2. Bali: vieze hostelkamer en agressieve apen

Hoi allemaal!
Wat een leuke reacties :) Vooral van onze ouders!

We zijn nog steeds op Flores een eiland in Indonesië in ons hostel. We hebben net de luxe bootreis gehad en de komodo eilanden verkent.
Het vervolg:

De kut-... ahum rotnacht wordt ook een rotdag… De snurkende jongemannen uit java vragen of ze op de foto met ons mogen, in hun cultuur is het namelijk heel bijzonder als jongens bij meisjes op de kamer slapen. Niemand van hun familie zou hun geloven zonder foto. Dus tuurlijk gaan we even op de foto! Dus die nacht heb ik wel even een pyama aangedaan. Ik wil geen starende mannen of überhaupt iets raars uitlokken. Normaal slaap ik in dorms in mijn ondergoed, maar als ik merk dat lokale bevolking bij ons op de kamer slaapt, trek ik wel wat meer aan. Ik werd laatst ook al raar aangestaard door de moslimmeisjes toen ik in mijn bh rondliep in onze kamer. Mensen uit europa (de mannen) staren naar mijn mening minder, het boeit me dan ook niet als ik in mijn ondergoed slaap of loop naar de wc snachts. De sfeer is relexter, alles is prima.

Maargoed even terug naar de kutnacht die een kutdag werd, daarvoor moet ik even over wassen vertellen. Je bouwt dus was op tijdens het reizen, en ik heb zo gepland met kleding dat ik 2 weken kan doorbrengen voordat ik hoef te wassen. Nu zijn we inmiddels wel 2 weken verder, dus er moet gewast worden. Emma stelt voor dat we het hostel onze kleding kunnen laten wassen. Vaak hebben de hostels een mogelijkheid (tegen betaling natuurlijk) dat ze kleding van backpackers wassen. En hier is het punt… Ik vind het heel moeilijk om mijn eigen was uit handen te geven. Zelf wassen vind ik erg fijn, maar goed op de plaats labuan bajo is geen wasmachine te vinden waar ik zelf kan wassen. Dus ik toch maar accepteren dat iemand anders mijn was gaat wassen, dus ik vraag keurig bij de balie aan een mevrouw of een vrouw mijn was kan doen. Ze snappen mijn vraag niet, dus ze haalt er een man bij, (alle vrouwen hier zijn onderdanig aan de man) die ik van gezicht ken en ik vraag wie de was wegwerkt en of dit een vrouw kan zijn.
Ik had het beter misschien niet moeten vragen, want ze kijken me raar aan, gaat nog door me heen. De hostelman begint te lachen en ze beginnen allemaal onderling te praten waarna hij tegen mij zegt dat een vrouw de was doet. Ik zeg dat ik dat belangrijk vind (met in gedachte dat ik het niet prettig vind als een vreemde man aan mijn onderbroeken komt). De vrouwen achter de balie giegelen, en ik vertrouw het eigenlijk al niet meer. Ik wil serieus genomen worden, het is een persoonlijke grens al kan ik heel goed begrijpen dat mensen het een beetje raar vinden. Ik heb de was al afgegeven, dus het is te laat om in te grijpen. Laat maar gaan Lau, denk ik tegen mezelf. Ik loop even mijn hostelkamer in en kom later terug om vervolgens de hele balie met mannen en vrouwen letterlijk in onze was te kijken en te zien graaien. Ik ben kwaad, heel erg kwaad. Het personeel heeft de hele week geweten dat ik goed kwaad op ze was.

