangen met alles wat je maar kan bedenken en het liefst nog lampjes en een muziekbox erop om de aandacht te trekken. Honderden auto’s en scooters en non-stop getoeter om je heen. Geen stoep om op te lopen vanwege de miljoenen scooters die er op geparkeerd staan, lopen doen we weer op de straat. Het begint met het oversteken van de straat waarbij je letterlijk je leven op het spel zet. Even wachten zit er niet in, dan sta je een uur later er nog. Ogen dicht, en oversteken maar. En niet stoppen! Gewoon hopen dat je het overleeft. Zo en dat was de eerste obstakel.
Op naar de tweede obstakel want we wandelen langs de lokale slagerij. Nee geen muren of een dak. Helemaal niet nodig het is hier toch altijd mooi weer! Wat ooit een varken had moeten zijn, hangt charmant over een scooter heen.. Ook liggen de organen in bakken op de stoep. Een vrouw op een plastic stoeltje plukt behendig een kip leeg die net nog heeft geleefd. We zien hier meerdere honden langs de weg. Ondertussen vraagt Emma of we al hondenvlees hebben geproeft. ‘’Hoe bedoel je?’’ vraag ik Emma. We hebben gisteren wel vlees gegeten maar niet bij stil gestaan dat ze hier ook andere gerechten serveren. Hondenvlees is een delicatesse hier, verteld Emma lachend. Oef even goed dat ze dat verteld. We blijken als nog niet alles te weten. Ratten daar houden ze hier ook van.

Het is elke nacht feest in Hanoi. Emma en Jorick pakken een feest mee. Er staat daar een vietnamese vrouw op het podium te zingen. Met tranen in haar ogen verteld het meisje ons dat dit een van de meest bekende vietnamese zangeres is. Dat niet alleen, er staat een fangroup fantiek met spandoeken te zwaaien.

We wandelen verder en worstelen ons door drukke straten vol met mensen. Dan stoppen we bij een menigte, we wurmen ons naar voren en ontdekken een jongen hangend aan een paal. Zijn doel 1.45 min blijven hangen. Helaas dondert hij na 1.20min naar beneden. Een aantal jongens volgen, maar ook zij geven rond dezelfde tijd op. Dat kan ik beter, roept Jorick enthousiast. Ik ga die wijn winnen! Iedereen ligt in een deuk als blijkt dat hij echt geen krukje nodig heeft om de paal vast te pakken. Oke spieren los, vingers kraken. Daar gaat Jorick. De menigte wordt groter en groter. Gaat deze Vikking de wijn winnen?! Camera ploegen uit het hele land aanwezig. Deze grote prestatie moet vastgelegd worden. 10 sec verder, alles lijkt stabiel! 20 sec, hij hangt lekker, 30 sec alles verloopt volgens plan. Overwinning in zicht! Maar dan... op 39 sec dondert onze atleet uit ‘The Netherlands’ naar beneden.. Onze slapjanus deelt zijn avontuur uiterraard niet met mij. Ik moet het dan ook vernemen van de roddelpers (Emma).

De volgende dag ga ik shoppen met Emma. We zien een grote lokale shoppingmal vol met kleding. Ik kom er hier achter dat de wc’s hier toch wel wat anders zijn dan die in Japan. Hokjes waar je prive kan plassen? Nee, dat kennen ze hier niet. Hier is naar de wc gaan een sociale activiteit, een moment om met elkaar te delen. Tientallen toiletten zonder bril naast elkaar waar als je naar binnen loopt verrast wordt door plassende vrouwen.

