Brunei: Het hostelleven & de dark side of Jorick

Hallo allemaal!

Ik hoorde dat het in Nederland vies koud en nat weer is… Zijn er al mensen toe aan vakantie? Wie ooh wie komt ons opzoeken?:P Er zijn een aantal verjaardagen waar we niet bij aanwezig kunnen zijn, dat is altijd jammer van z’n lange reis.

Daarnaast leuk om te lezen dat zelfs mensen van het Losserhof (mijn oude werk), goede vrienden, opa’s en zelfs oma’s hun weg naar ons blog kunnen vinden. Hartstikke gaaf! Groetjes allemaal van ons en bedankt voor de reacties!

Er werd me eergisteren gevraagd of ik weer een blog wil typen, dus terwijl ik nu in het vliegtuig tussen twee mensen in zit, typ ik rustig verder. Vandaag gaan we de hele dag vliegen dus genoeg tijd om wat uren weg te typen. Soms ben ik wel 5 uur bezig met het typen van een blog.

Terugblik
Ik was gebleven bij ons hostel in Brunei, we waren daar net aangekomen en het is er een streng islamitisch land met een streng beleid. Zoals ik de vorige keer al had beschreven zijn bepaalde kwesties waar wij in Nederland zoveel vrijheid in hebben, die hier niet vanzelfsprekend zijn, zoals abortus, homoseksualiteit, een ander geloof aannemen dan de islam & de sultan beledigen. Daarnaast hebben ze een heel andere manier van straffen, waarbij vaak nog gebruik wordt gemaakt van onorthodoxe manieren.

Goed eenmaal aangekomen in ons hostel blijkt de eigenaresse overduidelijk bi te zijn, 1 blik op de vrouw en je moet met je ogen knipperen om goed te zien of het geen man is. Deze vrouw heet Dani en ze is heerlijk zichzelf. Ze deelt niet meteen alle informatie met ons, maar doordat we uiteindelijk twee weken in Brunei in hetzelfde hostel verblijven, bouwen we zeker een band op met deze vrouw. Dani is ongeveer onze leeftijd, misschien net iets ouder en ze deelt met ons dat ze een vriendin heeft. Ze verteld ons ook dat het openen van een hostel voor veel rare blikken vanuit de omgeving heeft gezorgd en dat niet veel mensen weten dat ze een hostel heeft geopend. Ze komt uit een streng islamtisch gezin en deze mensen associeren een hostel niet met een hotel. Nee eerder met het red light district van Amsterdam. Daar komen de mensen die niet getrouwd zijn stoute dingen doen… Wauw… Dani voelt zich echter op het gemak in het hostel, ze komt andere leuke (bi) mensen tegen, de westerse cultuur is veel meer openminded dan mensen van uit haar eigen land. Ze wil niet voor niets graag in Amsterdam wonen.

Naast dat ze het hostel in de avonduren runt, werkt ze ook voor de brandweer. Wel met een hoofddoek op (aanschouw man met een hoofddoek) want als je voor de government werkt moet je in al deze beroepen verplicht een hoofddoek dragen. In mijn ogen best raar want ik zou haar zo zien werken in een pak in een brandweerdepartment in Nederland, vet stoer. En dan niet met z’n liefelijke hoofddoek op.

Jorick en ik verblijven in haar superleuke hostel dat erg aanvoelt als in een studenthuis leven. We krijgen een prive kamer met een stapelbed erin. Het bovenste bed gebruiken we niet echt, meestal slapen we samen op het onderste matras. Het hostel is niet groot, het is maar 1 verdieping dat heel handig is ingedeeld. Er zijn vier andere kamers met stapelbedden erin. Er is 1 kleine woonkamer wat ook als keuken dient en waar we heel wat maaltijden delen met andere backpackers en de hostelmedewerkers. Je doucht op de wc. Dan hangt er een kraan apart en je staat dan voor de wc bij de wasbak die kraan boven je hoofd te houden. In iedergeval wordt er niet raar opgekeken als Jorick en ik samen douchen, wat eigenlijk niet in dit land kan of in voorgaande landen. Dat komt denk ik doordat hier het personeel zo open-minded is. In de ochtend en middag werkt er een man, Kawi. Dani werkt in de avonden. Samen met hun tweeen zijn zij het enige personeel van dit hostel. Kawi is niet homo. Maar als je hem ziet spat dit er eigenlijk wel vanaf. Hij loopt niet op hakken, zijn handje staat ook niet naar beneden, hij is zichzelf ook niet de hele tijd in de spiegel aan het bewonderen en we hebben ook niet ‘’HE, Schat’’ gehoord. Nee Kawi is heerlijk zichzelf, hij poetst er op los, zorgt voor de spik en span in het hostel en is ook erg zorgzaam. En doordat we vaak hetzelfde personeel zien, bouwen met hun ook de meeste band op.

