Japan: Vieze mensengewoonten, liften en cultuurver

Damens en heren,

Ja, dan komt nu toch echt het moment dat ik maar gewoon moet verklappen waar we naar toe zijn gegaan. Niemand heeft het geraden. Misschien ook omdat mijn moeder al aan iedereen heeft verklapt waar haar dochter naar toe gaat voordat ik mijn vorige blog al had geschreven, haha.

Terugblik
Ik was gebleven op het moment dat we gingen vliegen met het vliegtuig, (nu anderhalve week geleden), en dat we moesten rennen over het vliegveld in Kuala Lumpur. We hadden eerst wat ruimer de tijd zodat we ons niet mega hoefde te haasten, maar nog steeds wel snel moesten wezen. Toen Jorick en ik nog wat eten wilde halen voor onze volgende vlucht van 7 uur lang (en waar we geen eten aan boord kregen) viel het ons op dat er een oude man meerdere keren een poging deed om in de rij te staan, maar er telkens weer uit liep en naar een bepaald bedrag in zijn hand keek. Het viel wel erg op dat hij onzeker overkwam of misschien niet genoeg geld had? Ik ben achter de man in de rij gaan staan (alsof ik ook wat moest bestellen) en ondertussen maakte ik een praatje over het eten dat ons stond aan te staren. Vervolgens sprak de man met een oude bibberende stem in korte zinnen terug. Hij vertelde een praatstoornis te hebben en dat hij niet goed kan lezen wat ze hier op het vliegveld serveren. De beste oude man leek ook wel 90 jaar en ik vond het eigenlijk onverantwoord dat hij nog in zijn eentje reisde. De man is onderweg naar Melbourne (Australie) en moet 7 uur wachten. Ik vraag of hij genoeg geld heeft, hier antwoorde hij positief op. Hij vroeg wel of ik hem wilde helpen met bestellen. Dus ik wacht geduldig met hem in de rij, Jorick komt er ook aan en bij ons staan. Ondertussen duurt het best even en gaat onze gate open voor boarding. Ik wil de man niet aan zijn lot overlaten dus we wachten geduldig. Vervolgens komen we aan bij de kassa en ik bestel voor de beste man. ‘’Graag een kleine cappuchino en een gebakje’’.
‘’Sorry mevrouw, we hebben geen kleine cappuchino alleen normale koffie’’ zegt de seveerster. Ik kijk de man aan en herhaal wat de mevrouw mij net heeft vertelde. De man schud zijn hoofd en zegt: ‘’Laat maar zitten, ik ga wel naar de macdonalds!’’
Zucht, oke voor niks een half uur in de rij gewacht... We nemen afscheid van de beste man, want als hij koppig genoeg is dan red hij het vast ook wel in zijn eentje. En dan moeten we hollen...

Niet een klein beetje ook! We hollen naar onze gate die verdorie helemaal aan de andere kant van het vliegveld zit! Je ziet de andere toeristen naar twee grote blonde mensen kijken die echt KEIHARD hollen want er is al omgeroepen dat onze gate gaat sluiten. Ik was zo bang dat het vliegtuig zonder ons zou vertrekken...

We komen aan en verhipt, we blijken ook nogmaals voor de derde keer door de douane te moeten. We moeten onze handtassen in bakken doen, Jorick moet zijn bergschoenen uit doen vanwege het metaal dat er in zit, anders gaat het poortje af. ‘’Verdorie’’ ik spot ook nog een oud vrouwtje die meteen voorrangsbehandeling krijgt ondanks dat wij zo’n haast hebben. Eindelijk zijn we erdoorheen en weer hollen we keihard zodat mijn longen in brand staan. Dit is de eerste keer dat ik mij moet haasten voor een vliegtuig en ik vind het maar wat vervelend. We komen aan bij onze gate die ook nog helemaal achterin de gang blijkt te zijn. Ik verwacht geen rij te zien als we aankomen, maar er staan nog wel een rij met mensen. De mensen die onze tickets controleren beginnen te lachen terwijl we zo idioot naar hun toerennen. ‘’Sorry, sorry’’ zeggen we hijgend met onze handen op onze knieen. Uiteindelijk waren we niet te laat, er volgden nog vele mensen achter ons.

