Japan: Kimono's, love hotels en crazy Vietnam!

Hallo daar lieve mensen!

Wat begin ik de appeltaart, de tomatensoep, de hutspot, de kroketten, frikandellen en de chocolademars van thuis te missen... Af en toe ben ik ergens en ineens heb ik spontaan zin om een appeltaartje te eten of warme chocolademelk te drinken. Ik begin te merken dat ik bijna drie maand weg ben met tot dusverre nog lang niet het einde in zicht op een terugkomst naar Nederland!

Ik zal eerst eens vertellen hoe het met ons gaat! Jorick is ziek geworden met de japanse griep. Nu loopt hij overal als een echte jappaner met een mondkapje rond. Ik ben weer drie kilo aangekomen die ik in de vorige aziatische landen heb verloren. Ze hebben hier zulk lekker eten en Japan is voorzien van alle gemakken. Met op elke hoek een kleine supermarkt van elke straat (ook in het platteland) en in elke straat een machine met drankjes erin zodat als je dorst krijgt je binnen één minuut drinken kunt kopen. Wat een fijn land en ondanks dat je je minder goed van te voren kunt voorbereiden op Japan (alle websites zijn in het Japans) kun je als je hier bent veel makkelijker aan informatie komen en is het reizen zoveel makkelijker dan de vorige aziatische landen. Ze houden hier van structuur en orde en over alles is zo goed nagedacht dat het comfort brengt voor de meeste mensen. Het is een erg makkelijk en prettig land om in te reizen. Alleen erg duur.

Goed, Jorick en ik zijn nu iets langer dan 1 maand in Japan en we vermaken ons heel erg goed!!! Alleen één probleempje... Mijn portomonee staat op sterven... Per tien dagen spenderen we op ons goedkoopst z’n 1000 euro. Aiaiai, hoor ik jullie denken. Juist precies, dat is nou ook ons probleem. Dus hoe graag we nog een maand extra zouden willen spenderen in dit leuke bijzondere land, we gaan het niet doen.

Back to the story!

