3. Brunei, Max verstappen, kittens en de doodstraf

Dag lieverds!

Wij willen iedereen bedanken voor de ontzettend lieve berichtjes hier op dit blog en over de whatsapp, het is heel erg leuk om ze te lezen!!! We vinden het leuk om te horen hoe het met jullie is en hoe jullie de reisverslagen ervaren. (Jij ook bedankt Loessoe)!

Emma en ik zijn nu 1 maand onderweg en Jorick nu 2 weken. De reisverslagen gaan wat kleiner worden, we willen iets rustiger aan doen tijdens het reizen/ af en toe rustdagen nemen. Het vorige reisverslag eindigde bij het verlaten van het hippie-plaatsje Ubud waar de agressieve apen waren en we van plan waren om daar weg te trekken, nu inmiddels bijna twee weken geleden. Hier het vervolg van ons avontuur:

Na een aantal dagen in Ubud te zijn, komt dan ook het moment om afscheid te nemen van alle leuke mensen die we hebben ontmoet. Jorick neemt afscheid van zijn grote vriend, de medewerker van het hostel met wie hij uren weg kletst over technologie. En we gaan met al onze nieuwe vrienden op de foto en hebben een afscheid-ontbijt die uiteindelijk heel vies smaakte. De engelse meid die de weg in het leven zo kwijt is, blijft in Ubud een ´zelf-tocht´ doen. Ook nemen we afscheid van Johanna, een Nederlandse meid waar we de laatste dagen vaak mee op stap waren.

Jorick vraagt ondertussen aan een andere medewerker van het hostel waar en of er een busstation is waar er een bus naar Java vertrekt. Deze man antwoord Jorick dat er geen busstation is en dat er geen bussen gaan naar Java, maar dat hij wel iemand weet die ons daar kan brengen. Dit hoor ik achteraf van Jorick, want op dat moment kwam ik enthousiast op hun afrennen, schreeuwend over dat ik iets heb gelezen over een bus die naar Java gaat voor 4 euro. De man valt stil en Jorick kijkt hem aan en zegt nog tegen de kerel:´´ We won´t need your help, I think we will take the bus!´´. Later vertelde Jorick mij dat de kerel ons er in wilde luizen, net als bijna alle locals hier. Ze vragen zo het vier- tot vijfdubbele van het normale openbare vervoer. Jorick geeft dit incident ook door aan zijn beste vriend, en de hostelmedewerker zei: ´´ I always knew he was fishy´´. Deze hostelman is dan ook een van de weinige locals die we hebben ontmoet die niet geld van ons wil afnemen en ons correcte informatie geeft zodat we goedkoop kunnen reizen.

Tuut oprotten met je bak, hier komt de bus des doods!
En dus, zo gezegd zo gedaan, wij nemen de bus die alleen de lokale bevolking neemt. Op de bankjes die wij hadden gereserveerd zit een man te slapen. Emma, Jorick en ik zijn dus toch maar op een ander bankje gaan zitten. De mensen in de bus bestaan uit 94 procent mannen en ze kijken ons met grote ogen na als we plaatsnemen in een bus waar normaal een toerist niet snel in plaatsneemt. De bus is ongeveer even groot als een NS bus alleen vele malen viezer. Wij zitten achterin, maar dit blijkt al gauw een gevaarlijke plek te zijn om te zitten. We stappen in bij busschauffeur Max Verstappen, en Max blijkt haast te hebben. Jorick en ik zien hem de hele tijd als hij achter langzaam rijdend verkeer rijd, hem de andere rijbaan oprijden zonder goed te kijken of er tegenliggers passeren. Het is iets als, wie heeft de grootste, en deze man heeft de grootste bus en dus tuuterd hij tegen alle tegenliggers dat zij moeten stoppen of afremmen omdat hij even een scooter of een vrachtwagen wil inhalen. Niet dat het tegenliggend verkeer daar veel op uit doet, sommige remmen niet af en het is dan ook beangstigend om te zien hoe een tegenligger jou met veel vaart kan naderen. De busschauffeur denkt ´mooi, mijn voorkant schuif ik meteen weer het goede weghelft op´, maar hallloooo wij zitten in de achterkant, Maxxie je hebt ook een achterkant van je bus die graag in leven wilt blijven!!! Dit ging een paar keer bijna rakelings dat wij in de achterkant nog op de verkeerde weghelft bevonden en dat we autos met hoge vaart ons zien naderen die vervolgens keihard moeten afremmen.