En zo stappen we het vliegtuig in. Jorick en ik zitten apart van elkaar. Maar na stijgen mag je opstaan en mag je je verplaatsen naar een andere stoel. Nadat ik een aantal uur mijn blog heb getypt zoek ik Jorick op omdat ik het toch wel heel verdacht vind dat meneer me geeneen keer is komen opzoeken terwijl hij geen bron van vermaak bij zich heeft (telefoon dood, geen boek en ook geen tvtje in het vliegtuig). Natuurlijk vind ik hem en Jorick zit heerlijk te kletsen met een Jappanner. Al zes uur achter elkaar... Arme jappanner. Haar oren liggen er natuurlijk ook af. Maar het tegendeel is waar en we krijgen haar telefoonnummer. Daarnaast vind ze het leuk om met ons af te spreken in... jawel nu ga ik het toch echt verklappen ‘’TOKYO’’. Zes dagen geleden is hier een van de zwaarste stormen in 60 jaar geweest. Een tyfoon van een van de hoogste niveaus. Tyfoon Hagabis. En hij heeft wat huizen omver geblazen waardoor er mensen in de omgeving geen huis meer aan hebben overgehouden. We landen op Tokyo en dit is toch wel een van mijn favoriete kansen die we deze reis pakken. Ik heb altijd al een keer naar Japan willen gaan. Waarom nu vraag je je misschien af.

Omdat nu het tyfoonseisoen op een laag pitje is in eind oktober en de herfst zijn intrede doet. We wilden eigenlijk in december naar Japan gaan, maar dan is het winter en aangezien mijn backpack alleen mijn bikini bevat, lijkt het me misschien een goed plan om niet in hartje winter te gaan. En het is ook een goed plan om wat warmers aan te schaffen. In Maleisie hebben we van te voren voor 100 euro in totaal een broek en twee truien voor Jorick aangeschaft/ en voor mij een sportlegging, een rokje en twee truien. Dit omdat we dit beter in Maleisie kunnen aanschaffen dan in Tokyo (Tokyo is ontzettend duur).

Maargoed, we stappen uit het vliegtuig zo het metrostation op en vinden een kaart van het metro en treinensysteem. 1 blik op die kaart dat net een bord spaggeti lijkt en ik geef hem meteen door aan Jorick. ‘’Joor, jij bent zo ontzettend slim, jij bent bijna einstein, en je bent zo goed met systemen net als op je werk, jij hebt de eer om ons naar ons hostel te begeleiden.’’ (Kijk deze tactiek gebruik ik dus vaker en hij werkt erg goed. Het gaat om de verwoording. Zo kom je zelf met vervelende taken weg.) Jorick glunderd ondertussen van de eer. Helemaal blij met deze braintrainpuzzel begeleid hij ons in 1 keer correct naar ons hostel in Tokyo. Wat een topper is het ook!

We komen om 1 uur snachts aan, kopen een snack bij de 7/11 (een supermarkt die elke dag en nacht open is) en struinen door de wijk heen. Het is hier verder z’n 17 graden en overdag 20 graden. In de wijk van onze hostel staan geen bilboards maar wel flats. Niet zo hoog overigens. Misschien 6 tot 9 verdiepingen. We komen aan bij Guesthouse Trace, een van de goedkope hostels in Tokyo en ook een van de weinige hostels waar mannen en vrouwen in een mix-dorm terrecht kunnen. We nemen de lift en stappen zo onze hostelkamer binnen op verdieping 7. Er staan 12 bedden in waarvan allemaal stapelbedden. Ondanks dat we weer betalen voor 2 bedden maken we samen gebruik van 1 bed. Ik stap de wc binnen en schrik onmiddelijk van de wc die beweegt. Een kreet ontglipt me terwijl. De deksel van de wc gaat vanzelf omhoog. Een ingewikkeld bedieningspaneel zit bevestigd aan de muur. Moet ik toch nog weer nadenken en een braintrainer doen over het wcpaneel terwijl ik de braintrainer over de metro heb mogen ontwijken. Ik ga zitten op de bril en er zit een verwarming in! Lekkere warme billen, joehoe. Maar ja ik ben Jorick niet en ik snap niet alles van de wc en ik wil dat ook niet ontdekken eigenlijk. Jorick wel. De volgende dag hoor ik alle details van hem over hoe je de billenspuiter/anussproeier moet instellen. Euh, dankje Joor... Denk ik... De wc in publiek maakt ook waterval geluidjes zodat anderen mensen jou niet horen plassen. Dat deed de wc op het vliegveld bijvoorbeeld.

Cultuur in Japan
Die nacht slapen we erg slecht want met hoe meer mensen je op de kamer slaapt, hoe minder uren slaap je maakt. En dat is best vervelend na z’n hele dag vliegen. Dan plotseling herinner ik me het cadeau van Machteld en Herman en graai in de bodem van onze backpacks naar oordopjes die je kunt vormen naar jou oren. Die nacht erna slapen we super lekker!