We zijn nog in Takayama, het dorpje in de Japanse alpen waar we naar toe zijn gebracht door de japanse meneer met de roze auto. Jorick en ik hebben hier het nationaal park mogen verkennen, we zijn apen en actieve vulkanen tegengekomen. We zijn in de onsen geweest. En we hebben een wandeling afgelegd van twee uur lang waarbij je echt de oud Japanse huizen en tempels tegenkomst. Die zijn hier in Takayama nog in overvloed. Takayama is echt geweldig voor het ouderwetse Japanse gevoel dat je wilt krijgen. We vinden het heerlijk om in dit dorpje in het oude gedeelte van de stad op zoek te gaan naar souvenirs. We kopen onze eigen japanse eetstokjes en laten onze namen in het Japans ingraveren, we vinden een typisch Japans sake setje met kopjes in een oude stoffige winkel voor een geintje. We kopen twee prachtige ramenbowls. En dan slaat het aan, ze hebben hier zulke mooie spullen in Japan, laten we hier souveniers kopen en deze verschepen naar Nederland! We gaan hier naar de tweedehandswinkels en vinden prachtige Japanse spullen voor een geintje en we vinden een kartonnen doos bij de supermarkt om hier onze souveniers in te doen. We hebben geïnformeerd bij de post-office hoeveel verschepen kost en voor 40 euro kunnen we 5 kilo verschepen. Dat is echt niet duur! Dus op onze laatste dag in Takayama voordat we de bus van vijf uur lang naar Kyoto nemen, willen we eerst ons pakketje verzenden. Jorick en ik pakken alle souveniers in met bubbeltjesplastic, tapen de doos dicht, schrijven heel groot in het engels ‘’breekbaar’’ op de zijkant en twee keer het adres van mijn moeder op deze doos. Het is een bouwwerk maar aan de overkant van ons hostel zit de postoffice! We sjouwen ons bouwwerk mee en ze kijken ons verschrikt aan als we de postoffice binnen lopen. ‘’Oohnee, toeristen!’’ We krijgen een formulier van een mevrouw maar dit formulier moet heel precies worden ingevuld. ‘Hoeveel borden zitten erin? Hoeveel kopjes? Hoeveel is je pakket waard?’
Dit willen ze allemaal weten want als je boven een bepaald bedrag opstuurt heb je kans dat je in Nederland er weer tax over heen moet betalen. Dit wist ik natuurlijk al dus we hebben er een bedrag van 50 euro van gemaakt op de verzendpapieren, extra tax willen we vermijden. Dus als we even later klaar zijn om ons pakketje af te geven, streept ze eerst de helft van de antwoorden op ons formulier door. ‘’Dit is niet duidelijk en dit ook niet.’’ Drie formulieren en een uur later en hij wordt eindelijk goed gekeurd. Onze doos wordt geweegd en dan krijgen we te horen dat we de doos moeten openmaken en de spullen moeten overplaatsen naar een andere doos... Jorick en ik kijken elkaar met de blik aan, euhm had je dat niet meteen kunnen vertellen? ‘’Onze bus gaat over 30 minuten en we moeten nu gaan.’’ ‘’Waarom is de doos niet goed genoeg?’’
‘’Nou’’ antwoord de mevrouw... Op de zijkant van de doos blijkt ‘’spinazie in Japanse tekens’’ te staan en de mensen in (jawel) NIEUW ZEELAND zouden kunnen denken dat er spinazie in zit.
NOU, ik heb de vorige keer toch echt gecheckt in welke taal mensen daar lezen en spreken en toen ik daar was, was dit toch echt ENGElS! Dus omdat we onze doos te goed hadden ingepakt, helemaal vastgetaped, nemen we het hele handeltje mee naar ons hostel. De vrouw lijkt niet te begrijpen waarom we nu weg gaan, engels spreken kan ze niet goed. In het hostel kijkt het personeel ons raar aan, jullie zouden de doos toch vandaag verzenden? Dus vertellen we het verhaal en we zien ze lachen.
‘’Aah, maar daar weten we wel wat op!’’ Ze pakt het snijmes en steekt hem in onze doos! ‘’Aaaaggghhh, wat doe je nu???’’ Maar ze weet een handige tacktiek waardoor je de letters van de zijkant van de doos kunt verwijderen. ‘’Nu kunnen jullie het opnieuw proberen!’’ Dus wij weer naar de overkant en de oude mevrouw achter de balie kijkt ons raar aan. We laten de doos zien, nu zonder tekst. Maar de mevrouw schud haar hoofd en ze wil hem niet accepteren. Verdorie, al die regels hier. Dit hele grapje heeft ons de hele ochtend gekost en we moeten ons dan ook haasten naar het busstation van Takayama waar we een grote tourbus naar Kyoto nemen. Nu zie je Jorick met zijn backpack en de grote kartonnen doos die kant op lopen, en ik met naast een backpack, twee grote dagtassen. Gelukkig was het niet ver.

De bus rijd ons naar Kyoto en we kunnen heerlijk chillen in deze bus, telefoons opladen, gratis wifi in de bus, ruime plekken om te zitten en af en toe een stop om te kunnen plassen! In de avond komen we aan in Kyoto en hier worden we midden in de stad afgezet. Duizenden Jappanners zie je in de metro en treinstation kris kras door elkaar heen lopen richting allerlei verschilende uitgangen en ingangen van treinen en metro’s. Vanuit paniek omdat ik midden in z’n crowd staat, omsingeld door allerlei jappanners die ieder allemaal hun eigen weg gaan, knijp ik mijn ogen dicht, ughh dit had ik niet gemist van Tokyo. Het hele metro en treinsysteem laat je voelen als een rat met miljoenen andere ratten in een rioolbuis. Jorick blijkt binnen een paar seconden het metrosysteem van Kyoto door te hebben en weet de weg naar ons hostel te wijzen. We komen aan bij gate80 en in dit hostel hebben ze een grote gezamenlijke ruimte waar we gebruik van kunnen maken. Er is ook een playstation met de oude games van vroeger, je weet wel, de eerste playstationgames. Die heb ik nog gespeeld als klein meisje op de oude nitendo van mijn vader. En er is een kotetsu, dit is een tafel met daaraan een dik deken bevestigd. Onder de kotetsu kun je zitten op een kussen en het is er erg lekker warm. Vaak is dit een electrische deken. Dus Jorick en ik gamen hier in de avond op los of proberen een film te kijken. Daarnaast verkennen we kyoto met de metro. Jorick heeft me iets heel leuks beloofd morgen, ik ben zo benieuwd wat het is!