Pfoei, we hebben de bus gelukkig overleefd en we gaan tot onze verrassing met de bus en al op een ferry die naar Java vaart. Dit duurt maar één uurtje, en in de tussentijd gaan we het dek op. We moeten weer gratis modellenwerk leveren en een fotoshoot doen met een aantal locals. Ik hoef niet meer bang te zijn dat er straks foto’s van mij op internet staan met ontelbaar nieuwe indonesische ´vriendjes´. Jorick staat straks ook royaal op internet met zowel ´vriendjes´ als ´vriendinnetjes´. En Emma al helemaal, want op de een of andere manier ruiken ze dat ze vrijgezel is.

Die avond belanden we in een skeer hostel in Banyuwangi, waarbij er drie matrassen op de grond liggen en waar het super vies warm is op de kamer. Ik loop het hostel binnen en het eerste wat ik spot is drie lieve kleine kittens van drie a vier weken oud. OMG, cute! Oke, tas afdoen, even mijn minoesspullen pakken, eten prakken, beetje water bij doen, oeehhh slurp slurp, de kittens vinden het zo lekker! Wat een schatjes! Ze zijn wel mager, en erg vies, niet zoals de kittens in Nederland. Echte straatkatten hier. Emma roept mij. ´´Kijk eens wat die vrouw in haar armen heeft Lau…´´ ´´Volgens mij gaat het niet goed met die kitten.´´
Ik kijk verrast op, en zie twee mensen een kitten in een deken gedwongen melk geven met… is dat nou rauw ei??? Ik loop snel naar ze toe om een praatje te maken, en vertel dat rauw ei niet goed is voor een kleine kitten. Ze vertellen me ook dat de kitten niet meer wilt eten. Ik pak de kitten over van hun, en ik voel meteen dat die onderkoeld is. Ik pak mijn saron, wikkel de kitten erin en knoop hem tegen mijn buik aan. ´´Is hier een dierenzaak?´´ vraag ik aan hun. De mevrouw gaat met ons mee om de dierenzaak aan te wijzen en met zijn allen gaan we erheen. Ik haal kittenmelk, extra tools zoals een klein flesje waar kittens uit kunnen drinken en vleesje uit blik wat kittens vanaf 2 maand kunnen eten. Ik koop royaal in, zowel voor mezelf om mee te nemen tijdens de reis als voor deze mensen. Van Jorick mag ik de spullen doneren aan hun. De kitten krijgt het onderweg een stuk warmer en begint weer energiek gedrag te laten zien. Eenmaal terug wil de kitten eigenlijk nog steeds niet eten en drinken, en ik weet dat dat geen goed teken is. Ik geef de kitten terug aan de mensen en zeg hem goed warm te houden. Emma is allergisch voor katten en ik kan niet maar 1 nacht voor hem zorgen, deze lokale bevolking moet dit doen. Nadat we met zń drieeën hebben gegeten tref ik de kitten niet goed aan, aan zijn ontlasting kan ik zien dat het niet goed zit, grotendeels ook door het ei dat ze hem gegeven hebben. Ik baal ervan, als ik thuis was geweest had ik alle middelen gehad om deze kitten te redden. Maar ik ben niet thuis… Die avond moet ik me erbij neerleggen dat we de kitten de volgende ochtend niet meer levend aantreffen. Ik heb een warme fles gemaakt en de kitten in een deken gewikkeld, meer kan ik niet doen. De moederpoes kijkt niet naar haar kittens om.

Midden in de nacht hoor ik iemand heel hard huilen. Ik weet dat het de mevrouw is die ook heeft gevochten voor het leven van de kitten, maar die niet de juiste kennis en spullen had om dat te doen. Ik weet ook dat de kitten is overleden.