Japan is ook het land waar je voor de cultuur heen gaat. Je zult me dan ook veel zien uitleggen op dit blog over de cultuur die hier is. De volgende dag gaan we ontbijt halen bij de 7/11 (de supermarkt weer, oma) en dat verloopt heel anders dan in Nederland. ‘’Konichiwa!’’ word ons tegemoet geroepen terwijl we de 7/11 binnen lopen. We zoeken voor ontbijt en vinden Nigiri (rijst met een kipgoedje of tunagoedje aan de binnenkant) en een joghurtje. We krijgen daar ook automatisch bestek bij in de tas met eten die we willen meenemen. Daarnaast krijgen we ook aangeboden of we willen dat het eten wordt opgewarmt door hun, ze hebben namelijk een magnetron staan. Idieaal!
Dat niet alleen, je kunt ook op een bankje met een tafeltje eten in de supermarkt. Kun je het je voorstellen? Een eethoek bij de Plus of Dirk?
Veel Japanners eten in de supermarkt. Dan hoef je niet op zoek te gaan naar een bankje in Tokyo. Want dat lijkt makkelijk maar nu na de ervaring van een eerste week weet ik hoe moeilijk het is om in Tokyo ergens te kunnen zitten. Je moet daarvoor naar een restaurant of een cafe. Zitten op de grond wordt hier als niet netjes beschouwt. Daarnaast wordt ik na een aantal dagen gek van de ‘’arigato goizemas!’’ wat letterlijk ‘hartelijk bedankt’ betekend. Dit wordt dagelijks z’n 20 keer naar je toegeroepen. Als je eten koopt bijvoorbeeld, of als je eten betaald, als uit eten gaat, als je weg gaat, als je aan de kant gaat voor een persoon op de fiets, als je opstaat in de metro voor een oud opaatje, etc. Vaak gaat dit ook gepaard met een kleine buiging. Dat is als respect bedoeld.

Maargoed we stappen op Tokyo centraal uit en zijn teleurgesteld doordat hier niet de bilboarden hangen aan gebouwen zoals je vaak ziet in de films. Wel ligt het koninglijke paleis in de verte en kun je hier naar toe lopen. Jorick en ik schieten daar een filmpje met de gopro. We hebben besloten op vaste en mooie locaties een shot te doen waarbij we dansen of vechten. Als we klaar zijn met de reis ga ik deze monteren tot een grappig filmpje. Daarnaast gaat veel tijd zitten in de hoge gebouwen. Want op elke verdieping zit een winkel of iets bijzonders. Soms doe je een halve middag over het verkennen van 1 straat. Niet zo gek want laatst liepen we random een winkel binnen, de BIC. Dit is een electronica winkel en is een bekende winkel in Japan. We liepen daar binnen en ik zie verschrikkelijk veel mensen om me heen. Allemaal lawaai, knipperende beelden en medewerkers die je begroeten. Intensief is het enige woord dat ik er voor heb. Niks in Nederland kan ik hier mee vergelijken, misschien komt de primark op een zaterdag nog het meest in de buurt, wat ontzettend druk is het hier. In Nederland vermijd ik al de uitverkoop op drukke dagen, dan ga ik bewust om 9 uur sochtends winkelen zodat het lekker rustig is. Deze winkel, ik vond het verschrikkelijk. We moesten naar verdieping 6 om daar een wereldstekker te halen van Japan. Maar ondertussen deden we daar 1 uur over.

Verder ontmoeten we een koreaans meisje die een beetje te graag met ons wil optrekken (3 dagen non-stop achter elkaar). Dat is prima hoor, maar op een gegeven moment wil je ook een beetje eigen ruimte. Met haar gaan we naar een skyscraper in Tokyo en gaan we illigaal proberen om naar de hoogste verdieping te komen. De spanning is natuurlijk of je betrapt word. Maar eigenlijk verloopt het best makkelijk, je ziet er alleen geen toeristen rondlopen. We komen aan op de 36ste verdieping en kunnen al veel van Tokyo zien vanuit de hoogte. Ik kom er ook achter dat het helaas niet illigaal is om naar deze verdieping te gaan, he jammer...

Maffe Jappanse tradities
We eten her en der, de volgende dag ga ik naar de karaokebar met het koreaans meisje in Shibuya. Dit gebied schreeuwt echt naar je aandacht. Daar hangen de bilboards met reclame zoals je wel in de films ziet. Er staan ook meiden van mijn leeftijd buiten in blote pakjes om mensen naar binnen naar hun eigen cafe te begeleiden. In dit cafe is er vaak een betaald thema en kunnen mensen (die eenzaam zijn of dit hun ding is) betaald gezellig eten en drinken met mooie jonge meisjes. De karaokebar was ook gezellig. Je krijgt een kleine ruimte toegewezen waar een tv staat met twee microfonen en een tablet met verschillende liedjes erop. Als je langs al deze ruimtes loopt hoor je Jappaners op de top van hun longen keihard meeschreeuwen met verschillende liedjes.