Dus de volgende ochtend reizen we met de metro naar een plek en neemt Jorick me mee naar een traditionele Japanse kledingwinkel. Hier mag ik een Japanse Kimono uitkiezen die ik de hele dag mag dragen. ‘’Oooohhh, dat wilde ik zo graag!’’ roep ik naar Joor. Jorick: ‘’Ja, daar zeur je het al over sinds we in Japan zijn, dus dan moeten we dit maar doen’’. Dus even later staan we voor de winkel. Ik had verwacht dat het een klein winkeltje zou zijn maar het ziet eruit als een grote winkel van meerdere verdiepingen. Eenmaal binnen is het een grote hectische bende. Vrouwen in kimono’s zien we langs lopen, mannen met kinderen, personeel sneld overal naar toe. Het is druk, maar Jorick en ik worden snel geholpen. ‘’Sugoii, you are so tall!’’ krijgen we te horen. Ondertussen zie ik rijen met mooie kimonos en wil ik kiezen! Maarnee ik wordt eerst opgemeten. Vervolgens krijg ik een kimono aan die ik moet passen, hij moet lang genoeg zijn. Vervolgens krijg ik de keuze uit vijf kimonos. Euhm, ja, dat was niet de bedoeling van de 2000 kimono’s die ze hier hebben hangen. ‘’Je bent te lang, krijg ik te horen’’. He bah.
Uiteindelijk kies ik voor een goude Kimono al had ik liever een rode gewild. Ik moet ook een obi kiezen, een soort doek voor over je middel. Deze kies ik in het zwart. Voor Jorick kies ik ook uit, dat wilt hij graag. Omdat hij ook zo lang is heeft hij de keuze uit vij kimonos waarvan één met een patroon die ik meteen had uitgekozen voor hem. Hij moet ook een obi om en daarnaast ook een soort jacket in het zwart. Vervolgens worden we gescheiden en moet Jorick naar de mannenverdieping en ik naar de vrouwenverdieping. Dus ik ga een verdieping omhoog en wordt naar een omkleedkamer begeleid. Hier staan tien oude vrouwen bij andere vrouwen de kimono om te doen. Er is een kleine wachtrij dus ik moet even wachten maar dan is het toch echt de beurt voor mij. Ik kleed mij uit tot ik in mijn ondergoed sta (en een legging tegen de kou) en krijg een soort witte nachtjapon aan. Ook moet ik witte sokken met gespleten tenen aandoen. Ondertussen ritsen ze vanalles vast om mijn middel en daarna moet ik de Kimono aan. Ze staat te twijfelen, want ik pas er vier keer in maar de lengte klopt wel. Nadat ze bevestiging krijgt van een medecollega rispt ze me in de kimono. Hij wordt een aantal keer bij mijn middel gevouwen en ze werkt zorgvuldig de extra doek weg, ze eindigd met de obi die ze op een aparte manier om mijn middel bind en de achterkant vouwt ze op een speciale manier. Ik zou het niet nadoen, wat bijzonder. Ondertussen wordt de adem me ontnomen zo strak trekken ze hem om je middel aan.

Eenmaal in de kimono en 20 minuten later mag ik nog een verdieping omhoog. Hier dumpt ik mijn spullen, krijg een matchende tas bij mijn kimono en vervolgens mag ik bij de kapper plaatsnemen die mijn haar opsteekt. Ik kon uit 8 verschillende modellen kiezen. Er gaat een japanse haarpin door en ik mag naar beneden om mijn japanse slippers uit te kiezen. Inmiddels anderhalf uur later stap ik de lift uit om een doodverveelde Jorick aan te treffen die al even aan het wachten is. Hij is helemaal verrast en we bekijken elkaar. ‘’Wauw, ik wist dat je een sexy japanse man kon zijn in z’n kimono, Joor’’ zeg ik lachend. “Nou ik heb mijn Japanse vrouwtje’’ zegt meneer tegen mij. Het staat hem echt heel goed, en even wens ik dat we altijd zo in Nederland konden lopen. Nu de laaste obstakel, jawel de schoenen. Er blijken geen Japanse schoenmaat voor vrouwen boven de maat 39 te zijn. En jawel, ik heb maat 40. Gelukkig is het niet heel erg om op maat 39 te lopen. Voor Jorick was het minder plezierig. De mannenmaat 45 bestaat niet in Japan en Jorick heeft dan ook moeite om goede slippers te vinden. Uiteindelijk lukt het een soort van en lopen we beide de hele dag op te kleine slippers. We gaan naar de grootste tempel in Kyoto en de hoogste (Kiyomizu dera). Hier moeten we entree voor betalen maar het is de moeite waard. In de japanse tuinen staat een hoge boedistische tempel. Het spreekt voor zich dat we hier veel fotos van schieten. Daarna gaan we naar een shinto tempel (geloof in geesten). Even een stukje van wikipedia gejat om dit geloof te beschrijven.
Kami (神) zijn de geesten, goden, voorouders of natuurlijke krachten die aanbeden worden door de volgers van het shintoïsme. Ze tonen zich aan de mensen via een yorishiro, een medium voor de geest van de kami, meestal een natuurlijk element als de wind, rotsen, bomen. Een kami woont niet in de hemel maar gewoon op aarde, net als ons.