De volgende ochtend ben ik zo brak als ik weet niet wat. Maar we gaan verder reizen, want het leven gaat door. En we reizen af naar Probolingo! We nemen ditmaals de lokale trein, maar het is nog steeds te luxe voor een groot gedeelte van de lokale bevolking om te kunnen betalen.

In Probolingo gaan Emma en ik op onderzoek uit, Jorick is te moe om mee te gaan. Emma en ik wandelen in onze sexy jurkje en sexy korte broek over straat, waarin we natuurlijk weer te bloot gekleed zijn. Echt elke scooter die voorbij komt wuift naar ons, begroet ons, lachen ons toe, of kijken gewoon. ´´Wuif, nederige onderdanen, wuif´´’ imiteer ik op mijn beste Beatrixtoon terwijl ik de Beatrix wuif doe naar de locale bevolking. (Oke, dat is echt een hele foute grap om te doen. Eigenlijk mag ik zoiets niet eens op dit blog zetten.) Maar Emma en ik waren melig. Je voelt je natuurlijk wel bijna de koningin, alleen betwijfel ik of Beatrix of Maxima in zulke korte broeken of jurkjes zouden rondlopen…
Dus deze toeristische attractie is op zoek naar eten. Maarja alle restaurant zien er hier natuurlijk niet als restaurants uit. Je kunt het vergelijken met een klein stoffig winkeltje zonder ramen of deuren waar je gaat eten of waar je buiten op een bankje eet.

We worden begroet door een aantal mensen die ook een restaurant hebben en ik weet niet meer waarom maar de vrouw trok aan mijn jurkje en vroeg of Emma en ik binnenkwamen om iets bij haar te eten. Dit bleek ook een goede keuze te zijn, want de hele middag hebben we kletsend bij hun gespendeerd. Niet echt kletsend trouwens, via google translation hebben we hele gesprekken gevoerd met deze mensen. De mevrouw ala eigenaresse blijkt vier kinderen te hebben, en ook veel jonge mannen die bij haar op de zaak werken worden als familie beschouwd. Haar man, ziet er uit als een soort Dennie (een goede gezamenlijke vriend van mij en Jorick, een beest van een vent met een baard en lang haar) die nooit lacht maar serieus kijkt. Maar wel met een twinkeling in zijn ogen. En al gauw zit onze tafel vol met jongemannen die wel meer willen weten van deze damens. Als ik zeg dat ik een vriend heb, wordt al meteen aangenomen dat we getrouwd zijn. Ook wil de vrouw weten hoeveel kinderen ik al heb gebaard. Euhmm, hoeveel? Nou nog helemaal geeneen. We proberen haar uit te leggen dat het in Nederland heel normaal is als je op latere leeftijd kinderen krijgt. De vrouw legt ons uit dat zij op haar 16de haar eerste kind kreeg. Emma twijfelt of ze eerlijk antwoord zal geven op de vraag of ze een vriend heeft. Ze besluit dit wel te doen, maar dit resulteert al gauw in een matchmake programma. ´Wat vind je van mijn zoon? Of van deze??? ´ Arme Emma…

Het valt ons ook op dat er jongen rondloopt waarvan onze eerste gedachte was dat die niet op meisjes valt. De eigenaresse zegt het nog voordat wij hier naar vragen, en vertelt dat hij een meisje wilt zijn. Hij zorgt ook voor haar jongste kind van vier jaar, een schattig meisje en is een soort moedertje voor haar. Hij is ook erg verlegen maar hij is erg trots op zijn witte huid wat best bijzonder is in een land vol bruine mensen. Naast dat we typend communiceren, moeten we ook lange fotoshoots doen met hun. Iedereen wil op de foto. Emma wordt gevraagd om haar telefoonnummer. En als we zeggen dat we straks met ´husband´ terugkomen worden ze helemaal enthousiast. Zo gezegd zo gedaan, ´husband´ en ik zijn onderweg samen met Emma om avond te eten bij hetzelfde restaurant. ´´Emma, bereid je maar voor op je huwelijk!´´ zegt Jorick. Ik zeg lachend: ´´Ik wil wel 5 schapen en 2 koeien als bruidschat voor onze boerderij hoor´´. Oeh, Emma heb je je bruidsjurk al aan? En zo escorten we Emma naar haar huwelijksfeest toe. Emma half lachend maar ook met niet zoveel zin om weer naar de markt te gaan.