De derde dag dat we er zijn, gaan we met Dani op missie imposseble. Doel van de missie: bier. Locatie: Maleisie. Landverraders: Jorick, ik, Dani, gekke japanner YU. Hoe: met Dani’s stoere spionenwagen.

Tijd: 20:35
Omschrijving: Vertrek naar de grens.
Bijzonderheden: Paspoorten mee. Onschuldige meiden zitten
voorin. Puppy-ogen.

Tijd: 21:15
Omschrijving: Aankomst bij grens. Paspoort controle, verloopt makkelijk.

Tijd: 21:30
Omschrijving: BIEERRRRR, heuuuyyy. We zijn net over de grens aangekomen bij een café. Alle cafes verdienen net over de grens super goed, want er zijn meer mensen in Brunei die graag willen drinken maar dit niet in hun eigen land mogen. Dit zijn over het algemeen de mensen die niet die-hard moslim zijn.

Tijd: 23:00 NEE, YU DOE HET ALSJEBLIEFT NIET! Yu de japanner die ‘’z’n goede drinker zou zijn’’ zien we met een een lome smile zijn arm over de eigenaar van het café slaan. Alsof dat nog niet erg genoeg is, zien we hem aaien over zijn dikke buik en ‘’baby??’’ tegen de eigenaar zeggen. Maar goed dat de eigenaar ook wat drankjes op had en niet al te raar opkeek…
Bijzonderheden: We krijgen slang aangeboden. Nee, niet de tuinslang, ook geen levende slang. Gebakken python.

Tijd: 23:30 Tijd om te gaan, de grens sluit om 00:00. We zien een hele rij auto’s richting Brunei terugvertrekken. De meeste rijden niet meer zo netjes. We hebben 12 blikken bier achter in de auto zitten.

Tijd: 23:45 Aangekomen bij de grens. Yu, de japanner zit de missie dwars. Hij is niet meer in staat om de 12 blikken bier te importeren terwijl zijn naam staat ingevuld op het importformulier. Ik ga met mijn en Yu’s paspoort naar de douane. Yu slaat een arm om me heen, schommeld met me mee. ‘’YU, gedraag je hoor bij de douane!’’ Yu ziet het raampje en wil deze zo openschuiven. Yu, doe nou toch niet! Ga Jorick maar je nieuwe grap vertellen. Ik kom bij de douane aan en zet mijn engellach op. Hoi! We willen dit graag meenemen naar Brunei! (Alleen toeristen en niet-moslims mogen alcohol importeren)

Missie geslaagd. Die avond zijn we verder bier aan het drinken in het hostel.

De volgende dag zijn we brak, we nemen afscheid van Yu. En John de bruine kerel uit America komt binnenlopen. John is een aparte kerel. Hij praat en praat en praat. Vaak doen we alsof we naar hem luisteren. Af en toe reageren we met: ‘’Yeah, I know brother!’’ ‘’You tell them!’’
John houd van dure dingen. Goude kettingen, slangenleer, merkkleding, en normaal verblijft hij dus ook niet in hostels maar in villa’s. Niet dat de kerel rijk is hoor. Met John en Dani gaan we nog een avond naar het strand. Maar ook hier ligt er veel plastic dat wordt aangespoeld van misschien wel Indonesie.