In het Westen bestaat er GEEN vergelijkbaar concept, wat het moeilijk maakt ‘Kami’ te vertalen of beschrijven. Meestal wordt het woord 'god' gebruikt om ernaar te verwijzen, wat soms misleidend kan zijn omdat het Japanse beeld van "god" erg verschilt van het Westers beeld. Het Japanse begrip kami is het best te vergelijken met Deva (Sanskriet) en Elohim (Hebreeuws), wat beide ook verwijst naar goddelijke wezens of geesten. De mensen die dit geloof aannemen, geloven hierin maar in principe gaan ze maar eens per jaar (met nieuwjaar of als ze een beetje geluk in hun leven nodig hebben) naar deze shrine.

Een Shinto tempel kenmerkt zich vaak met de rode tekens en poorten. De kleur rood staat hier centraal. Ook zijn hier vaak shrine’s met bellen waar je aan kunt trekken en vervolgens een wens kunt doen. Ook zijn hier bakken met stokjes erin waar je aan kunt schudden en het stokje dat eruit komt daar zit een toekomstbeschrijving in. Ook kenmerkt deze tempels zich met twee vossenbeelden. Zie foto’s!

Hier lopen Jorick en ik door allemaal poorten die kilometers lang doorgaan. Het is hier erg toeristisch, er zijn veel japanners en toeristen. Onze voeten doen zeer, wat een pijnlijke slippers waar die Jappaners op lopen.

Dan is het toch echt tijd dat we terug moeten gaan om de Kimono’s weer in te leveren. Het inleveren duurde maar 15 minuten. Ook hier wordt je geholpen, nu om je uit de kimono te krijgen. Gelukkig is dit een stuk makkelijker dan je erin te krijgen. Die pijnlijke slippers uit. En je voeltje terug in je backpackkloffie een stuk beter! (wel een stuk minder knap).

De volgende dag gaan we naar het internationaal mangamuseum. De belangrijkste museum ter wereld als het over animatie van Japan gaat. Hier zien we rijen kasten met bijna alle manga ter wereld. De manga zijn een soort stripboeken die hier in Japan al te graag gelezen wordt. Bijna iedereen leest dit. In de trein of in de metro, in het hostel of thuis. Veel locals die we hadden ontmoet vertelde dit te lezen. De stripboeken zijn hier erg populair en is een bron van vermaak. Je kunt deze boeken in de supermarkt kopen. Van deze stripboeken (manga) word er soms (als de manga erg populair is) een anime gemaakt. Dit is een soort tekenfilm. Zo zijn de films Gost in the Shell, Naruto, Shin chan, dragonball, avatar, gundam en alita batlle angel allemaal van een manga afgeleid. In dit museum krijgen we ook het verhaal van de auteurs te horen. In Japan heb je een extra opleiding die je in Nederland niet hebt, een opleiding tot manga-tekenaar. Hier worden mensen met talent voor tekenen opgeleid. Daarna maak je een aantal verhaallijnen die je manager voor je opstuurt naar distrubuters of contracteurs. Als ze je plot goed vinden dan sluiten ze een deal, maar vaak wordt niet zomaar de eerste de beste mangaplot aangenomen en moet je weer een nieuwe of andere schrijven. In het eerste geval als het leid tot een contract, dan ben je goed de klos. Elke maand moet je een volume van 25 bladzijdes tekenen. Niet alleen tekenen, het moet ook ingekleurd worden, extra details, zwart en wit uitdrukken, tekstballonnen en tekst krijgen. Ook is er een cover nodig die getekend moet worden en waar veel tijd in gaat zitten. Soms wordt dit ook met de computer gedaan maar veel wordt nog met de hand gedaan. Als dit binnen een maand klaar is geef je je werk mee aan je manager die dan voor jou deze inleverd bij een bedrijf die tot printen overgaat. Je werk wordt heel vaak gecopieerd en gebundeld tot een boekje. Daarna moeten al deze boekjes naar alle supermarkten en verkooppunten gebracht worden door het hele land. Het zijn veel deadlines en veel manga-tekenaars zijn dan ook gehaast in hun baan, hebben last van stress. Je zou denken dat je van manga-tekenaar rijk zou worden maar dit is in de meeste gevallen niet zo. Van het aantal manga’s dat de tekenaar verkoopt krijgt hij een percentage aan verdiensten. Al deze informatie werd ons uitgelegd bij het museum.