Daarnaast zien we ook maffe dingen want Tokyo is een wereldstad waar rare dingen gebeuren. Je kunt hier letterlijk een gebruikte onderbroek kopen uit een machine. Je werpt er een muntje in en krijgt in z’n suprise ei een gebruikte onderbroek. Heeel maf. Jorick was heel hard aan het lachen toen hij dat zag en wilde er nog een kopen als souvenier voor zijn ouders, maar dat mocht niet van me. Daarnaast waren er winkels waar ‘Pachinko’ op stond. Omdat we niet wisten wat dat was gingen we naar binnen. Dat probeerde we athans. De automatische deuren gingen open, en een enorm kabaal van anime-liedjes kwam naar buiten dreunen net als het geluid van honderden gokmachines. Veel jappaners zaten achter deze gokmachines. We stonden binnen maar door dat oordovende kabaal konden we elkaar niet verstaan. Ik sta met mijn handen over mijn oren en probeer ondertussen ook te gebaren dat ik gek wordt en snel naar buiten wil. Binnen 5 seconden stonden we weer buiten.

Dat was de samenvatting van Shibuya. We zijn ook naar Asakusa geweest (even voor de mensen, de plaatsen die ik noem zijn verschillende gebieden die in Tokyo liggen). We pakken weer de metro (voor 6,50 kun je de hele dag reizen). In Asakusa kun je een heilige tempel bezoeken waar veel Japanners ook op afkomen. Vaak dragen ze hun traditionele kledij, de Kimono. Dat is een jurk die op een hele speciale manier wordt omgedaan. Daarnaast draag je je haren dan ook in een bijpassend model. De typische houten slippers horen hier ook bij. We zagen dan ook veel japanse meisjes in deze outfit bij de tempel bidden voor geluk. Daarnaast is het ook traditie om bij deze tempel op een bepaalde manier te bidden (door aan een bel te luiden, twee keer te klappen, een buiging te doen en weer een keer klappen). Ook hoort het om een geluksloodje te trekken. Elke keer met nieuw jaar gaat heel Japan de volgende dag naar een shrine om daar een geluksloodje te trekken en een nieuw jaars wens te doen. Dit doen ze dan samen met de famillie. Wij hebben vandaag een geluksloodje getrokken. Dit gaat als volgt:
Je pakt een bus met stokjes erin en gaat heel hard shaken. Er zit een gaatje in de bodem waar een stokje doorheen valt. Dit stokje bevat een nummer en in de honderden kastjes voor je zoek je je nummer waar een papiertje met je voorspelling op staat. Ik had ‘’slecht geluk’’ en Jorick had ‘’goed geluk’’. Als je slecht geluk hebt getrokken moet je je geluksloodje vastknopen aan een rekje en dan hopen dat het slechte geluk wegwaait ofzo. Ik heb mijn niet zo geluk-loodje verscheurd.

Als je binnenloopt in een huis van een Jappaner of in een hostel dan is het gebruikelijk dat je je schoenen uitdoet bij de voordeur en slippers aandoet voor in huis. Daarnaast is het ook gebruikelijk als je bij iemand op bezoek gaat om een klein presentje mee te nemen. Dit kan bijvoorbeeld eten zijn. De mensen hier zijn heel erg van de regels. Als je op het station staat en de loopband neemt naar boven dan MOET je aan de linkerkant staan zodat aan de rechterkant mensen jou kunnen inhalen. Dit doet dan ook IEDEREEN. Net zo belachelijk dat als je staat te wachten voor een rood licht en een zebrapad terwijl er geen auto te bekennen is in de nabije omgeving. Je MOET wachten. Alle japanners doen het en het wordt heel associaal gezien als je dan toch door rood licht gaat. Natuurlijk lopen wij assoos wel door rood licht heen. We zijn we zo gewend om door rood licht heen te wandelen dat we laatst waren vergeten dat er achter ons een politiebureau stond. En nee niet zoals in Nederland want hier staat er altijd politie buiten op de uitkijk of op patrouille. Gelukkig hadden we mazzel.