Ondertussen in het dormleven vermaak ik mij prima, ik trek me (als ik geen zin heb in mensen) lekker terug in mijn kamertje. Jorick gaat het hele hostel rond voor zijn ‘’praatronde’’. Dan zie je hem zo een aantal uur niet meer. Heerlijk, z’n kindercreche. Soms kletst hij uren weg met Kawi. Hij helpt hem met zijn computerproblemen, kletsen over idiote films, maakt eigenlijk niet uit waarover. Ondertussen regel ik voorbereidingen voor volgende reizen.

Dan komt de dag dat mijn vriend dan toch echt jarig is. Hoe vier je nu eigenlijk een verjaardag in het buitenland? Nou mensen, ik zal je zeggen, idiaaler kun je het niet vieren! Je versiert het hostel met vlaggen en ballonnen. Ook fijn want dan zit jij niet met de troep. Daarnaast hoef je al die vervelende mensen uit Nederland niet uit te nodigen. Daar ben je toch t ever weg voor. Je hoeft niet in de keuken te staan om taarten te bakken. Nee, je loopt naar de overkant, besteld maar 1 kleine taart en je kunt hem meteen meenemen. Je hoeft ook geen cadeau te geven aan de jarige. Die sjouwt er alleen maar mee. Dus ga je gewoon wat leuks doen. Zoals taart eten met mensen in het hostel. En naar de film gaan in Brunei voor 3 euro. Dat is nog eens leuk. Ze hebben daar de ‘’joker’’ in de bioscoop. Er zit wel maleisische ondertiteling onder maar de hele film is verder in het Engels. De perfecte verjaardag! En als je in de avond geen zin hebt in al die telefoontjes dan zeg je toch gewoon dat de wifiverbinding ‘’zeer’’ slecht is?

Verder kunnen we heel brunei vanaf ons hostel bezoeken. De wegen zijn er erg raar, soms heb je het idee dat je wandelend Brunei niet kan verkennen. Want zebrapaden hebben ze er niet en de wegen lijken allemaal 80 km per uur wegen. Grote rotondes vanaf de snelwegen waar je overheen moet rennen voor je leven. Het is een soort nare droom, telkens rennen en hopen dat je levend de overkant bereikt.

We bezoeken de voedselmarkt, een markt die vanaf 4 uur smiddags start en waar je goedkoop voor een paar euro verschillend voedsel kunt scoren. Jorick is er helemaal weg van. Hij is nergens bang voor en probeert alles. Bijvoorbeeld ‘’Durian’’, een hele stinkende soort fruit die we in Nederland niet kennen. Die nacht heeft Jorick last van zijn buik van de Durian. De hele vakantie hoor ik nu; ‘’bah, Durian’’. Daarnaast eten ze hier graag vlees met veel vet erop. Precies wat wij in Nederland nu juist niet willen eten. Ook gaan we heerlijk uit eten met het hele hostel. Dani heeft een bus geregeld en op de dag dat het het volst zit in het hostel, gaan we met iedereen uit eten bij de locale wok. NOU JONGENS, WEES MAAR BLIJ MET DE CHOCOLADE FONTIJN. Dat niet alleen, er was zoveel octopus overall.

De rest van de dagen is het weer rustig in het hostel, soms zijn wij de enige mensen. Die dag willen wij naar de watervillige gaan, dat zijn honderden huizen op houten palen boven het water. Google maar eens watervillige Brunei. Maar eerst laat ik meneer nog even pinnen, terwijl ik boodschappen doe in de locale supermarket. Als ik Jorick nog steeds niet zie op de afgesproken punt, maak ik me zorgen en ga ik naar hem op zoek. Hij komt chaotisch naar mij toe rennen, ratelend over een pinpas die de automaat heeft ingeslikt. Je weet wel, je ergste nachtmerrie als je in het buitenland zit. Niet erg verbaasd over hoe hij dat nou weer voor elkaar heeft gekregen, steek ik mijn wenkbrouw omhoog en vraag ‘’en nu?’’ Ja, ik kan hem morgen pas weer ophalen. Gelukkig viel het mee en kregen we hem inderdaad de volgende ochtend weer terug. Ik hou er ook zeker rekening mee dat Jorick in de toekomst van deze reis nog een keer zijn telefoon, zijn portomonee of iets anders gaat vergeten. Dat heb ik gewoon ingecalculeerd. Kan niet anders dan als je met een choatische partner op reis gaat.