We zien ook een vrouwelijke kapper, een meid van rond de 27 jaar en ze heeft een andere mevrouw heel mooi geknipt. Dus een ideaale mogelijkheid om naar de kapper te gaan. Voor 4 euro per persoon knipt ze. We kijken elkaar aan, er zijn toch wel wat gespleten haarpunten door al die zon en zee. Dus omdat Emma niet durft mag ik als eerst plaatsnemen als proefpersoon. Ze knippen met andere technieken dan in Nederland, maar besteden wel meer tijd en aandacht aan het kapsel. Op het eind de krul erin en dan is het klaar. Emma durft vervolgens ook de stap te nemen en laat zich knippen. We zijn die dag best tevreden met het resultaat, de krul erin verhult wat. De volgende dag realiseren we toch echt dat ons haar wel erg kort is geknipt. Korter dan toen ze Nederland verlieten en spijt treed snel op. Nu hoort Jorick de hele dag: ‘’ Ik ben lelijk!!!’’ ‘’Kijk mijn haar!’’ ‘’Omg het is wel erg kort’’ “Ik kan geen staart meer in”.

De dooie oome Ho
De volgende dag wil Emma naar een graf toe van een bekend persoon. Zo bekend vond ik die persoon niet, ik heb er echt nog nooit van gehoord, ene Ho Chi Minh. Deze kerel was ook alleen te bezoeken tussen 9 en 11, ‘daarna staat hij op’ grappen wij. Dus ik en Jorick gaan mee maar allen omdat we daarna naar het museum over de vietnamoorlog gaan. Hoe lang zou z’n bezoekje aan z’n dooie immers duren? Vast niet lang!
Daar bleken we ons behoorlijk in te vergissen. We lopen naar zijn begraafplaats en zien daar een groot gebouw staan. Een bom daarop en het gebouw zou nog steeds blijven staan. Een groot open veld waar bewakers over lopen. We mogen geen kortere weg, nee we moeten om het hele veld lopen. Daar zijn we zeker een half uur mee zoet. Ondertussen zien we ook een rij met mensen staan voor dit concrete grote gebouw (zie foto). ‘’Ooh, we zijn niet de enige die op condoliance gaan’’ merken we op. ‘’Hadden we bloemen moeten meenemen?’’ grapt Emma. Naarmate we naar de openingskassa gaan begrijp ik er steeds minder van. Gaan we dat gebouw in? Is het geen monument? Dan komt het moment dat we de voordeur vinden en rijen met mensen zien staan. Er staan twee bewakers voor de ingang mensen te controleren. En ja, we zijn de klos. In Vietnamese taal word ons iets verteld. Jorick begrijpt er niks van, waardoor hij een duw krijgt zodat we uit de rij staan. De man oogde zeer ongeduldig. Oh, wij damens moeten onze schouders bedekken. Vesten aan, lange broeken aan en in de volle zon staan. We gaan door een beveiligings check die meer iets weg heeft van een grondige check op het vliegveld. Vervolgens wordt ons door een vrouw in pak kattig vermeld dat we onze camera’s, geld, telefoons in een aparte tas moeten stoppen. Wij in de stress, ik wil mijn paspoort niet achterlaten bij dat kattige wijf! Ik was er klaar mee, slecht engels, allemaal strenge regels en eisen, mijn vriend wordt nog geduwd door z’n bewaker. Er onstond enkele verwarring. Je zou denken dat je je andere spullen zou mogen meenemen, en de camera’s moet achterlaten. Maar niks bleek waar, we moesten onze ‘’onschuldige’’ spullen achterlaten en mochten onze camera’s meenemen. Wat vreemd, zeiden we nog tegen elkaar...

Een half uur later in de rij te hebben gestaan en we komen bij een tweede punt waar ons wordt verteld dat we nu alle camera’s en geld moeten achterlaten. Maar we mochten wel onze telefoon meenemen. Snappen jullie er nog iets van? Op mijn telefoon zit toch echt een camera. Ondertussen zijn we wel bang dat we onze spullen straks niet meer gaan weerzien. Ik kon niet goed tegen de manier waarop we werden behandeld, we lijken wel vee! Een man in een strak wit militiar pak geeft Jorick op de kop dat hij niet mag zitten op het muurtje. En vijf minuten later krijgt hij weer op de kop want we mogen geen waterfles meenemen. ‘’Mag ik misschien nog een slokje?’’ vraagt Jorick. Dat mocht ook niet meer. Vervolgens als vee in een kooi moeten we in twee rechte rijen lopen, we mogen niet meer naast elkaar lopen. ’’Wat is dit voor gedoe. Kijk hoe we worden behandeld!’’ Waarnaar Emma mij een spoedcursus geschiedenis geeft en de term ‘communisme’ uitlegt.