Na dit interesante museum vragen Jorick en ik online een visum voor vietnam aan. We hadden eerst besloten terug naar Maleisie te willen voor de jungle. Maar er zit nog voldoende jungle in andere landen. Ook is het vliegen van Japan naar Vietnam goedkoop. Voor z’n 100 euro kun je een ticket naar vietnam regelen. En daar moeten we snel mee zijn, want rond kerst wil je niet vliegen. De prijzen voor vliegtickets schieten dan omhoog.

De volgende dag willen Jorick en ik een beetje privacy. En dat kan natuurlijk niet in een hostel. Dus we gaan een typische Japanse ervaring aan, op naar een love hotel! Huh, een love hotel? Jazeker, we zoeken op internet een district op waar we de love hotels kunnen vinden. Osaka en Tokyo staan er vol mee. In deze buurt lopen we wat rond, we moeten alert zijn op hotels met idiote engelse namen. Nergens staat direct ‘’love hotel’’ op want dat is te direct voor de meeste japanners. Zo zien we een love hotel ‘’Tropical’’, ‘’casanova’’, ‘’flamingo’’ en ‘’sakura’’. Er is een prijs voor ‘overnachten’ en voor ‘rusten’. ‘Rusten’ is vaak betalen voor z’n 90 minuten ala 2 uur. Japanners gaan hier heen als ze thuis geen privacy kunnen vinden, vaak wonen hele gezinnen bij elkaar in Japan. Tijd om intiem te zijn, lukt dan niet goed. Jorick en ik stappen naar binnen bij een thais uitziend love hotel ‘’alibaba’’ met een fontijntje in de voortuin en we zien verder niemand binnen staan. Het lijkt wel uitgestorven. Maar dit is normaal voor love hotels aangezien het heel beschamend in deze cultuur is als je gezien wordt bij een love hotel. Wij stappen naar de front office en we zien daar... ‘’handen’’. Waar is zijn gezicht? Ontzichtbaar. Alleen zijn handen zijn zichtbaar. We communiceren redelijk anoniem, wij zien zijn gezicht niet en hij de onze niet. We krijgen een kamer toegewezen in de jaren 70 stijl. Een retrobar, een retroradio, een retro kaptafel met een retro roze kleur. Er zit ook een badkamer in waar je je in kunt opfrissen. Dat is heerlijk! Echt een aanrader, z’n ervaring in een love hotel. We horen verder tijdens onze reis van een andere backpacker dat ze had geboekt met een travelbuddy bij ‘’sakura’’. Ze vond het een mooie naam en op de plaatjes zag het eruit als een mooie accomodatie. Tot ze daar aankwam met een goede vriend. Er lag nog wel wat meer klaar voor ze. Lachend verteld ze dat ze het niet doorhad dat ze had geboekt bij een love hotel.

