Bali: Komodo eilanden, taxiproblemen, ugly bali

Hoi allemaal,

Ten eerste welkom tot dit blog mocht je nieuw zijn. De eerste twee reisweken zit er op en het wordt dan nu echt tijd dat ik ga schrijven. Mocht je het toch niks vinden, die mailtjes van me, geef dat even door in de comments, dan verwijder ik je uit de mailinglijst :) Ik ben dyslectisch, dus lach erom of lees er over heen.

Liefs Laura

Het begint… spannend! Emma en ik liggen te stuiteren in het bed van Aron in Hilversum. Afgelopen avond hebben we een klein afscheidsfeest gehouden waarbij het afscheid nemen van familie toch emotioneel blijft. Het is midden in de nacht en we kunnen de slaap niet vatten. Over een paar uur gaat de wekker alweer en moeten we naar schiphol toe. ´Pssst…´´ ´´Denk je dat we leuke jongens gaat tegenkomen op reis???´´ vraagt Emma. ´´Misschien wel ja... een blonde surfer lijkt me wel wat…´´ antwoord ik Emma. Euhh, Hatjoe, ik bedoel ehh ik ben niet geïntereseerd in andere blonde jongens hóór´´. We giegelen die avond behoorlijk van de zenuwen. De backpacks hebben we gepakt, we moesten erg streng zijn wat je voor een half jaar nodig heb maar toch niet meer dan 10 kilo inpakken want we willen in de tussentijd geen klokkenluider van Notre Dam worden.

Die nacht doe ik een half oog open en betrap ik Emma op heterdaad. Jawel hoor, ze verdwijnt naar boven om vervolgens even later met een jurk en een extra broek voor in haar backpack terug te komen. Emma we moeten sterk blijven en niet aan de verleiding bezwijken om je hele kledingkast mee te nemen.

Op schiphol hebben we afscheid genomen van Emma’s ouders en als ik wil inchecken bij mijn vliegtuigmaatschappij stuit ik op problemen. ´´He verdorie, ik ben nog niet eens het land uit´´ denk ik. Een oud chagerijnig stuk mevrouw komt op mij af en vraagt me of ik wel een uit-ticket/ticket terug heb geboekt naar Nederland. ´´Nee mevrouw, dat is niet de bedoeling van een wereldreis´´zeg ik. Zei: ´´Ja dan heb je een probleem, je moet wel kunnen bewijzen dat je het land weer uit gaat, ga maar een ticket uit het land boeken´´ zegt de oude stewardesse. ´Omg, wat snappen mensen niet van het begrip ´wereldreis´? Ik kijk snel online en baal dat ik me nu toch moet gaan vastleggen aan een datum wanneer ik indonesië weer moet verlaten. Maar voordat ik boek wil ik nogmaals de bevestiging hebben dat deze flauwekul toch echt nodig is. De oude vrouw denkt dat ik geboekt hebt en brengt ons naar een andere jonge stewardesse om onze bagage in te checken. ´´Och, geen probleem hoor dat je nog geen uitticket hebt´´ zegt ze. ´´Je moet alleen even een verklaring tekenen dat je zelf in in staat bent je uitticket te betalen.´´ ´´Fijn er werken hier ook jonge mensen die nog verstand hebben van flexibele regels en in staat zijn mee te buigen met hun klanten.´´

De eerste vlucht is delayd met 1 uur vanwege stakingen maar onze vlucht vertrekt dan ook eindelijk om 1 uur smiddags. We zitten metteen 14 uur in het vliegtuig, en meteen aan het begin krijgen we ons avondeten al om 2 uur nederlandse tijd (19:00 indonesische tijd). Om 5 uur gaan de lichten uit in het vliegtuig en doen we alsof het al slaaptijd is. Tegen die tijd vliegen we boven Turkije en zien we de zon dan ook ondergaan. Tegen 2 uur snachts (NL tijd) zien we de zon weer op komen en krijgen we ontbijt. Mijn darmen gaan tekeer, vooral van het 14 uur stilzitten en amper ruimte om te bewegen maar ook van de rare eettijden. Het komt me allemaal bekend voor, dit had ik precies hetzelfde toen ik naar Australië vloog en ik vervolgens ziek werd van een jetlag. Dat gaat me nu niet weer overkomen, ik weet wat ik moet doen om dat te voorkomen. Naast natuurlijk goed rusten als we aankomen probeer ik om al het eten in het vliegtuig te weerstaan dat op rare tijden wordt aangeboden. We stappen in de volle zon om 3 uur snachts NL tijd in ons vliegtuig op Jakarta die on naar Bali brengt. Op Bali komen we smiddags aan en pinnen we als eerst de geldautomaat leeg (ze waren bijna allemaal leeg want er zit hier veel minder geld in de automaten vanwege het grote verschil in eenheid van geld). We stappen in de taxi en even later komen we aan bij wel een heel bekend stuk. ´´Ik herken het hier´´ roep ik in het Nederlands tegen Emma en de taxichauffeur. We lopen naar binnen en ja hoor… Het is geen drol veranderd vergeleken met 5 jaar geleden. Ik ben er, op het punt waar ik mijn vorige reis hen beeïndigd en wat nu de start van deze volgende reis markeert. Een zwembad glinstert ons tegemoet met ligbedden en de bekende huisjes die dit hostel markeert. Wat had ik hier een goede tijd gehad 5 jaar geleden.