Na het was-incident zijn we de volgende dag gaan diepzeeduiken. Emma en ik werden vroeg opgehaald met een taxi en naar een boot in de haven gebracht waar we in aanraking kwamen met onze Franse duikinstructrice. Hmm, effe diepgraven ook alweer… Euhm oren klaren weet ik denk ik nog wel, dat is wat ik het moeilijkst van duiken vind. We gaan met de boot naar een open plek met veel koraal en ik krijg mijn superzware pak aan. Een dicht bodysuit om je warm te houden in het koude water, een aantal gewichten om mijn middel en mijn suit met tank achterop dat ook 10 kilo is. Pfoei, je valt bijna om van het gewicht en lopen is erg moeilijk mijn mijn pinquinflippers.
Woeps, we springen met z’n 3en het water in, Emma en ik krijgen vandaag privé les! Dat is leuk! We drijven naar een plek waar een touw tot diep in het water gaat zodat we onszelf steeds dieper kunnen laten zakken tot z’n 12 meter diep. Het is wel erg spannend want ergens in het midden van die 12 meter moeten we eerst een aantal oefeningen doen. Zo moeten we onze mondstuk waardoor we ademen (je zekerheid) uit je mond halen, loslaten zodat het naar beneden zakt, en hem vervolgens weer in je mond doen. Als je je mond dan zo diep onderwater weer open doet dan krijg je natuurlijk zeewater in je mond en moet je op een knop drukken zodat het water uit je mond verdwijnt zodat je kan ademhalen. Je kunt ook heel hard uitademen, en je het water via je mondstuk naar buiten drukt. Het moeilijkst vond ik om mijn masker die het zoute water van mijn ogen afhoud onder water te laten vollopen en ook zo een truck te doen zodat het zoute water onder water weer uit mijn masker verdwijnt. Toen mijn masker voor de 10de poging volliep en het mij niet lukte om onder water het masker te ´cleanen´ raakte ik wel even in de stress. Hoe moet dit nu als ik op de bodem duik en er komt water in mijn masker? Gelukkig wist de franse meid raad en mocht ik van masker met haar ruilen, die van haar zat perfect! Weg probleem! Ze bleef erg kalm bij ons, en we moesten zeker 5 keer opnieuw omhoog naar het oppervlakte. Emma had moeite met het klaren van haar oren, ik weet hoe de druk op mijn oren moet voelen, maar voor Emma was dit een nieuwe sensatie. Dit duurde ook even, gelukkig hadden we privé les en konden we heel rustig de tijd nemen om dit te oefenen. Toen we klaar waren met de oefeningen onder water konden we eindelijk echt naar de bodem toe! Voor mij was het toen ook ultieme vrijheid, ik gebaarde af en toe naar haar hoeveel zuurstof ik nog in mijn tank had en af en toe zwom ik te ver weg en gebaarde ze dat ik terug moest komen. Deze tweede duik gaf me echt de optimale vrijheid in de onderwaterwereld die ik tijdens mijn eerste duik 5 jaar geleden niet heb gevoeld. Jammer dat de zuurstoftank binnen 45 minuten leeg is en we weer naar boven moeten, want ik had best langer onder water willen blijven. We zagen ontzettend grote schildpadden en van zo dichtbij! Ze zwommen langs ons heen, of zaten te chillen onder koraal.

Na het duiken hebben we die avond per ongeluk een avondmarkt gevonden, waar lokale bevolking vissen verkochten. ´Heey, alsjemenauw, dat is de vis die ik vanochtend een aantal keer ben tegengekomen tijdens het duiken’. Nee geen zalm of tonijn! Tropische vissen, octopussen, enge vissen, ze hadden vanalles! Voor 3 euro hebben we een tropische vis gekocht die ze gingen klaarmaken en die we aan de haven hebben gegeten! Wat een lekkere vis, ze smaken wel bijzonder;) Maar ook bijzonder veel graadjes:(

Even tussendoor: De mensen in hostels
In het hostel komen we een aantal jongens tegen die al 3 tot 6 jaar onderweg zijn. Het valt me wel op dat er een verband zit in het aantal jaren dat je reist, en de mogelijkheid om nog te kunnen aarden in Nederland. Zo zat dit ook met de jongen die wij ontmoet hadden, hij vertelde al 3 jaar onderweg te zijn. Hij is ondertussen ook één keer thuis geweest maar heeft niet meer kunnen aarden in Nederland, de verplichtingen, je vrijheid ook weer voor een gedeelte inleveren, een andere realiteit dan je hebt tijdens het reizen. Het is niet de eerste persoon die ik zie worstelen om weer te aarden in Nederland. Het was hem dan ook niet gelukt en binnen een half jaar zat hij weer in het vliegtuig op reis naar een nieuw avontuur. Nu wilde hij voor de tweede keer proberen terug te gaan naar Nederland.

Maargoed tijdens het reizen zie je dan ook verschil in de mensen die je ontmoet. Zo heb je de ´´insta-mensen´´, ja serieus waar, de mensen die bekende instagram routes afreizen en mensen inhuren om op de mooiste plekken uitgebreide fotoshoots te houden. Deze mensen negeer ik het liefst. Bali zit er vol mee. Zo heb je ook de mensen die een maand of 3 reizen, en je hebt ook de die-hards die zo verslaafd zijn aan reizen dat ze niet meer kunnen aarden in Nederland.