We vervolgen onze reis naar Osaka, the final destination en de plaats met meerdere grote luchthavens en waar vliegen vanaf erg goedkoop is vergeleken met een kleinschaligere airport. De eerste twee nachten spenderen we in een goedkoop hotel die mijn moeder online voor ons had gevonden. Ze is echt goed in het zoeken naar koopjes en we hadden moeite met telkens in hostels verblijven. Jorick wordt ondertussen ziek en dus spenderen we onze dagen wat rustiger. We verhuizen daarna voor 2 dagen naar een hostel, het mad cat hostel. En jawel, ze hebben daar katten!
De nachten daar, nou die waren allesbehalve rustig. NACHT 1: SNUURRKKK, snnuuuuurkkkk, en jawel we hebben een nieuwe nummer 1 op de snurklijst staan. Deze meneer krijgt het voor elkaar om naast iedereen in deze hostelkamer ook de mensen aangrenzend aan de kamer naast de onze wakker te houden. De eigenaren slapen hier en ook zij hebben vannacht wakker gelegen van het gesnurk van deze meneer. NACHT 2: om vier uur snachts wordt ik wakker van een luide knal. Ik kijk verschrikt op, tuur via mijn gordijntje uit het bovenste bed naar beneden en zie daar een koffer op de grond neerknallen. Een man probeert wanhopig op het bovenste bed te komen. Terwijl hij dit doet vallen er allemaal spullen van zijn bed naar beneden op de persoon die onder hem slaapt. Ook hij kijkt verschrikt op maar de lawaai meneer schijnt het niet te merken. Als hij na een struggeling van 10 minuten eindelijk op bed ligt, moet hij zich nog uitkleden en dat kost hem moeite. Zuchten, steunen, en tegen zichzelf praten terwijl er verder doodstilte heerst in onze hostelkamer. Daarna hoor ik hem snurken terwijl hij nog wat spullen van zijn bed af schopt die naar beneden vallen. De jongen die op het onderste bed ligt, kijkt mij aan. ‘’Volgensmij is hij dronken’’ zeg ik tegen hem. ‘’Meen je?’’ antwoord hij sarcastisch. We lachen samen even. ‘’Zal ik je even helpen met die spullen?’’ Maar hij gooit de spullen aan de kant en red zich wel. Ik dommel weer weg om een uur later weer verschrikt wakker te worden. KNAL! Ik zit rechtovereind en tuur vanuit mijn bed naar beneden. Ik zie de dronken japanner op de grond liggen. Ja, die is zoieso uit zijn bed gedonderd. Ik begin te giegelen, ‘’are you alright?’’. De japanner moet even bijkomen van de klap en kijkt verbaasd mij aan. Hij klimt mijn trappetje op en denkt bij mij te kunnen liggen. ‘’Euhm, daar is jouw bed, wijs ik hem aan.’’ Hij begrijpt me en klimt onhandig weer op zijn eigen bed. Hij valt achterover, het blijft even stil... en dan hoor je zijn gesnurk. K.O. (knock-out)! Na die grap kan ik niet meer slapen, wat een rot nachten ook.

Gelukkig kunnen we vandaag weer terecht bij het goedkope hotel en blijven we daar nog z’n 3 nachten. Wij besluiten voor de tweede keer een doos met spullen te verschepen naar Nederland. Maar we hebben de pech dat het zondag is en dan zijn de meeste postkantoren niet open. Op de zijkant van onze doos voor souveniers staat reclame over rookwaar, en ook dat moeten we wegwerken anders hebben we weer hetzelfde probleem als die vorige doos. Het duurt even voordat we dit vinden en vervolgens sjouwen we onze 10 kilo doos 2 kilometer mee naar de open postkantoor. Af en toe draag ik hem, en dan weer Jorick. We komen aan bij het postkantoor en de mensen kijken ons weer aan. Wat een grote doos met rookwaar erop. Maar Jorick en ik versieren onze doos als of het een kerstboom is en al snel is er niks meer te zien behalve heel groot de naam: Naam van mijn moeder, APELDOORN, THE NETHERLANDS, ORANDA, HOLLAND! (iedereen hier kent nederland onder een andere naam). Dus ik hoop dat het duidelijk genoeg moet zijn om hem goed te verschepen. Verder vullen we nu het formulier in 1 keer goed in. De doos inleveren gaat ons nu heel goed af! Ze zijn verbaasd want we hadden alles zonder vragen of extra informatie in een keer goed ingevuld.

De laatste dagen spenderen we nog rustiger want Jorick is erg moe. We bezoeken een Japanse Duitse kerstmarkt en ondervinden hier hoe duur de prijzen zijn voor gluwein en chocolade melk. 10 euro voor 2 drankjes. We hebben verder de hobby overgehouden om stiekem hoge gebouwen in te sluipen en te kijken hoe hoog we kunnen komen. We zijn tot nu toe nog geeneen keer gesnapt.