We komen aan en de jongen die graag een meisje wilt zijn zien we helemaal in een klap verliefd worden op… ´´Heyyy, dat is mijn Jorick, afblijven!´´
Deze jongen giegeld verlegen, houd zijn hand voor zijn mond en wil heel graag op de foto met Jorick. Achteraf vraagt hij zelfs via instagram MIJN ´husbands´ telefoonnummer. Hmmm… met gespleten ogen kijk ik toe hoe iedereen met mijn ´husband´ flirt. Want niet alleen die jongen, ook de vrouw (de eigenaresse) noemt mijn husband knap, handsome, tall. Ze vraagt om een kusje op haar wang van Jorick, ik vermoed ook omdat ze een reactie wil ontlokken bij haar ´Dennie´. De man (overduidelijk islamtisch) kijkt vanaf een afstandje toe naar alle rep en roer in de tent en lijkt het wel leuk te vinden. Emma heeft ook weer een nieuwe kerel achter zich aan, en deze is minder terughoudend en is zelfs zo brutaal om om een kus te vragen. Emma heeft een kwaliteit ontwikkeld om voorzichtig zonder iemand te kwetsen wel de jongens op afstand te houden. Ondertussen communiceer ik samen met Emma weer druk met mijn telefoon met de eigenaresse terwijl we ook tussendoor nog wat eten. Daarna is het tijd voor weer een fotoshoot. Maar deze keer wil deze ´Dennieman´ ook wel op de foto met Emma en mij, deze blonde damens. We mogen zelfs een arm over hem heengooien en hij is best trots met zijn foto’s. We moeten met moeite zeggen dat we weer terug gaan naar ons hotel, de vrouw pinkt een traantje weg, vind het moeilijk om weer afscheid te nemen. We delen mijn telefoonnummer uit en de volgende dagen wordt ik gestalkt op Whatsapp.

We reizen af naar Bromo, een vulkanisch gebied aan de rechterkant in Java. Zoek maar eens foto’s op, het ziet er heel erg mooi uit. Er is een grote krater, waarin de grond volledig plat is (erg bijzonder voor indonesië want daar is alles juist niet plat). Er is veel vulkanisch stof dat zich daar bevind en je krijgt dat dan ook in je ogen of in je luchtwegen als je niet de juiste maatregelen neemt. Daarnaast is er een vulkaan die actief kan worden (voor het laatst in 2016) en kun je om de rand van deze krater lopen met aan beide weerszijde een afgrond. Je moet dus geen wiebelbenen hebben om deze te beklimmen.

Jorick en ik besluiten in de ochtend zelf deze Bromo vulkaan te beklimmen, want heel veel mensen nemen een toer waarvoor je om 3 uur ‘snachts je bed uit moet en je naar alle highlights wordt gebracht per jeep. Emma wilde dit graag doen, dus we zien Emma om 3 uur ‘snachts uit bed gaan voor deze tour. Jorick en ik gaan op een normale tijd opstaan en ontbijten even goed en gaan met de benenwagen richting Bromo. We zien eruit als een gestoord dokterstel met mondkapjes voor en zonnebrillen op. Al gauw zijn we op de vulkanische vlakte, waar we met onze schoenen wegzakken in het vulkanisch stof. We zijn blij met de extra maatregelen want al gauw waait er stof in onze gezichten. Terwijl we door de woestijn van vulkanisch stof heenbanjeren zien we in de verte een mini tornado van zand van een paar meter hoog. Drie kwartier later staan we aan de voet van de vulkaan. Meerdere locals hebben ons gevraagd of we niet op hun zielige paardje mee naar boven willen, maar wij en vooral Jorick is fan van diehard lopen tot je niet meer verder kan. We klimmen traag maar gestaag naar boven en eenmaal op de rand van de vulkaan worden we beloond met een geweldig uitzicht. We kunnen over de hele vlakte heen kijken maar ook in de krater van de vulkaan waar een vieze ei-geur zich door mijn neus verspreid en ik rook zie opborrelen. Helaas kun je geen lava zien. Of zoals Jorick het verwoord is het alleen maar goed dat we geen lava kunnen zien.
We lopen een grote ronde om de krater heen en aan het einde worden we weer beloond met een mooi uitzicht over een verborgen vlakte. Een broodje eten op de vulkaan lukt me niet, het wordt dan snel een broodje vulkanisch zand door de wind.