We zijn er bijna, nog even snel een foto, denkt Emma. Nergens een bord dat je geen foto mocht maken, dus het zou wel mogen. Emma wil de militair en het gebouw waar we nu voor staan op de foto zetten. De man spot haar. ‘’HOOOO, wat ben jij aan het doen meisje?!’’ ‘’Oohnee, daar gaat mijn telefoon’’ denkt Emma. De man zegt streng ‘’NO PICTURES!’’. Jorick wordt opnieuw verzocht weer in de rij te gaan staan. Oef, even tot tien tellen, wij Nederlanders zijn niet gewend om zo te worden behandeld, en weer door. Dan gaan we naar binnen, het gebouw in. Binnen is het donker, we moeten een trap op en hoe graag we ook met elkaar willen praten, we moeten zachtjes doen van de militairen die ook in het gebouw in elke hoek staan. Je wordt ALTIJD in de gaten gehouden. Dan betreden we een donkere ruimte en je voelt de kriebels in je nek, de vibe veranderd en iedereen is stil. De sfeer voelt als of we een God bezoeken, het is moeilijk te omschrijven. We schuivelen vooruit. In het midden van de kamer staat een glazen kabine. Met een dooie. Zo dood leek hij overigens niet. Het leek wel als of hij sliep. Je zou nooit denken dat deze dooie al meer dan 50 jaar dood is. Meneer Ho Chi Minh ligt daar in uniform. Heel creepie. Wie verzint dit nou? We stoppen koning Willem Alexander toch ook niet in z’n kabine? We schuifelen er in stilte omheen. Onder bij de kist staan 6 militairen, alle ogen op ons. Iemand die maar een verdachte beweging maakt wordt neer gehaald. Ik zie Emma nog rondkijken en me toefluisteren of we moesten buigen of huilen voor deze Ho Chi Minh, maar dat was niet zo. Iedereen was in stilte, soms wat biddende mensen terwijl je door moest schuifelen naar de uitgang van de ruimte. Eenmaal uit de ruimte was de sfeer weer meer ontspannen. We mogen weer praten als we het gebouw verlaten. Jorick en Emma komen erachter dat ze mij niet hebben geinformeerd dat de dooie niet onder de grond lag maar opgebaard. Ik was namelijk behoorlijk onder de indruk dat ik zo juist een vreemd dood iemand heb gezien. Emma had vooraf aan Jorick gevraagd of ik wel op de hoogte was dat we een echte dooie gingen bekijken. Jorick: ‘’Jaaa, dat weet Laura’’. Euhm, oeps toch niet. En ja, als je dan toch z’n dooie heb gezien komen er ook vragen omhoog... ‘’Wat is balsemen?’’ ‘’Hoe kan hij er nog zo goed uit zien?’’ ‘’Zijn ze organen eruit gehaald?’’ ‘’Hoe lang is hij al dood?’’ ‘’He, waar balsemen ze mensen nog meer?’’ ‘’Wie is Lenin?’’ ‘’Wanneer gaan we naar Rusland???’’

Emma is geen lopende Wikipedia maar ze doet haar best. Met de telefoon in de hand komen we erachter dat oome Ho elk jaar naar Rusland vliegt voor onderhoud. En elke week moet worden verzorgd. Daarna om wat meer informatie over oome Ho te krijgen zijn we naar het museum over de revolutie en de geschiedenis van Vietnam geweest. Ook akelige dingen gezien. De Vietnam oorlog is erg heftig geweest.