De volgende dag ontmoeten we met het meisje Ryoko waar Jorick tijdens de vlucht 6 uur mee heeft weggekletst. Een heerlijk mens die ons de hele dag op sleeptouw neemt in Tokyo! We gaan lunchen bij een traditioneel japans restaurantje. Dit is gebruikelijk klein, er staan vaak z’n 10 tafels in. Op de tafel zit een ingebouwde gourmetplaat. Het restaurant brengt je de ingredienten van je gerecht, en dit kun je zelf vervolgens klaar maken. Je kan ook aan de serveerder vragen of die het gerecht klaar kan maken zoals ze dat alleen in tokyo doen! Het gerecht lijkt ook niet op een gerecht die ik ooit in deze wereld heb mogen zien. Het is totaal nieuw voor me. En de smakencombinaties, die zijn echt ontzettend lekker. Japan heeft heel erg lekker eten, tot nu toe staat Japan op nummer 1 van de landen die het lekkerst kunnen koken. In de avond gaan we uit eten met haar en haar man in Saporro. Dit is het uitgaansgebied van Tokyo en in de nacht kun je hier dronken mensen zien slapen op straat. Man of vrouw, goed beroep of laag beroep; het kan iedereen overkomen. We komen binnen bij weer een typische japans restaurant, met de kenmerkende lampionen voor het restaurant en in Japanse stijl. We krijgen vooraf eerst een warme natte handoek voor onze handen. Ryoko en haar man bestellen deze avond allemaal lokale gerechten voor ons, aangezien de menukaart niet in het engels te verkrijgen is. We eten er op los en zien allemaal gerechten die we nog nooit eerder in onze leven hebben gegeten maar die ook niet lijken op wat wij in Nederland eten. Soms zit er stukken inktvis in maar vaak heb ik geen idee wat ik eet. Oh, en voordat ik het vergeet, je eet hier natuurlijk met stokjes. Dat lijkt even moeilijk maar is eigenlijk best makkelijk en leuk om te doen. Daarnaast eet je een stuk rustiger met stokjes dan met bestek. Op je stokjes kun je immers niet zoveel rijst in je mond verplaatsen. We drinken typische japanse alchohol ‘’Sake’’ en dit mogen we niet zelf inschenken in onze kleine bekertjes. Dit hoort gedaan te worden door degene door wie je bent uitgenodigd en is een teken van gastvrijheid. De hele avond mag ik niet mijn eigen glaasje inschenken en vragen ze beleeft of ik nog wat wil. We vertellen nog over onze ervaring met Chinezen maar ik zeg net iets te hard dat we Chinezen niks vinden. Echter blijkt in dit restaurant Chinzen te werken. Woeps. Dat kun je dus beter niet doen en dat zijn dus ook gebruiken waar ik aan moet wennen. Normaal als Nederlander ben ik gewend om alles zonder filter te kunnen zeggen. Hier moet ik er aan wennen dat ik over alles wat ik zeg 10 keer moet nadenken. De japanners zullen hun iritaties dan ook nooit hardop uitspreken. Ze zeggen eerder ‘’sorry’’ dan dat ze boos worden of in hun gelijk gaan staan. Jorick probeert alle Japanners uit te leggen dat ze geen ‘’sorry’’ tegen ons hoeven te zeggen, maar dit heeft geen zin.

Dan komt het minder leuke gedeelte, betalen. Ik verwacht een rekening van 200 misschien wel 300 euro te zien. En dat bij een goedkoop restaurant. Ik had me er op ingesteld en soms kies je voor de ervaring en niet voor het geld. Ik bedoel, grote kans dat wij Japan in een lange periode niet meer zullen bezoeken. Maar Ryoko en haar man weigeren ons geld. Ze willen het niet aanvaarden. Hoe hard we het ook proberen. En zo hebben we een geweldige ervaring mogen hebben met de lokale bevolking en hun gebruiken en ook nog gratis. Dat was echt geweldig, wat een prachtmensen mogen we ontmoeten.

Even voor de mensen in Nederland die ooit ook de wens hebben om deze kant op te komen:
- 1 afbakbroodje is 1 euro
- Bak druiven zijn 10 euro
- Bier is hier 5 euro
- Goedkoop uit eten is hier 9 euro per persoon (ramen uit de snackbar)
- 6 sneedjes wit brood voor 2 euro
- Melk is hier 2,5 euro
- 1 yoghurtje is hier 1 euro

Als je dus 6 broodjes wilt hebben en wat drinken voor ontbijt dan ben je snel 9 euro kwijt. Dat is vergeleken met de vorige landen die we bezochten ontzettend duur. Ook voor lunch ben je snel dit bedrag kwijt en voor avondeten meer. Voor je overnachting in het goedkoopste hostel betaal je 20 euro per persoon. Dan heb ik het openbaarvervoer en de leuke bezichtegingen nog niet meegerekend. Wel kan ik jullie vertellen dat wij met 2 personen 100 euro per dag kwijt zijn in Tokyo en wij leven nog op uber skeer niveau.

In de avonden wandelen Jorick en ik graag rond in Tokyo. Het liefst door rustige straatjes heen en veel mensen liggen dan ook op tijd in bed. Rond 1 uur snachts lopen we het rustigst, we hoeven voor geeneen stoplicht te wachten. We lopen ook graag langs de rivier, vanaf de rivier heb je heel mooi zicht op grote gebouwen in Tokyo.