Goed terug naar het verhaal… Die maandag wordt ik wakker en ik voel me… zenuwachtig. Hmm, nog 1 dag te gaan. Emma en ik vliegen die middag terug naar Bali. En we reizen af naar Sanur. Sanur, de prachtige plaatjes van google laten me dromen over het paradijsje waar wij nu toch zo heen gaan. De taxi zet ons keurig af bij ons hostel, blind dog inn. Hmm, dat is een rare naam voor een hostel. We lopen naar binnen, het zwembad glinsterst ons tegemoet en we zien een hond lopen en tegen een zitzak aanbotsen. Meteen wordt duidelijk waarom het hostel blind dog inn heet. Hij weet het zwembad te omzeilen en flikkert nog net niet in het zwembad. Zieluuggg…

We belanden in een female dorm (een hostelkamer voor vrouwen) en we zijn klaar om Sanur te verkennen! Joehoe, strand hier komen wij aan! Palmboompjes, zwembaden, hmmm, blanke rimpelige lichamen…, rode hoofden, plastic op het strand… euh, rijen ligstoelen op het strand… Hmmm, ja echt de droomsanur van de google-afbeeldingen? Het is een aan de lopende band toeristen afbakken strand. Verschrikkelijk, zeg ik verontwaardigd tegen Emma. Ik ben zeer verontwaardigd over de betrouwbaarheid van google-afbeeldingen. Kan ik een slechte recentie schrijven over google-afbeeldingen?

Die avond eten we op een goedkope plek een overheerlijke dikke vette hamburger met patatjes! Omg wat had ik hier zin in naar al die rijst, rijst goreng, nasi, rijstveldrijst, rode rijst, watever wat ze hier drie keer per dag serveren. Geen wonder dat ik een aantal kilo kwijt ben… Mijn zwembroek valt na 2 weken al van mijn heupen af. Nog 22 uur…

Die ochtend gaan Emma en ik naar een schilpadden-rescue. We zien hele zielige schildpadden die door illegale vissersboten zijn gevangen en met een stok door hun voorpoten bij elkaar zijn gebonden. Vaak gaat hun wond ontsteken en moet hun voorpoot geamputeerd worden en hebben ze nog maar 3 pootjes om mee te zwemmen. Ze kunnen hierdoor niet meer uitgezet worden in de zee. Ook vangen ze eieren van schildpadden op, die laten ze daar uitkomen, en worden teruggezet in de zee op een veilige plek. Emma en ik adopteren die dag dan ook 3 schildpadjes. Met die donatie die we betalen zijn ze aan het sparen voor een ecologisch tropisch zwembad zodat de schildpadden die ziek zijn de ruimte hebben om te zwemmen in hun paradijsje. Nog 10 uur…

‘Smiddags gaan Emma en ik winkelen (niet van te voren gepland), maar niet zomaar winkelen, nee winkelen tussen de locals. Met mijn veel te blote topje, besef ik me dat ik er wel heel blootjes bij loop. Emma en ik willen een Saron kopen, zie foto. Een saron dragen de mensen hier als ze een tempel binnengaan en het is om respect naar de goden te tonen. Toeristen moeten ook een saron dragen als ze de tempel binnen willen. Normaal als je ze huurt betaal je daar erg goed voor, maar daar trappen wij niet in en dus kopen we van te voren een Saron. We lopen een markt binnen, en we vallen meteen op. We klungelen met het omdoen van een saron. Hoe moet dat nou… De locals vinden het een grappig gezicht, zie die meiden klungelen met het omdoen van een saron… Een paar dametjes komen naar ons toe om te helpen, en willen natuurlijk ook een foto met ons samen. Er volgde al gauw een rij aan lokale mensen die met ons op de foto willen. Als je dus fotos van me vind op het internet en iemand doet zich voor als mijn vriend of vriendin, weet dan dat ik niet aan een polygame relatie doe.