We gaan met de taxispeedboot naar de stad. De man van de boot wil ons ook de jungle graag laten zien. Dat lijkt ons geweldig. We zien apen met hele grote neuzen van boom slingeren. We zien ook aparte vogels. Verder racen we over het water heen. Wat een heerlijke dag.

De gestoorde chinees
Jawel laten we alle chinezen maar even over 1 kam heen scheren, tot nu toe hebben wij vooral veel gestoorde chinezen ontmoet. Hieronder nummer 1, en hoe wij tot die conclusie zijn gekomen.
Zo was er een chinees die eigenlijk in Canada woont in het hostel. Ze kwam een beetje akward over, maar soms heb je dat.
Deze Chinees was echter niet alleen een beetje awkward, maar ze was ook op de vlucht (volgens haar). Zo weigerde ze een eigen computer te kopen, bang dat ze getraceerd werd. Ze had ook geen telefoon en leende regelmatig van andere mensen hun telefoon. Ze vroeg John zelfs of ze zijn creditcard kon lenen, want ze durfde zelf niet te pinnen. Ze zat regelmatig in het hostel achter de computer van Dani en Kawi, zonder eerst toestemming te vragen. Daarnaast sliep ze in vershillende bedden zonder kleren aan. Als klap op de vuurpijl beschuldigde ze Dani, Kawi en de andere hostelgangers dat wij haar wilden vergiftigen met de airconditioner. Hierop is Dani enorm boos geworden en is ze het Hostel uit ge-bonjoured. ‘s Avonds. Terwijl het regende. De volgende dag is ze nog terug gekomen om haar medicijnen (verschillende antibiotica) op te halen. Ze ijste toen ook om een bonnetje. Dit is niet standaard, dus hebben Jorick en Kawi even snel een bonnetje op de computer in elkaar geflanst. Terwijl zij op het bonnetje zat te wachten kwamen er nieuwe gasten het Hostel binnen. De Chinees waarschuwde deze nieuwe gasten dat ze worden vergiftigd als ze naar binnen lopen… wtf…

Ik denk dat dat wel de meeste verhalen over Brunei zijn. Op de laatste dag ontmoeten we mensen die richting Maleisie reizen. Dat is erg makkelijk vanaf Brunei, ongeveer 45 minuten met de bus. Wij reizen met een duits Koppel, Lucas en zijn vriendin de volgende dag naar de ferry. De ferry doet er 6 uur over voordat we aankomen in Kota Kinabalu. Met zijn allen komen we aan op Kota Kinabalu de haven. Maleisie lijkt behalve op de wegen en de arme mensen veel op Brunei. Ook hier hebben ze nog een sultan die heerst.

Het nare hostel
We moeten 2 km met onze backpacks van de haven lopen naar ons geboekte hostel. We komen bezweet aan, en zijn al weer helemaal klaar met de dag. We hebben honger, willen douchen en slapen. We zien eindelijk ons hostel met wat aanwijzingen van wat locale bevolking en komen voor een dichte deur te staan. Aahnee… En nu? We proberen de code te kraken, want ze hebben een code om binnen te komen. Als je goed kijkt naar het paneeltje zie je welke knopjes vaak zijn ingedrukt, en dat waren er precies vier. Wij uit alle macht proberen deze te kraken want we willen graag naar binnen. Gelukkig komt er een vrouw op ons aflopen en ze blijkt een medewerker van dit hostel te zijn. We geven onze reserveringsnummer door, maar de vrouw spreekt slecht engels en we moeten meerdere malen dingen herhalen. Vervolgens moeten we een half uur wachten. Ondertussen belt ze meerdere malen met haar baas. Hmmm, computerproblemen? We komen een nederlands meisje tegen in dit hostel, ze verteld dat ze ook problemen had met inchecken. Als wij ons verhaal doen verteld zij dat wij nu misschien problemen hebben omdat zij in de ochtend hun verblijf hadden verlengt bij de receptie. En dat zij misschien in onze prive-kamer zitten. Grote kans dat dit het probleem is. Terwijl wij al eerder hebben geboekt voor deze kamer.