Als we die avond terug komen in ons hotel, treffen we Emma aan die na het vroege opstaan niet meer is gaan slapen. Emma zegt tegen mij: ´Lau, je moet echt even je hoofd gaan bekijken´. Ik zeg: ´wat is er mis, naast het gebruikelijk, met mijn hoofd?´ Ems: ´Je bent een euhmm kreeft´. Ik hol naar de spiegel, kijk naar mijn evenbeeld… En jawel hoor, Wie is die kreeft daar? Sjit, we zijn vergeten ons constant/ meerdere malen in te smeren. En we zijn verbrand, onze handen, onze nek, onze gezichten, onze oren, alles wat we vergeten zijn te bedekken (en dat was niet veel want ik had warme kleren aan) is verbrand. Jorick is er ook erg aan toe. Ik vreesde zelfs een brandblaar te krijgen op mijn schouder, het deed drie dagen zo ongelofelijk veel zeer.

Weer een zielige kitten
Die avond spot ik een kitten van 5 weken oud met ogen dicht met prut. Hij is blind en kan niet meer zien. Ik besluit hem mee te nemen om zijn oogjes schoon te maken met warm gedestileerd water en de kitten blaast eerst naar mij. Maar als hij merkt dat ik hem help en hij snel weer zijn oogjes kan openen en kan zien, houd hij op met blazen. Als ik besluit hem die avond warm te houden, melk te geven, met hem te spelen en hem de volgende ochtend pas terug te zetten zodat zijn mama hem kan vinden en hij niet ‘snachts in de kou rondloopt, wil hij niet meer terug. Hij piept, wil bij ons blijven, loopt met me mee terug, flikkert zelfs van de trap af omdat hij op mijn schoot wil springen en ik heb zoveel moeite om afscheid te nemen. Die dag heb ik de moeilijkste beslissing moeten nemen in een lange tijd, want ik had hem heel heeeeel erg graag meegenomen. Maar ik moet al over 3 dagen het land uit… En dan??? Jorick en Emma hebben mij die dag heel erg geholpen en gesteund met deze zware beslissing. Als ik een kat mocht houden in de woning waar ik nu zit, dan had ik het meegenomen.

We reizen van Bromo naar Probolingo met een taxichauffeur die eerst zijn spiegel eraf reed in de eerste 5 minuten dat we bij hem inzaten. En toen Emma hem iets vroeg en hij meteen zijn ogen van de gevaarlijke weg afhield en ons bijna de afgrond indonderden hebben we meteen ingegrepen. Je begrijpt dus wel dat we met z’n drieeen meteen hebben afgesproken onze mond te houden en niks te vragen aan deze taxichauffeur zolang we bij hem in de auto zaten. De taxichauffeur rijd ons naar een mooie waterval waar we met scooters met z’n vieren (ja ook de taxichauffeur) met vier scooters naar de voet van de waterval werden gebracht. Dat was heel erg leuk! De scooters zijn opgevoerd en gaan nog veel sneller dan de scooters in Nederland. Emma en ik houden een fotoshoot bij de waterval, en natuurlijk willen een aantal jongens mee op de foto. Het was ook denderend koud, omdat we onder de waterval stonden dus we zijn er niet langer dan een half uur gebleven. Emma en ik hadden grote lol bij de waterval. Het was extra moeilijk om als bevroren sneeuwpop in het koude water een zeemeermin te lijken dus daar hadden we twee pogingen voor nodig.