Het Beest
Moe van alle indrukken gaan we die avond naar het hostel. We hopen een goede nachtrust te pakken want de volgende ochtend vertrekt de bus naar Sapa. Dan stappen de Australiers naar binnen in ons hostelkamer. Ik weet van mijzelf dat ik soms wat te snel conclusies kan trekken of kan veroordelen maar ik dacht meteen: ‘’daar gaat mijn nachtrust’’. Ik zegt dat ook tegen Jorick maar hij snapt met niet. Jorick: ‘’Hoezo?’’ ik: ‘’Die gaan batsen vanavond’’. Jorick: ‘’Lau, het zijn echt prima gasten, het gaat echt goed, je veroordeeld te snel’’. Een paar uur later...
BONK BONK BONK. We schuiven het gordijntje opzij en zoeken oogcontact met elkaar. ‘’Wat zei ik je!’’ zegt ik tegen Joor. We zien Emma met vingers in haar oren ‘’help’’ fluisteren. We gaan naar beneden de hostelmedewerkers opzoeken. Die geven de Australier op de kop. Als ze het weer doen dan moeten ze eruit. We verwachten nu een goede nachtrust. Maar inmiddels 12:00 snachts en het beest in onze kamer blijft doorgaan. Zelfs Jorick wordt er ongemakkelijk van. Ik ben er helemaal klaar mee, hup opnieuw naar beneden de hostelmedewerkers opzoeken. Hij spreekt opnieuw het beest toe, met bibberende stem. ‘’Als je het nog een keer doet, moet je eruit’’. Hey, dat hebben we net ook gehoord. Daar nemen we geen genoegen mee! Emma spreekt de meneer aan en ik zeg tegen het beest dat hij moet ophoepelen naar een andere kamer om daar maar verder te batsen. Daar luistert de jongen wel naar, yeah Mate I will go to another room, zegt hij tegen zijn maatje.

De volgende ochtend om 6:00 gaat de wekker. We stappen een wel heel bijzondere bus in. Waah stapelbedden in de bus! Schoenen uit en liggen maar. Even lekker bijslapen van de slechte nacht.

De stay-not-okay
We komen aan in Sapa. De rijstvelden zijn ons belooft maar wij zien enkel de wolken. Het is mistig. We hebben een super leuke goed beoordeelde homestay uitgezocht waar we nu naar onderweg zijn. Met de backpack op de berg op, een wiebelbrug over, rustige paadjes door een stuk rijstveld en we komen aan bij onze homestay. We zien er niemand. We droppen onze rugzakken op de grond, en genieten van het mooie uitzicht op de rijstvelden. We eten daar, maar waar is de eigenaar nou? Een man die geen Engels kan, komt omhoog om te roken vanuit een giga pijp. We vragen het hem en hij maakt iemand in een kabine wakker. Dit verloopt met de nodige gerommel. Dan zien we een vietnamees met lang zwart haar en op blote voeten de kamer uit komen. Hij oogt slaperig. Hij stampt voor ons uit de houten trap op en dat is het moment dat we de bedden zien. Houten flonders met dunne matrassen (zoals de Japanse Tatami), een kussen en een deken zonder overtrek. Verder een aantal netten aan de muur. Het is er koud en grouw. Woeps, Ems en ik slikken even. Even schakelen. Ondertussen proberen we onze eerste (verkeerde indruk) niet te laten merken aan de man, hij is erg alert op onze reactie. Ook proberen we deze man die met het verkeerde been uit bed blijkt te zijn opgestaan, vriendelijk te benaderen. Emma vraagt: ‘’Zijn er nog meer gasten vanavond?’’ De lang harige man antwoord onvriendelijk: ‘’That’s not your bussines’’. Oke, oppassen met deze gast, denken we tegelijk.