Vanochtend zijn we vroeg naar het kansai-airport vertrokken. Jeahh, we gaan vliegen. Na iets langer dan één maand in Japan is het tijd voor onze ene-laatste keer vliegen. Vanaf Vietnam gaan we alle verdere landen verkennen met de voet, bus, trein, boot, etc. Maar als Jorick en ik in het vliegtuig stappen hebben we er spijt van. Jorick en ik zitten beide met te weinig beenruimte en we moeten onze benen in onze nek vouwen. Zo moeten we zitten voor vijf uur lang. Dan landen we op Hanoi in Vietnam en stuiten we op de volgende problemen. Ik laat trots mijn goed geregelde visum zien na lang in de rij te hebben gestaan bij de mensen die jou het land moeten inlaten. De man werpt een lange blik op mijn visum en ik wordt verzocht naar de achterste counter te gaan (terug te gaan). Ik snap niet waarom maar ik vermoed omdat ik zo goed mijn visum heb ingevuld, beter geregeld heb dan de andere mensen. WRONG! Ik sta bij de achterste counter en er wordt me verteld dat mijn visum morgen pas ingaat. Huh, maar mijn visum is toch ingegaan vanaf de dag dat ik er één heb aangevraagd (Jorick had dat uitgezocht). Nee, je hebt een verkeerde visum, je moet terug naar Osaka vliegen en het morgen weer opnieuw proberen.
‘’Holymoly, oke ik heb problemen’’. Dikke problemen. Ik kijk Jorick met een geshockeerde blik aan, en door het al het gestress vanochtend om naar vliegveld Hanoi te komen en omdat ik moe ben springen de tranen in mijn ogen. Stiekem gaat er ook door me heen dat deze man misschien gevoelig is voor mijn tranen, ik moet al mijn skills inzetten natuurlijk. Joricks visum blijkt goed te zijn, hij heeft de ‘’fout’’ gemaakt om een verkeerde datum in te vullen maar wel eerder dan vandaag waardoor zijn visum al vier dagen is ingegaan. Ik kijk de man achter de balie aan en hij staat daar met zijn legeroutfit. Hij ziet mij in paniek raken en wilt me kalmeren. ‘’Wees maar kalm meisje, ik ga proberen wat voor je te regelen’’. ‘’Ik bel mijn baas, oke!’’ Zo gezegd zo gedaan, hij belt zijn baas en legt de situatie uit. Zijn baas verteld hem dat ik door mag als ik opnieuw het bedrag van mijn visum betaal. Jorick en ik helemaal blij, dus we pinnen snel (en hebben gelukkig geen pin problemen) en betalen mijn visum. Er wordt naar voren gebeld dat er een ‘’speciaal’’ geval aan komt en ik mag naar counter 11 waar ik toch wordt doorgelaten het land in. Pfoei, wat een gestress en wat een opluchting. Ik hoef niet terug naar Osaka. Maar dan beginnen de volgende problemen.