Nog 4 uur… We reizen naar het vliegveld toe. Eenmaal op de vlieghaven lopen we braaf en onopgemerkt de uitgang in en komen we bijna bij de douane die de mensen het land binnenlaten. Politie is de luchthaven aan het controleren en we worden gevraagd of we net zijn gearriveerd. ´´Natuurlijk meneer de politie wat denkt u zelf?´´ ´´Ik zou hier anders niet staan hoor…´´ Hij gelooft ons damens, natuurlijk doet ie dat, meisjes vertellen altijd de waarheid.
Emma staat gereed met de gopro! Nog weer wachten… Jeumig waar blijft tie nou?? ´´Ik moet piesen´´ hoor ik Emma zeggen. Mijn blaas staat inmiddels ook op knappen. Skyradar zegt dat ie al een uur geland is… OMG, als ie nu niet naar buiten komt dan is het moment maar geruïneerd hoor, piesen heeft voorrang. Emma gaat naar de wc, ik besluit nog 5 minuten mijn protesterende blaas in te houden. En 5 minuten later komt een blonde palmboom met wallen naar buiten gelopen tussen kleine japanners. Jahoor, zo herken ik mijn knappe kerel weer. Mijn vogelverschrikker ziet mij staan in mijn traditionele kleding en we zijn erg blij om elkaar weer te zien. Kus kus, oke, en nu moet ik plassen hoor.

Emma en ik leiden Jorick naar buiten en van het vliegveld af. De vragen van Jorick beginnen al zodra hij de eerste ornamenten en reusachtige standbeelden buiten ziet vanuit de taxi. ´´Wat is dit? Wat is dat?´´ Daar gaat onze rust vanaf nu Ems:) We staan stil voor een stoplicht met de taxi en wat lachende kinderen maken grappige geluiden naar ons. Jawel hoor, het raampje van jorick gaat naar beneden en jorick immiteerd wat terug en de taxichauffeur als de mensen buiten beginnen te lachen. Ik hoor mezelf zeggen ´´Gefeliciteerd, dat was je eerste contact met de locals joor´´.

Ik heb die ochtend een privé kamer geboekt bij ons hostel, een tweepersoonsbed, een buitendouche en badkamer, ook een buitenbed om op te chillen, voor 25 euro. Heel erg lekker, en Ems slaapt in het gebouw tegenover ons in de female dorm. We wensen Emma welterusten en ik laat jorick onze kamer zien. Deur dicht, gordijntjes dicht, kusjes, smak smak… Knok knok, ik doe één ooglid open en ik zie Emma op het raam kloppen. Euh, nog maar even uitstellen hoor Joor. Ik loop naar buiten en Emma vraagt of ik haar deur misschien open kan krijgen van haar kamer. Natuurlijk kan ik dat… Ik loop mee naar boven en gebruik al mijn kracht om die deuren open te duwen. ´´Ems, ik denk dat heel misschien heel misschien, je bent buitengesloten en de meiden op de kamer de deur hebben dichtgedaan…´´ Ik bons heel hard op het raam maar zie geen beweging. Er slaapt daar een meid met oordoppen, Emma en ik hebben met haar kennis gemaakt de vorige nacht dus ik snap wel als het even duurt voordat ze het hoort. Er gebeurd niks… Er komt nog een jongen die ook probeert de deuren open te maken en eindelijk stapt er een dame uit bed om de deur open te maken voor Emma. Wat een naar wijf, je kunt toch zien dat nog niet iedereen in bed ligt en dat je dan de deur niet op slot moet draaien… Het bleek ook niet echt per ongeluk te zijn, van Emma hoorde ik dat die damens niet aardig waren geweest. Het was dat ze al vroeg weg waren de volgende ochtend, anders had ik er nog wat van gezegd.

Ik ga terug naar mijn eigen kamer en Jorick probeert uit alle macht zijn ogen nog niet dicht te doen. Ga maar slapen Joor, ik kom eraan.

De volgende middag, ontbijten we later en laten we Jorick het verschrikkelijke Sanur zien. Die middag (omdat we hem in het ritme willen houden om jetlag te voorkomen) hebben we ook nog een verrassing. We gaan naar een strand, en wachten daar tot de turtle-rescue-bus
aankomt en Jorick heeft nog steeds niet door wat we gaan doen. Er komt een man in het midden staan en roept onze namen. Jorick krijgt een bakje in zijn hand met een schildpadje van een paar dagen oud. ´Little jorick´ (jaja ik ben ontzettend creatief geweest met de naam voor joricks schildpad) beweegt niet. Ik kijk naar de mijne en die lijkt bijna ADHD te hebben. Sorry joor, ik weet niet of de schildpadjes het gaan redden in de zee.

Er zijn mensen die de schildpad al zo uitputten door uitgebreid met de schildpad op de fotoshoot te gaan voordat ze hem in de zee laten, dat ik daar een beetje boos van word. Stomme instapeople.