Space-avontuur
Die avond komen we aan in Surabaya, de op één na grootste city op Java. Jakarta is de grootste city. In Surabaya checken we in, in onze space hostel. Jaja, Jorick heeft altijd al een astronaut willen wezen, nu wordt dat werkelijkheid. We krijgen onze pasjes en stappen in onze kamer waar drie grote witte pods in staan.
´´Wat doen we nu?´´ vraagt Emma. Emma en ik kijken Jorick hoopvol aan. Die weet al te goed hoe alles moet werken.
´´OOOH COOOL´´ zegt Jorick. ´´Wauw dat geluidje wat is dat?´´ Hij doet zijn pod open, stapt erin, doet zijn pod dicht, ennn de damens mogen het zelf uitzoeken hoe de pod werkt... Terwijl we Jorick enthousiast zijn pod van de binnenkant horen verkennen (oeh er is zelfs een brandalarm!), kijken wij elkaar vragend aan. We houden de pas voor onze pod en de pod gaat open met rare geluidjes. Binnen ruikt het heerlijk schoon, er zit een tv, een flesje water, oortjes een twee kussens en een matras met deken in. Ook zit er een spiegel met rare lichtjes in. Ik durf die nacht niet de pod dicht te doen, maar laat hem op een kiertje staan. Emma rukt het systeem eruit, ze is klaar met al die lichtjes en geluidjes. Jorick horen we nog een lange tijd de Pod verkennen.

De volgende dag gaan Emma en ik shoppen. We kijken even naar de prijs van goud, shoppen kleding bij de h&m maar ik mag daar geen badpakken passen dus koop er een op de gok in de korting maar die blijkt veeels te klein te zijn ondanks dat ik ben afgevallen. Emma en ik shoppen er op los, heerlijk zo even een meidending. Jorick is de arabische markt opgelopen en heeft daar veel aandacht getrokken. Mensen zijn naar hem toe gekomen voor eten, de grote schat heeft koekjes aan iedereen uitgedeeld. Later komen we bijeen, zien nog een naakt kind op de straat slapen en we voelen ons helemaal niet op onze gemak. Die avond nemen we afscheid van Emma. We zien haar over twee weken weer in een ander land.

Vliegen! Op naar een nieuw land!
Jorick en ik lopen te kloten met onze twee persoonsbed-pod die die avond allemaal rare geluidjes maakt die hij niet hoort te maken. Om 2 uur ‘snachts gaat onze wekker en we stappen in de taxi naar het vliegveld. We stappen in het vliegtuig en we vliegen naaaarrrr………… ´´Brunei!!!´´ Jawel damens en heren, het kleine friesland in Azië. Het is letterlijk een heel klein landje boven Maleisië. In het vliegtuig wordt vrolijk omgeroepen dat als we drugs meenemen we de doodstraf kunnen krijgen in Brunei. Je mag alleen bij elkaar slapen als je getrouwd bent en je kan dus geweigerd worden in een hotel. Je mag niet in het openbaar drinken. Je mag geen homoseksuele gevoelens hebben of je wordt gestenigd en je mag de sultan niet beledigen of stelen want dan wordt je arm eraf gehakt. Klinkt als een prima land om in te wonen!