De mevrouw van het hostel verteld ons inderdaad na lang wachten, dat de kamer al bezet is en dat zij ons verblijf moeten anuleren. Dit is prima want ondertussen hadden we al een slecht gevoel bij dit hostel en het zag er vies en niet leuk uit. Dus prima, wij zoeken wel elders een hostel ook al hadden wij hier niet echt puf meer voor. ‘’Kunnen wij ons geld dan terugkrijgen?’’ vraagt Jorick. ‘’We paid a deposit of 33 ringet’’ (8 euro). Daarvoor moet ze haar manager weer bellen. Ondertussen moeten we weer een uur wachten en zijn zij aan het discusieren. Ontzettend vervelend en wij beginnen de druk op te voeren. ‘’Can you please give our money back, its already late and we really want to eat and sleep’’. De mevrouw achter de balie begint onze agitatie te voelen en belt en belt de manager op en neer. Regelmatig krijgen we de telefoon in onze handen gedrukt en praat Jorick met deze meneer. Eerst nog aardig en geduldig, maar later komt de dark side van hem lichtelijk naar boven. ‘’IT’S YOUR FAULT THAT WE CAN’T STAY HERE, YOU FIX THIS PROBLEM!!! Heerlijk, z’n mannetje die stukken geduldiger is dan mij met dit soort mensen, maar ook nog mensen kan intimideren. Uiteindelijk zegt de manager dat we hostelworld moeten contacteren. Wij maken een laatste bedreiging dat we dit zeker zullen doen en dat als we ons geld niet terug krijgen wij de gehele volgende week dagelijks langs zullen komen (om hun leven een hell te maken). We zoeken een veel beter en schooner hostel, en ze hebben daar zelfs in een 8 persoonskamer vier tweepersoonsbedden staan. Het is allemaal ingebouwd in de muur. Met een trappetje kom je in een holletje waar een tweepersoonsmatras ligt met schone handoeken en met gordijntjes kun je je afzonderen. Er zijn ook 6 eenpersoonsbedden. Het lijkt dus een 8-dorm maar eigenlijk kun je met 6 + 2 personen keer 4 tweepersoonsbedden= 14 man op een kamer liggen. De dorm is best smal. Die week zijn we druk aan het mailen met hostelworld om ons gelijk te halen. Die avond slapen we erg lekker in ons holletje.

De volgende dag beginnen de problemen weer. We zijn onderweg naar wat eilanden om daar te snorkelen. Maar we hebben geld nodig en dus gaan we pinnen. We stuiten weer op een probleem met de pinautomaat. 8 bankautomaten verder en 1 uur later hebben we nog steeds geen geld. Wat een gedoe, eerst in Brunei en nu in Maleisie met pinnen. Bij alle bankautomaten worden onze drie pinpassen geweigerd (SNS, ING, RABO). En jazeker ze zijn ingesteld op het buitenland. Na lang zoeken kunnen we geld pinnen, bij een of andere bijzondere bankautomaat en we moeten het merk onthouden. Dit is de enige bankautomaat waar we in heel Maleisie kunnen pinnen.

Goed we vervolgen onze reis en gaan met het duitse koppel snorkelen op wat eilanden tegenover kota Kinabalu. Het was mooi, maar ik heb mooier gezien.