Jorick en ik vinden het een leuk avontuur om geen airport vervoer te regelen van te voren maar het lokale vervoer te nemen. Vaak betaal je dan geen drol. Dus we checken Grab maar die mag niet naar het airport komen, dus willen we de locale bus nemen. We lopen naar naar de informatiebalie en ik zie meteen de verandering in cultuur met die van Japan. De mevrouw kijkt ons eerst enthousiast aan. Willen jullie een simkaart kopen voor 16 dollar? ‘’Euhm, nee, we willen weten waar bus 86 vertrekt’’. De vrouw laat haar lach varen en adviseert ons om een taxi te nemen (we waren van te voren al gewaarschuwd voor taxiscammers hier). Daar zaten we niet op te wachten. Nee we willen de bus! De vrouw heeft er overduidelijk geen zin in dat toeristen goedkoop doen en wappert met haar hand naar buiten, ‘’lonnnggg walk’’. We laten ons niet tegenhouden door de mensen hier, Jorick en ik gaan via google maps naar het punt waar de bus zou moeten stoppen. We zien een snelweg voor ons en we lopen naast de snelweg naar de busstoppunt. Maar heey, daar gaat bus 86, AAN DE ANDERE KANT VAN DE SNELWEG. Verdorie, we moeten oversteken. We vragen mensen hoe we moeten oversteken en ze beginnen te lachen. Ze wapperen met hun hand de weg op. Ze zouden toch niet bedoelen...? Ik kijk goed en zie een zebrapad over de snelweg lopen. Ga weg!!!
Jawel hoor, met onze gopro in de hand om onze dood vast te leggen en goed bezadelt met alle tassen rennen we de snelweg over! Auto’s tuuteren maar remmen wel af. We zien voor ons een aantal locale mensen precies hetzelfde doen alleen lopen zij rustig over de snelweg heen. We zien een auto bijna deze mensen aanrijden. Vervolgens komen we aan bij de busstop, maar de bus rijd ons voorbij. Jorick zwaait naar de bus. We zien de buschauffeur lachen en zwaaien naar ons en stopt verderop wel. Alhoewel, stoppen? Nee hij rijd zachtjes zodat je de bus in kunt springen. We belanden in een overvolle bus, betalen meteen onze kaartje van 1,50 euro voor één uur in de bus zitten. Jeaahhh, we zijn weer in een goedkoop land. We worden afgezet in Hanoi de stad en het is nog 10 minuten lopen naar ons hostel. Ondertussen stikken we in de uitlaatgassen, ik voel het verschrikkelijk kriebelen in mijn neus en ben aan het hoesten tot ik bijna kots. De gassen hier zijn nog erger dan in Indonesie. Daarnaast kun je de zon niet zien door de smog. We lopen via drukke wegen en het is hier weer normaal om midden op de weg te lopen terwijl scooters en autos je passeren van alle kanten. We komen aan in ons hostel en daar is alles wel wat luxer dan buiten op straat. Ik val in slaap op Joricks buik en twee uur later wordt ik abrupt gewekt door een man die in onze kamer staat te schreeuwen naar een andere backpacker. ‘’WHY ARE YOU LOOKING AT ME!??’’ & ‘’YOU WANT TO FIGHT?’’. Ik tuur door mijn gordijntje naar buiten en zie een onschuldige backpacker verstijfd staan en zeggen ‘’no englisch’’. Hij komt van Mongolie krijgen we later te horen. ‘’I AM A CYVILIST MAN BUT IF YOU WANNE FIGHT YOU HAVE BIG PROBLEMS!’’. Hij blijft te keer gaan tegen de jongen terwijl de jongen niks zegt omdat hij geen engels kan. Hij snapt het niet. Ik probeer me in het gesprek te mengen, en vertaal naar de man dat hij geen engels kan. Ook jorick mengt zich in het gesprek en zegt dat hij misschien gewoon boos kijkt omdat dit zijn normale gezichtuitdrukking is. De man kalmeert iets nadat de jongen opnieuw zegt dat hij geen engels spreekt. De man mag hem even, en ze schudden elkaar de hand. Maar als hij opnieuw van de wc af komt begint het riedelmetieltje weer. Ik spring naar beneden van mijn hostelbed eraf en waarschuw Jorick dat het gaat escaleren en dat hij ook naar beneden moet komen. ‘’Daar gaan we dan, ik ben benieuwd hoe ik vecht’’ bedenk ik nog. We proberen het weer te sturen en de man geeft aan dat hij van kamer gaat wisselen maar eerst een douche neemt. Als hij uit de douche komt heeft hij de boze bui naar ons toe. ‘’Waarom zeg je goodnigth tegen mij?’’ ‘’Wil je ruzie???’’ ‘’Wat bedoel je daarmee?’’
Oohnee, ondanks dat ik niet weet waar die man toe in staat is, ben ik vooral bang voor de dark side van Jorick. ‘’Joor, loop maar even met me mee’’ terwijl ik hem bij de hand pak. Dat was maar goed ook want van jorick hoorde ik dat die man hem triggert. We lopen naar beneden en zien de andere backpacker uit mongolie weer die geen engels kan. Ik probeer via translationapp uit te leggen dat het niet zijn fout is en dat de man raar is. Dit lucht hem ietsje op. Even later komt hij naar ons toe omdat hij van kamer wilde wisselen en verteld ons dat de man opnieuw boven bezig is. Wij stappen naar de balie toe omdat er ook meiden op de kamer slapen die zichzelf misschien niet kunnen beschermen tegen deze man. De baliemedewerkers geloven ons en loopt met ons mee. Boven aangekomen horen we een scheldende man en de medewerkers houden zich met hem bezig. Het duurt even maar hij wordt naar een andere kamer begeleid. We zien een andere jongen die het derde slachttoffer van deze man is geweest en ons verteld dat hij van dingen werd beschuldigd die niet zijn schuld waren. We kletsen even met elkaar over het incident en dan besluiten we dat bier het beste middel is om deze maffe avond af te sluiten. Die avond na een aantal biertjes verder sluiten we de avond heel goed af en kennen we onze kamergenoten al een stuk beter!

Wordt vervolgd...

En er is een verassing op komst. Morgen ga ik naar het vliegveld een bijzondere gast ophalen!