Het is een land waar iedereen islamitisch is. Alweer overal hoofddoekjes. Maar deze mensen zijn heel erg aardig tegen ons, kijken niet naar ons al toeristische attractie en we worden geen één keer gevraagd of we op de foto kunnen. Ze mogen hier kiezen of ze een hoofddoek dragen, anders dan in Java waar bijna elke vrouw een hoofddoek draagt. Ook spreekt iedereen goed engels hier. We kwamen aan hier in ons hostel en verhipt ze lijkt toch wel erg op een bi vrouw… Ze verteld ons meteen dat de meeste rumors veel erger zijn gemaakt dan het is. Het klopt dat je niet homoseksuele gevoelens mag hebben maar dat je daar bijna nooit gepakt voor wordt omdat vier invloedrijke personen daar werk van moeten hebben gemaakt en je aanklagen. In de praktijk gebeurd dat dus niet snel. Zo geldt het ook voor alle andere afschrikregels. Ze gelden ook niet echt voor toeristen. Dus vanavond, nu drie dagen na aankomst zitten we met illegaal bier te drinken in het hostel samen met andere backpackers en de hostess die bi is. We hebben een jongen die een meisje wilt zijn, uitgezwaaid voor een tinder date met een andere Bruneise jongen, Jorick heeft per ongeluk een flesje water gestolen want hij dacht dat ik er voor betaald had, en nee we hebben nog niet de sultan uitgescholden want we horen eigenlijk alleen maar goede verhalen over hem.
Zo is Brunei volledig afhankelijk van de olie en daar verdienen ze ook goed aan. Er zijn hier geen arme mensen. De sultan geeft elke persoon in dit land (400 000 inwoners) jaarlijks 1000 Brunei Dollars (750 euro) aan nieuwjaars cadeau. De inwoners hoeven hier geen tax te betalen. Ziekenhuiskosten is allemaal gratis voor de inwoners. Ze hebben het hier dus niet slecht. Het eten is hier ook goedkoop, je kunt voor 3 tot 5 euro heel lekker eten in een restaurant hier. Er zwemmen hier krokodillen in de rivieren, dus je kunt niet zwemmen. En het is hier verder nog warmer dan in Indonesië in verband met hogere luchtvochtigheid. En dat betekent dat er dus ook jungle in dit land is. Regelmatig appen we met Emma. Verder blijven we hier anderhalve week in hetzelfde hostel, aangezien we vanuit dit hostel heel Brunei kunnen verkennen. Het is z’n klein landje. Ook ontmoeten we veel gezellige mensen in dit hostel. Gisteren hebben we samen met een leuk ander stel een typisch lokale brunaise gerecht gegeten. Lijm met saus. Ik heb dat natuurlijk niet besteld of gegeten. Maar het is knap om te zien dat Jorick hier echt alles probeert. Gekke groene smurrie, soyamelk uit blik, andere dingen waarvan ik niet weet wat het is of hoe het heet.

Help, we kunnen nergens pinnen in Brunai!
Als laatste wil ik jullie vertellen over wat ons vanochtend is overkomen… Jorick en ik staan vroeg op want we willen met wat mensen van het hostel een junglewalk doen. Toch hebben we geld nodig voor de bus dus willen we pinnen. Drie banken later met vier verschillende bankpassen die we hebben geprobeerd en we hebben nog steeds geen geld. We worden door allerlei atm’s geweigerd. De serviceteams die ze hebben in de banken kunnen ons niet verder helpen. Een lieve jongen hier heeft aangeboden geld voor te schieten en dat we het overmaken naar hem. Maar wij willen zelf kunnen pinnen hier! Uiteindelijk heeft Jorick bij 1 bank kunnen pinnen hier in dit land (Baiduribank). Brunei is geweldig en ik zou het iedereen willen aanraden maar hou er rekening mee dat er weinig atm’s zijn waar je kunt pinnen met je nederlandse bankpas. Voor een completer beeld, bekijk de foto's hieronder zodat je een beter beeld kunt vormen van dit verhaal.


Dag allemaal,

Dit was weer de update. Hieronder nog een stuk extra informatie hoe je als stel nu door het hostelleven moet gaan.

Lieve groetjes,

Van ons allemaal!

Extra informatie:
Hoe slaap je als stel in een Hostel?
In ons hostel in Ubud zie ik jorick in het onderste bed van een stapelbed gordijntjes maken van onze Sarons en handdoeken. ´´Wat doe je nu?´´ vraag ik hem. ´´Een privé hutje creëren voor ons´´ zegt Jorick. Sindsdiens slapen we samen op een éénpersoonsmatras. Dat was even wennen, maar we zijn er goed in geworden. We slapen gewoon half op elkaar. Niet alleen in Ubud maar ook 3 nachten op Bromo hebben we 1 kamer met 2 eenpersoonsbedden geboekt. Emma slaapt in 1 bed. Wij in de andere. Scheelt ook in budget.