De dag erna was veel leuker! Samen met Lucas halen wij twee scooters op. Deze hebben we gehuurd voor 24 uur. De prijs? 10 euro per scooter. We moeten alleen wel tanken. Ja, dat maakt het echt duur. 10 ringet voor een hele dag benzine. Pfoei, 2 euro betaald voor de 200 km die wij vandaag hebben gereden. Echt fokking duur. Schandalig.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, en wie er allemaal scooter kunnen rijden. Maar voor mij… ik heb dat maar 1 keer in australie gedaan en toen schoot ik de bosjes in met de scooter en met Iris achterop. Gelukkig heeft Jorick scooterervaring. We rijden de linkerbaan op en gelukkig rijden ze hier gestructureerder dan op Bali. Lucas rijd achter ons aan. Jorick geeft even gas en verhipt, we rijden 60 tot 70 km per uur. Wel met een helm, maar wel met blote armen en benen. Niet bij nadenken Lauw, je flikkert vast niet, denk ik terwijl ik me aan Jorick vastklem. Jorick vind het machtig mooi, lekker gas erop. Soms tikken we de 90 km per uur aan. Je begrijpt dan ook wel dat we erg het idee kregen dat we moter reden en geen scooter. Ondertussen zit ik achterop mijn gopro leeg te filmen. Leuk voor later!
We rijden met de scooter op de snelweg in Brunei. Nou dat kan ik ook weer afvinken van mijn bucketlist. Twee uur later komen we aan op een uitkijkpunt. Dit uitkijkpunt geeft uitzicht op de grootste berg van Brunei en de op drie na grootste berg in Azie. Weten jullie ze te noemen?

Nummer 1: Mount Everest (moeten we nog beklimmen)
Nummer 2: Berg in Papoa nieuw Guinia (daar gaan we maar niet naar toe, ze eten daar mensen en het is niet veilig)
Nummer 3: Jawel komtie, Mount Kinabalu Ganung, Maleisie.
Nummer 4: Mount Fiji, Japan??? (weet ik niet zeker)

Jupjup, daar staan we voor! 4 km hoog. We willen hem erg graag beklimmen, je doet er twee dagen over, je moet overnachten ergens op deze berg, het is een uitdaging. Maar… je moet er ook veel geld voor over hebben… He shit,…

Ik maak hele mooie filmpjes met mijn gopro van deze berg. Lucas verteld me dat als ik de camera op een bepaalde stand zet en een half uur film hij elke 5 seconden een foto maakt van de berg en de wolken. Dit plakt hij vervolgens achter elkaar. Als je dit filmpje terugkijkt zie je alle wolken versnelt bewegen, de zon ondergaan en dit geeft een geweldig filmpje van een paar minuten.
Vervolgens zie ik weer een zielige kat en mag ik kattenvoer van Jorick kopen en aan deze zielige kat geven. Hierna mag ik motorrijden! Eerst even een rondje alleen en even later heb ik dikke vette Jorick achter mij zitten. Iets lastiger qua evenwicht bewaren. Ik mag ook meteen een bergroute rijden, en nu snap ik waarom motorrijders toch zo van de Bergen houden. Het is ook vermoeiend, en je moet goed op de weg letten omdat hier onverwachte kuilen in zitten.

We komen aan bij de wiebelbrug. Een brug die je in Nepal of India verwacht te zien en die absoluut niet aan de nederlandse wetten zou voldoen om daar mensen over heen te laten lopen. Er ontbreken houten planken zodat je diep de afgrond in kan kijken. Het zit wel aan twee dikke ijzeren kabels vast. Samen met Lucas loop ik een beetje te wiebelen op deze brug tot grote agitatie van Jorick die de brug toch wel erg eng vind. Hahaha. Gelukkig zit er een rivier onder ons die ons op zou kunnen vangen mochten we erdoorheen vallen.

DARK SIDE
We hebben ondertussen ook wat beroerde nachten achter de rug in ons hostel. Er zijn bepaalde chinezen die midden in de nacht gaan frutselen met plasic tassen, de kamer 100 keer in en uit lopen, de deur laat klepperen, het grote licht asociaal aandoen. Zeker als je moe bent zit je hier niet op te wachten. Wat geluid kan best, maar hou gewoon rekening met andere mensen… ‘’Zal ik er wat van zeggen?’’ vraag ik aan Jorick om 1 uur snachts. ‘’Nee, laat maar’’ zegt Jorick tegen me. Maar als het meisje voor de zoveelste keer het grote licht aandoet in de kamer, ben ik te laat met ingrijpen. Voor de volgende gedeelte wil ik graag jullie lezers waarschuwen dat je boven de 16 jaar moet zijn als je dit wilt lezen, en dat ik wat heb moeten ‘’wegbeepen’’.