In de avond als we hebben gegeten in de stad, komen we terug en onze gastheer behandeld ons nu vriendelijk. Als je bier wilt mag je dit pakken. We krijgen een kopje thee. En Jorick kletst er op los met deze meneer. Even lijkt het als of we hem verkeerd hebben ingeschat, of dat we hem verkeerd hebben verstaan doordat hij een behoorlijk vietnamees accent heeft en niet al te best engels kan. Hij beantwoord onze vragen. En het is best gezellig! Ik wil alvast naar bed gaan maar ik kom even later naar beneden.’’Euhm, jongens we hebben een klein probleempje’’. “Ze hebben hier kakkerlakken’’ zeg ik nog bewust in het Nederlands, bang om de man boos te maken door de plek te beledigen. Emma rond voorzichtig het gesprek met de man af en samen laten we niks blijken. We lopen naar boven en daar barst de discussie los. “Ik ga daar niet slapen hoor!’’ ‘’Straks krijg ik een kakkerlak in mijn bek snachts’’ zeg ik. We besluiten een ander bed te pakken, aangezien we er toch alleen onze spullen hadden gedropt en nog niks hadden uitgepakt. De grondige check begint, matrassen worden omgedraaid, dekens worden uitgeklopt, de insectennetten uitgeklapt, en helemaal ingebouwd liggen we in bed. Ik lig direct naast Emma, dan kunnen we al van een kant minder aangevallen worden door de kakkerlakken. We doen het grote licht uit maar het licht op de hal moet aanblijven. Dan kun je toch wat zien als er iets begint te kriebelen.
Wij damens liggen nog wat na te praten en giebelen op bed. Maar ons oog valt al snel op de duimgrootte kakkerlak die over mijn insectennet heenloopt. Dan komt Jorick en de man omhoog lopen. De man valt meteen op dat we op een andere plek liggen dan eerst. Hij benoemd het en voordat hij kan draaien naar een negatieve bui leiden we hem af. ‘’AAAHHH, Help me, there is a BIG beast over there!’’ zegt ik half gillend en lachend tegelijk. Emma snapt mijn bedoeling en speelt haar rol mee. We lachen allemaal hard, en de man lacht mee. Hij ziet de kakkerlak en wil hem pakken met een doekje. Dan valt de kakkerlak naar beneden, richting mijn hoofd, en beginnen we te gillen en lachen tegelijkertijd. De man red ons van de kakkerlak, en komt even later terug met een spray tegen kakkerlakken waarmee we de boel bewerken. Missie: de man afgeleid, geslaagd!

We komen er dus al snel achter dat deze man autistisch en achterdochtig gedrag vertoont. We moeten duidelijk doen wat we zeggen (als backpacker zijnde weet je niet altijd hoe je dag eruit komt te zien). Ook helpt het niet echt dat we Nederlands praten, je voelt dat de man dan achterdochtig is en niet goed weet wat we bespreken. We huren die dag twee scooters van zes euro. We doen hier de Sapa trail, 25 kilometer scooterroute langs de rijstvelden en mooie uitzichtspuntjes. Jorick knalt bijna bovenop Emma omdat Emma stopte voor een vrachtwagen die net even iets te ver over de andere baan heen reed. Jorick en ik donderen om met de scooter en Emma is bang dat we wat gebroken hebben. Dit viel allemaal mee en na wat schrik na zien we eigenlijk ook niks aan de scooter want de scooter is ook al oud. Bovenop de berg vriezen we bijna dood want het is er ziek koud. We komen ook bijna langs China want de grens zit hier vlakbij.