Monkeytown 2.0
De volgende dag is het tijd voor ons om verder te reizen. We gaan naar Ubud, de hippieachtige plek van Bali waar yoga, tattoos, healthy vegan food in het teken staat. Dat was in het verleden ook. Nu nog veel meer. Ik herken kleine dingen van Ubud wel in tegenstelling tot Kuta. Zo is de tempel nog steeds hetzelfde en monkeyforest ook waar de apen loslopen. Alleen de apen zijn wat aggresiever geworden over de laatste zes jaar. Voedsel moet je echt in je tas doen zelfs je waterfles en het liefst nog een slotje op je tas. Emma en ik stonden voor monkeytown en er kwam een mannetjes aap recht langs ons lopen naar een backpacker met chips nog in verpakking. De aap sprong op haar been, maakte krijsgeluiden en trok de zak chips recht uit haar handen. Ze hield nog vast, maar de aap was sterker en agressiever en even later zat hij bovenop het standbeeld uit te vogelen hoe hij bij de chips in de zak kon komen. Bewakers lachen erom. Okee… ik sponsor hier niet aan mee door een ticket te kopen om naar binnen te gaan. We zijn lekker gaan shoppen met nog 1 ander nederlands meisje, want de rijstvelden konden we niet meer vinden.

Ons hostel is ook een apart verhaal, vaak boffen we met hoe schoon een hostel is. Deze in Ubud daar gaan mijn nekharen van overeind staan, en geeft mij de kriebels. Vlekken in kussenslopen, matrassen, haren op je dekbed, er zit ook geen hoes over je dekbed, HEULE GORE wc, (He jorick waar leg je nu je spullen op, alsjeblieft niet op die vieze wcdeksel) en zelfs met mijn backpackfilter waardoor mijn lichte ocd neiging naar de achtergrond verdwijnt, zegt de ocd in mij, desinfecterde handgel, desinfecterende bodygel!, DESINFECTEREN AUB. Nee wacht misschien moet ik toch maar groter ingrijpen: HELP, RED MIJN VAKANTIE. Omg doe toch maar niet, ik hoef niet te zien hoe hij met dat licht in het donker alle lichaamssappen van het matras laat opgloeien.

Het hostel is heel erg gezellig, dat dan weer wel. De backpackers die we ontmoeten zijn zo ontzettend leuk! Zo is er een russische jongen die slecht engels spreekt en hier in een tattooshop werkt, 1 engels meisje dat iedereen sweethard noemt en een grote kletstkont is, 1 nederlands meisje Johanna, waar we een aantal dagen mee op pad zijn geweest en Jorick heeft een grote vriend gevonden in de kerel die voor dit hostel werkt. Uren kletst hij ermee weg, over vanalles. Onze grote schandalige sinterklaasfeest en de zwarte pieten die we nu niet zwart meer mogen noemen, over games, het geloof, websites. vanalles. Je kunt je dus voorstellen dat we het allemaal erg naar ons zin hebben en vaak uit-eten gaan met deze leuke mensen. Lekker uit eten voor 3 euro!

De dag erna hebben ook nog een taxi gehuurd voor 30 euro met 4 personen om zo veel mogelijk te zien van de omgeving. Het nederlandse meisje Johanna gaat met ons mee. Ik merk dat ik bij veel plekken nu voor de tweede keer kom. En die taxichauffeur, echt een beste kerel maar mijn oren… Hij kon niet ophouden met praten. Letterlijk niet. Kun je het voorstellen… 10 uur lang in de taxi met een taxichauffeur die praat en praat en praat en praat. Zelfs Jorick werd er moe van! Wel moet je nu bij Jorick zijn als je alles van het hindoeïsme wilt weten, het meeste heeft hij weten op te slaan.
Ik vond de katten die boonbesjes opeten en dan koffie uitpoepen het leukst. Die hebben ze hier schijnbaar ook. De rest vond ik vooral toeristisch en man, vraag die instagirls die uren voor de waterval poseren of op die schommels op de foto gaan om toch eens ruimte te maken voor normale toeristen. Wees toch eens echt jongens. Ik merk dat bali helemaal niks meer is voor mij, ik wil gewoon stukken ongerepte natuur zien waar geen schommels zijn gebouwd of vogelnestjes waar je in of op kunt poseren. Google maar even de swings of de birdnest Bali en je gaat al kotsen. Hopelijk komt er nog een echte roofvogel en verslind die alle instagirls.