‘’SNAP’’ ik draai me om en zie net te laat Jorick naar beneden duiken. ‘’I WANT TO FOKKING SLEEP, PLEASE BE QUIT!!!’’ ‘’Censored beeeppDAMMIT’’. Reactie van de desbetreffende mensen: ‘’geshockeerde sorry, sorry’’ Jorick: “beeeeeppp’’. Jorick rukt de gordijnen met geweld dicht en gaat weer naast me liggen.

Met mijn geschrokken hoofd omdat ik deze kant van Jorick nog niet heb gezien, kijk ik hem aan. ‘’Zooo ochtendhumeurtje schatje?’’ Omdat de mensen nog niet meteen klaar waren heb ik hem behoorlijk kalm moeten houden, zodat hij niet nog een keer uit zijn slof schoot. De volgende ochtend vraagt hij me: ‘’Heb ik misschien niet overgereageerd Lau?’’ Ik: ‘’Neeee, hoe kom je daar nou bij? Totaal niet…’’

De nacht erna heeft hij kunnen oefenen in het subtieler zeggen tegen mensen dat ze zachter moeten doen. Dit verliep al een stuk beter. Ik hoef niet meer te censoreren of te beepen.

VRIJWILLIGERSWERK
Ook hebben we onze oude laptop weggegeven aan een mevrouw die we hebben ontmoet. Zij doet een soort social work, alleen hier in dit land doen ze dit veel op scouting. Klinkt raar maar deze scoutinggroepen halen kinderen van de straat, organiseren kampen, leuke activiteiten, verzamelen geld in en geven de kinderen sturing/richting in hun leven. Het leven kan hier hard zijn. Kinderen kunnen aan hun lot worden overgelaten. Niet alle kinderen hebben geld voor schoolboeken, ook niet alle ouders hebben geld voor schoolboeken. Jorick en ik zijn aan het kijken of wij hier voor hun vrijwilligers werk kunnen doen over 1 maand. Ze was ook erg blij met onze laptop, ze gaat hier een goed huisje voor zoeken bij een kind die dit echt nodig heeft. Wij hebben in Brunei een nieuwe laptop gekocht (ook eentje die videobewerking aankan) en we werden verrast want we kregen een luze laptoptas, een gratis draadloze muis en een gratis harde schijf erbij cadeau. Mensen, een laptop kopen in Brunei is best een slimme zet, want je krijgt veel gratis gadgets cadeau. Echter… Je moet niet op reis zijn… Wij hebben al een harde schijf en we kunnen er niet nog een grote laptoptas bij hebben. Deze twee items hebben we dan ook weggegeven aan de locale bevolking. Die keken ons raar en verrast aan maar waren ook onzettend blij en verrast dat ze het zelf mochten hebben. Hij deed zelfs een juichgebaar.

Enja, vannochtend hebben we de taxi naar de luchthaven gepakt, 2 euro in totaal. We hebben vorige week een spontane verandering van gedachten gehad.

We gaan weer op reis! We zijn net op Kuala Lumpur geweest en hebben moeten rennen voor onze volgende vliegtuig. Letterlijk, twee blonde toeristen keihard hollen naar een gate die aan de andere kant zit dan waar we zijn uitgestapt. We hebben het op tijd gehaald, we hadden maar 1 uur overstaptijd en dat is eigenlijk net te kort voor z’n grote luchthaven. Jorick en ik zitten niet bij elkaar, je moet dan veel geld betalen als je naast elkaar wilt boeken. Maar hier een handige tip: je mag na het opstijgen je verplaatsen van je vaste stoel naar een andere vrije stoel. Dus mensen, nooit meer extra geld betalen als je naast elkaar wilt zitten.

Nou mensen ik ga afronden. Jullie mogen ook raden wat het volgende land gaat worden waar we naar toe gaan. Ik zal 1 tip geven… Er heeft vorige week een grote tyfoon plaatsgevonden van categorie vijf. Youtube daar maar eens filmpjes van. Dat gaat er hard aan toe.

De mensen die al weten waar we naar toe gaan moeten even hun mondje houden. Wie kan het raden?! In welk land stappen Jorick en ik straks uit?


Lieve groetjes,

Laura en Jorick