Naast dat ik een kattencafe heb bezocht (wat ook ziek duur was), bezochten we de tokyo skytower! De skytower van Tokyo is echt geweldig hoog, in totaal z’n 634 m hoog. Ik heb online kaartjes besteld omdat deze goedkoper zijn, z’n 15 euro voor 1 persoon. Dus hoplakee, Jorick en ik gaan naar de skytower! We nemen weer de metro en eenmaal voor dat grote ding kijk je omhoog en voel je je heel klein. Wat een ontzettend groot gebouw, groter dan alle wolkenkrabbers hier in Japan. We gaan naar binnen, leveren ons kaartje in en we worden begeleid door een mevrouw naar de lift. Terwijl we door een aantal gangen worden begeleid zien we duizenden mensen wachten in rijen. Wat ziek veel mensen... Jorick vraagt: ‘’Lau, ik heb echt geen zin om in die rijen te wachten hoor’’. Maar de mevrouw neemt ons mee langs de rijen heen, alsof wij VIPS zijn. Jorick: ‘’Nee, dit ga je niet menen hoor... Hoe kan dat?’’ De mevrouw verteld ons dat als je online je tickets koopt je automatische een fastticket krijgt waarbij je direct naar boven wordt gebracht. Jemig en het is nog goedkoper dan als je hier bij de kassa je kaartje koopt... Dat niemand hem online koopt? Jorick geeft me een dikke zoen, ‘’je bent geweldig Lau, ik had echt geen zin om al die uren te moeten wachten om naar boven te gaan!’’ We staan binnen 1 minuut voor de lift en de duizenden mensen die in de rijen wachten zien we ons nakijken.
De lift geeft geen verdiepingen meer aan, maar hij geeft juist aan hoeveel meter hij boven de grond is. We zien dit getal naar beneden zakken. Er zijn vier liften in deze toren, hypermodern. Ongeveer 25 mensen tot 30 mensen kunnen in 1 lift. Wij stappen in en we voelen binnen enkele seconden de lift snel omhoog gaan. Dit voel je niet aan de zwaartekracht maar wel aan de druk die op je oren komt te staan als je in minder dan 1 minuut 350 m hoog wordt gebracht. De deuren van de lift gaan open en we zien heel Tokyo in daglicht. Er staan veel mensen voor de ramen. Je kunt er een rondje lopen en zo heel Tokyo van 360 graden zien. In de verte spot ik mount Fuji, de bekenste berg in Japan. Heel veel toeristen en Japanners bezoeken jaarlijks deze berg en beklimmen deze het liefst. Helaas is het nu te koud en is deze berg afgesloten voor toeristen. De winter doet namelijk bijna zijn intrede in Japan. Ik zoek de mooiste spot met mount Fuji in de verte, loop naar het raam, wacht voor een plekje voorraan en zet als EERST...
Mijn gopro aan natuurlijk! Het is echt een geweldig cadeau van mijn ouders, ik gebruik hem zo vaak! Ik ben van plan hier twee uur lang te filmen want jaa, ik heb een plannetje gesmeed. Het is nu 4:30 en over een half uur gaat de zon onder. Van de twee uur lang die ik in totaal film is het daadwerkelijke filmpje 25 seconden. Hier zie je de zon ondergaan, de wolken voorbij vliegen en Tokyo van dag naar nacht gaan. Jorick de schat heeft geduldig gewacht tot ik klaar was met filmen, wat een lieverd!

Verder gaan we nog een avond stappen in Repongi. Hier onmoeten we maffe jappaners en westerlingen die aan de bel rinkelen en aan iedereen een gratis shotje uitdelen. Dat is heel wat als je bedenkt dat 1 shotje hier 5 euro is en dat er meer dan 30 mensen in de bar staan. Er is ook een Japansse vrouw die aan Jorick vraagt of hij rijk is en ze verkondigd luid dat ze een rijke persoon zoekt om kindjes mee te maken. De andere 3 mannen waar wij contact mee hebben beginnen te lachen om deze overduidelijke Japanner. Ze is wel heel direct! Vervolgens hangt ze de hele avond om de nek van deze drie mannen en hoort hun uit over of ze rijk zijn.