De volgende ochtend zie ik een zielige poes, die elk moment kan overlijden. Ik kan daar gewoon boos om worden dat die mensen hier niet voor de katten en honden zorgen. Of niet goed in ieder geval. Ik stamp boos naar de eerstvolgende dierenshop en hij heeft maar een heel klein rijtje met kattenvoer/beperkt assortiment. Ik koop water, voer en een bakje. Dit hou ik tijdens mijn reis bij me. Die avond gaan we lekker uit eten met de engelse meid, de russische jongen, Johanna de nederlandse meid en ons 3tjes. Het is erg gezellig, af en toe loop ik naar buiten om de zielige kat te spotten maar die vind ik helaas niet meer. Ik hou er rekening mee dat die is overleden.

Vanochtend heeft Jorick armpje gedrukt met de bediening van een restaurantje. Ze waren arm aan het drukken met elkaar maar ik zie plotseling Jorick wegstampen en daar ook plaatsnemen op de stoel. Oeh, eerst vinden de lokale jongens het spannend en ze duiken allemaal weg en praten met elkaar wie nu het best geschikt is om armje te drukken met deze maffe toerist. Ze hebben besloten en een jongen van 22 neemt plaats. Het gevecht begint en het lijkt erop dat de lokale jongen sterker is dan Jorick. Totdat ik Jorick zie lachen en in één klap de arm van zijn tegenstander tegen de tafel aandrukt. Easy, zegt Jorick. ´Shit´ zegt hij terwijl hij zich enthousiast omdraait naar mij, ´´Lau ik had eigenlijk om een kop koffie moeten wedden!´´

Terwijl ik dit zit te typen naast het zwembad zie ik Jorick uit onze hostelkamer stappen en zijn hoofd voor de zesde keer tegen de lamp aan botsen die voor onze deur is geïnstalleerd. Het is tijd om hier weg te gaan. En dus boeken we een vliegticket en heb ik nog 9 dagen in Indonesië te gaan voordat ik het land wordt uitgeschopt.

Nieuwe foto's zijn te zien onder het kopje foto's en dan Azië reisverslag Bali.

Wordt vervolgd.

Hier nog een stuk extra informatie voor degene die een beter beeld willen wat ze kunnen verwachten van Bali:

Hoe om te gaan met de lokale bevolking?
Man oh man, de zoveelste Jappaner op de stoep met zń stomme paraplu in de handen waarvan ik de paraplu tegen mijn hoofd krijg bij het voorbijgaan. ´´Ga dan ook niet naar de zon toe als je niet bruin wilt worden!´´ Ze klappen die plu uit terwijl het niet regent. Ze willen per se wit blijven. Terwijl ik de lokale markt voorbijwandel word ik honderd keer gevraagd of ik een Saron wil kopen, een taxi wil hebben, water nodig heb, eten nodig heb, spullen nodig heb, echt vanalles. Ik heb geleerd dat als ik oogcontact maak of kijk naar spullen op een kraampje ze dan ook nog naar met toe komen hollen en me naar binnen willen trekken bij de hand. Ik IRRITEER mij hier aan. Soms kan je het aan mij zien, mijn gezicht staat dan op onweer, en ik wordt dan gelukkig meer met rust gelaten. Nu moet ik zeggen dat Jorick erg creatief omgaat met de verzoeken van de lokale bevolking. ´Taxi, taxi!´´ vraagt de lokale bevolking aan hem. Jorick antwoord: Do you want a taxi?´´ ´´500 milion´´ en de lokale bevolking moet lachen en wuift het vervolgens weg en laat je met rust. Jorick antwoord gerust op alles; ´ik wil niet op de schommel over de rijstvelden, zal ik jou duwen op de schommel, daar wil ik wel geld voor´. Terugkaatsen of negeren zijn de beste opties.

Hoe zijn de wc’s op bali?
Over het algemeen zijn ze schoon. In hostels wil dit verschillen. Ze hebben zelfs een uitgebreide beschrijving hoe je niet op de wc moet zitten. Ik moet er erg om lachen als ik die beschrijving zie. Ik zal morgen een foto toevoegen. Je mag geen wc papier doorspoelen maar dit moet je in de prullenbak die ernaast staat doen. Ook is er een klein kraantje zodat je je bips mee kan afspoelen. Nog niks vergeleken overigens met de wc’s die ze in Japan hebben.