We komen tegen 21:00 uur terug in ons hostel en komen erachter dat Jorick spontaan met onze hostelkerel heeft afgesproken een motorles te nemen. Alleen hij had hij begin van de avond afgesproken.. Daar maak ik mij druk om, die gestoorde vent neemt alles heel letterlijk. Ook Emma begint de spanning te voelen, maar houd afstand. Het is verdacht dat de hostelkerel niet aanwezig is savonds als wij aankomen. We duiken meteen het bed in, maar ik heb wel meerdere keren geopperd mij niet veilig te voelen.
MIDDEN IN DE NACHT: De lamp gaat aan, en Jorick kijkt recht in het gezicht van de homestayeigenaar. Hij doet raar, de vibe voelt raar, en met zijn rare engels kunnen we niet goed peilen wat hij precies bedoelt. Jorick begint: ‘’I want to say sorry”” De vent:’’ Why do you wanna say sorry?’’ ‘’What do you mean?’’ Jorick begint ondertussen uit te leggen waarvoor maar de man onderbreekt hem. Jorick legt het uit en de man hoort het verhaal aan. Jorick legt uit dat hij zich niet helemaal had gerealiseerd dat de man misschien wel tijd had vrij gemaakt terwijl het voor hem meer een ‘spur of the moment’ was; als het lukt dan lukt het, en anders niet. Gewoon een misverstand. Daarna doet de man een nog een beetje chagrijnig en probeert ons de les te lezen over keuzes die je maakt in het leven. Even nog wat context; We hebben hem al eerder die dag nog twee duitse dames de les horen lezen toen ze ’s ochtends vroeg aankwamen en toen direct weer weg gingen omdat ze de plek niet helemaal vertrouwen. “Enjoy your life!” hoorden we hem nog de dames naroepen met een snauw.

De volgende ochtend is de man al wakker. Hij begint meteen over dat iedereen fouten maakt. Echter lijkt hij wel in een goed humeur te zijn maar nog wel met een randje. Er is ook een nieuwe gast gearriveerd waarmee de man (gelukkig) veel naar toe trekt.

Dan gaan we een wandeling doen met de lokale bevolking. We huren een vrouwelijke gids en ze komt ons ophalen met een baby op haar rug gebonden en in traditionele kleding. We boffen, de zon schijnt. Samen met haar terwijl we ondertussen onze vragen over Vietnam stellen, doen we een wandeling van 16 km door de rijstvelden in Sapa. Totaal weer anders dan de rijstvelden in Indonesie. We proeven een lokale plant waar je op moet kouwen en waar dan zoet sap uit komt. De kouwspul moet je vervolgens uittuffen. We komen koeien en geiten tegen onderweg. Meerdere lokale vrouwtjes, in traditionele kleding, lopen met ons mee en Emma schiet er op los met haar camera. Klik, kindje erop. Klik, oude vrouw erop. Ondertussen vragen we ons af waarom er zoveel oude vrouwtjes met rijstmanden met ons meelopen. Een uur later weten we het antwoord. Tijdens de tussenstop komen de vrouwtjes met hun spullen op ons af in de hoop dat we iets kopen. Dat is een beetje vervelend aangezien we met backpack reizen en beperkt spullen kunnen kopen. Ze kunnen beter de toeristen lastig vallen die geen backpackers zijn maar op korte vakantie. Op de terugweg lopen we nog langs de lokale carwash. Scooters in het water van de rivier en mensen die dit water over de scooter heen gooien met hun handen.

Vervolgens halen we snel onze backpack op bij de stay-not-okay en we durfen niet weg te gaan zonder afscheid te nemen van onze grote vriend. Hij stapt het bed uit en we durven ons niet te verroeren bang voor een ochtendhumeur. Nu is hij weer heel vriendelijk. Hij heeft zeer waarschijnlijk lopen puzzelen over wat we vanochtend hadden gezegd en dat we het ‘ahum’ naar onze zin hebben gehad. We babbelen nog wat en we krijgen zelfs een klein souveniertje. Dat is dan toch wel weer aandoendelijk. Arme verwarde man. In het centrum van sapa huren we een hotelkamer met heerlijk schone giga bedden, met lekker warme dekens en zonder kakkerlakken.

Dat was het weer damens en heren, er komt deze week nog een extra blog, we zijn al zover verder in Vietnam dat we dit verhaal al bijna niet meer kunnen herinneren:p

Liefs,

Ons allen