De dag erna verhuizen we naar een ander hostel in Tokyo. Dit noem ik het; ‘ranzige mensen hostel’. Het hostel was best netjes maar de mensen die hier waren niet. Zo is er een Rus en hij maakt de hele tijd kots, roggel geluidjes ‘’ggggttufff’’ als of er iets heel vies in zijn keel is blijven hangen. Daarnaast loopt er een vieze chinees rond. De man heeft schimmel op zijn voeten en hij houd geen rekening met anderen. Hij maakt lawaai en is ook een grote viezerik. Midden in de nacht horen we hem grommen en kreunen en verder details zal ik besparen. Jorick die moet ik op dit soort momenten in de gaten houden. Hij vind het veels te leuk om met dit soort dingen te ouwehoeren. De volgende ochtend hoor ik de Rus weer vieze roggel geluiden maken en Jorick zie ik naar deze Rus kijken. Als een papagaai hoor ik Jorick ook met volle volume vieze roggelgeluiden maken naar de Rus. De Rus kijkt hem aan, doet of hij het niet hoord en loopt door. Jorick begint hard te lachen.

In het gebied waar dit hostel ligt, krijgen wij echt een Nederlandse vibe bij. De huizen zijn laag, het is er plat en de sfeer is huizelijk en gezellig. Oude mensen zien we de straat aanvegen, in de supermarkt praten mensen met elkaar, moeders met kinderen in speeltuinen, het is echt een hele fijne veilige sfeer hier in Japan. We vinden wat kartonnen dozen en besluiten deze mee te nemen.

De volgende dag schrijf ik in mijn beste Jappanse tekens ‘’Niigata’’ op de doos. We pakken onze backpacks en nemen de metro. Ondertussen kijken verschillende jappaners me raar aan, zo met dat bord onder mijn arm. We stappen uiteindelijk uit de bus, en komen op een drukke weg uit. Dit zou de weg naar de snelweg moeten zijn waar iemand ons richting Niigata zou kunnen meenemen. Hij steekt zijn duim en het bord op. En daar begint het avontuur. Een half uur later staan we er nog steeds, we trekken veel aandacht. We worden aangesproken door een oudere meneer. Hij zegt dat we verkeerd staan en dat niigata wel heel ver is om naar toe te hitchiken. ‘’Je kunt beter een plaats dichter bij opschrijven waar je naar toe gaat hitchiken’’. Woepsie, achja je eerste keer hitchhiken is ook lastig, zeker als je niet weet hoe die snelwegen hier werken. We verplaatsen ons naar een andere weg op advies van deze meneer. Daarnaast schrijf ik snel een bordje met een andere plaatsnaam dat op een uur afstand ligt. En daar gaan we weer... Duim omhoog, bord boven je hoofd en bedelen voor iemand om te stoppen. Vier uur later... Euhm, dit was niet het plan die we in ons hoofd hadden... Waarom wil niemand ons meenemen??!!!! Wat is er gebeurd met alle mensen die we spraken en zeiden dat hitchiken in Japan makkelijk is!!!

Oke, change of plans. Ik hijs mijn inmiddels loodzware backpack voor de dertigste keer op mijn rug, en ondertussen lopen Jorick en ik elkaar de schuld te geven dat we te erg stinken en dat daardoor niemand ons mee wil nemen. We ploffen neer bij de Mac Donalds voor wifi en een nieuw plan. We boeken een nachtbus voor nog diezelfde avond. Ondertussen komt er een oude japanse man bij ons zitten met een boekje. Hij wijst meerdere malen naar het boekje en als we het zien blijkt dit een schoolboek Japans-engels te zijn. Hij verteld ons in slecht engels dat hij Engels probeert te leren. Wahahah, daarom kwam hij naar ons toe. Hij vraagt ons om wat uitleg over bepaalde zinnen. ‘’Is dit humor?’’ en hoe word deze zin ‘’big smile’’ bedoeld dan? Wat is een ‘dikke lach’? Ontzettend schattig en grappig.

Even later slepen we onze backpacks weer verder mee naar het station waar de bus ons komt oppikken en wegbrengt naar Niigata. We betalen hier 80 euro voor. Wel scheelt het accomodatie, we hoeven voor deze nacht geen accomodatie kosten te betalen. De nachtbus is een hele ervaring op zich. Hier in Japan ervaren we de beste service. In deze bus is er veel beenruimte, een deken, een kussen voor je hoofd, de stoel kan achteruit, er is ook een soort keppeltje die je over je hoofd kan buigen en bevestigd zit aan de stoel. Zo lig je helemaal in het donker en kunnen andere mensen jou charmante slapende hoofd niet zien. Om half 12 snachts rijden we weg. We hebben een intensieve dag achter de rug dus ik slaap snel. Om half 5 sochtends wordt er omgeroepen dat we er zijn. Ik wordt samen met Jorick en vier andere mensen buiten gedumpt. Het is nog steeds donker en het is hier veel kouder dan in Tokyo. De bus rijd weg, de andere mensen gaan naar huis (zaten geen toeristen bij) en Jorick en ik staan daar dan. In de vroege ochtend kou te kleumen. En nu?
De 7/11 pesten natuurlijk! We duiken de supermarkt in die hier altijd open is en starten met thee en koffie. Vervolgens maken we een ochtendwandeling naar het strand. We zijn nu op het verste puntje van onze reis van Nederland. Verder dan dit zullen we niet gaan komen. Er zit ook een hele grote afstand tussen Japan en Nederland. Om 7 uur lopen we terug en we willen graag slapen. Gelukkig heeft het hostel waar we hebben geboekt de service om eerder te mogen arriveren dan de normale tijden. Om 7 uur sochtends kunnen we inchecken. De man is een Japanse man die slecht Engels spreekt. Hij geeft een rondleiding en voor het eerst verblijven Jorick en ik in een typisch Japans huis. Dat begint met schuifdeuren als voordeur. Als je binnenkomt doe je je sloffen aan en zie je een vloer van tatami (of hoe je dit ook schrijft). Ook zijn er weer schuifdeuren naar de woonkamer. Deze schuifdeuren zijn zo ontzettend mooi om te zien, allemaal houtwerk. Er is een keuken! Voor het eerst deze twee maanden! Dat betekend koken. We krijgen onze kamer te zien en ook daar ligt tatami. Ook hier zijn speciale kozijnen voor het raam. Het geeft me echt een jaren 70 gevoel. Daarnaast doet dit hostel me ook erg aan mijn oma denken. Met vele handdoekjes die klaar liggen in de badkamer en de schone geur van gewassen linnengoed. De badkamer is ook heel apart. Ik kan dit niet beschrijven.

We slapen de rest van de dag weg. In de avond kletsen we met de hostelman via google-translation en hij nodigd een Japanse mevrouw en een andere meneer uit. Jorick drinkt Sake, ik eet chocolade en deel dit met de mensen en ondertussen krijgen we vragen over wanneer we kindjes gaan maken. Als ik lachend meedeel dat we daar vanavond in zijn hostel aan zullen werken en een zesling gaan maken, gieren ze het uit. Wat zijn die westerlingen toch direct. Campai! Proost, doe je best Jorick zeggen ze tegen hem. We krijgen vanavond te horen hoe gek we zijn, ‘’you guys are crazy!’’. We zijn er ook over aan het nadenken of we weer verder gaan proberen te liften of dat we hier campinggear en een fiets kopen om mee rond te trekken. Dit verkopen we daarna door aan andere backpackers en is eigenlijk de beste manier om goedkoop door Japan te trekken. Openbaar vervoer, overnachting en eten zijn hier de duurste factoren. Met kamperen, fietsen en een gaskoker neem je deze factoren weg. Dus vandaag zijn we met de fiets naar de tweedehandswinkel geweest, naar een fietsenwinkel, en naar een goedkope winkel. Nu mogen jullie raden, waar hebben wij de meeste moeite mee om hier te vinden?
Een kar voor achter je fiets, voor de kampeerspullen! He verdorie, in Nederland kun je deze voor 100 euro al kopen. Hier ligt dit wat moeilijker. We worden ook voor gek verklaard om naar Osaka te fietsen. Schijnbaar doen de Japanners dat hier niet. Het zal niet gebruikelijk zijn. Morgen gaan we verder kijken!

Nou jongens dat was het weer voor nu! Ik hoop op deze manier voor iedereen duidelijk te kunnen maken hoe de cultuur hier in Japan nu precies tot uiting komt. Het zijn allemaal vriendelijke verlegen mensen.

Even over een wereldreis maken met je partner:
Naast dat we natuurlijk heel veel mooie dingen doen op deze reis wil ik natuurlijk niet het beeld geven van alleen maar rozengeur en ‘van maanenschijn’ (haha grappig Jorick, dat is mijn achternaam inderdaad). Ik hoop dat ook zo eerlijk mogelijk naar jullie te beschrijven. Backpacken zeker voor een lange tijd door bepaalde landen moet je wel liggen. Flexibel omgaan met problemen terwijl je moe bent is een must of leer je snel genoeg te doen. Hoe meer weerstand je geeft of hoe meer je mopperd, hoe moeilijker je het voor jezelf maakt.

Je partner maakt of kraakt je reis dus ook. Ik kan ook begrijpen dat stellen uit elkaar kunnen gaan tijdens reizen. En niet alleen stellen, ook goede vrienden kunnen uit elkaar gaan tijdens z’n reis. Jorick en ik laten elkaar vrij. Mochten dingen niet goed gaan of we willen beide wat anders dan gaan we even uit elkaar reizen. Maar dit is tot nu niet nodig geweest. Wel is het gebrek aan privacy wat lastig. Het is te duur om een eigen kamer te betalen. Jaaa ik ben arme sloeber.