In de avond verkennen we de boel in Kuta. De kunst om een jetlag tegen te gaan is niet gaan slapen maar daar pas savonds je bed in te duiken. Dat doen we ook en ik zie Emma haar ogen uitkijken naar alle brommers/tempels, de onzichtbare voetpaden, de zielige honden en katten en de locale bevolking die ons smeekt iets van hun te kopen. Ik daarintegen probeer aanknopingspunten te herkennen van 5 jaar geleden, maar jemig, wat is hier veel veranderd. Er zijn zoveel meer winkels bijgekomen, huizen gesneuveld (aardbeving 3 jaar geleden) en de producten die ze toen verkopen zoals een simkaartje met beltegoed zijn nu wifikaartjes geworden. Ik vind het plotseling niet zo leuk meer als vroeger, waar is de discotheek in Kuta waar ik zoveel plezier heb gehad met voormalige backpackers??? Die zit dicht verteld mij een andere backpacker. Ik herken de hoofdstraat niet meer terug waar ik eens zo bekend rondliep, en ik weet de weg naar ons hostel ook niet meer terug te vinden zoals vroeger anders was. Laten we maar een taxi nemen, besluit Emma. Hij weet vast de weg wel.

(Oke, les geleerd, plekken die je vroeger hebt bezocht, kunnen een paar jaar later toch niet meer zo leuk zijn als het toerisme verder is opgelopen. Een wijze les om mee te nemen.)

Ik nam in het verleden altijd de blauwe taxi met het zwaan icoontje omdat deze in indonesië een betrouwbare geldmeter heeft. Je kan heel makkelijk door andere taxi’s worden opgelicht, ze vragen je zo het dubbele dus goede afspraken maken van te voren is heel belangrijk. We houden deze taxi aan en hij wil ons graag naar ons hostel terug brengen. We stappen in, maar verhipt waar zijn de geldmeters gebleven?! Oohjee, Emma geeft me de blik die meer dan genoeg zegt, jawel hoor, we gaan opgelicht worden. Dat blijkt ook inderdaad zo te zijn, de man met de ondeugende ogen vraagt het dubbele (9 euro) maar wij zijn bijdehand genoeg om dat niet te betalen en geven een bedrag waarvan wij vinden dat dit gepast is (4 euro).

We vallen die avond goed in slaap van alle indrukken en slapen maar liefst 14 uur achter elkaar. Later vind Emma de reden van onze oplichting van gisteren: ´´Lau, vind jij ook niet dat er wel heel veel blauwe taxi’s met een net iets andere zwaanicoontje rondrijden?´´ He verhipt! Die waren er vroeger nog niet, help er rijden Fakers op de wegen hier! Dit doen ze dus puur om de toeristen op te lichten, je denkt een betrouwbare taxi te nemen maar het is dus een nepperd.

We betalen hier per nacht 10 euro voor ons hostelkamer en dat is het goedkoopst dan waar ik ook elders ben geweest. Je krijgt ontbijt, zwembad, een eigen kamer, het is goed! Je kunt hier makkelijk en goedkoop een lange vakantie nemen. Echter hierbij raad ik nu Kuta af. We stappen uit ons hostel en zoef, er rijden zo 100 scooters voorbij. Waarvan sommige hun hele familie achterop heeft. De eerste dagen zijn vooral herstellen van onze lange vlucht en Kuta verkennen.

De derde dag vliegen we alwéér. Ditmaal naar Labuan bajo, naar het eiland Flores. Eenmaal aangekomen halen we onze backpacks uit de hoes (bedankt Herman en Machteld) en we zijn vervolgens de laatste toeristen op deze hele kleine terminal (maar drie kleine vliegtuigen staan buiten). We stappen naar buiten en zodra de deuren voor ons openen kijken we recht in de gezichten van een groep hongerige hyenas... De hongerige hyenas schreeuwen letterlijk: ´´Taxi, Taxi!!!, TAXIIIII´´ ´´100 000 IR, no 80 000 IR, no 70 000 IR´´. Ze bieden elkaar steeds over met een lagere prijs, een soort tegenovergestelde veiling. Emma en ik kijken elkaar geschrokken aan, verrast van deze onverwachte aanval en ik hoor in de verte 40 000 Indonesische rupiah voorbijkomen (2,80 euro). En ik schreeuw terug: ´´40 000 SOLD!´´ alsof ik de meester van een veiling ben. De man kijkt blij en blijkt heel vriendelijk te zijn en verteld ons over zijn prive leven. Omdat we eigenlijk steeds met mensen in aanmerking komen die het niet breed hebben, geven we vaak fooi in de hoop dat het net een klein beetje verschil mag brengen.

Hij brengt ons bij het ciao hostel boven op de berg met spectaculaire vieuw over de oceaan en de eilanden. Het is open op de bovenste verdieping waar onze bedden staan en er waait een lekker windje en we zien de zonsondergang. Helemaal blij met deze nieuwe locatie vallen Emma en ik in slaap. Zo tevreden als toen we aankwamen was mijn humeur niet toen om 4 uur snachts ´Hamelaaaaa, gamelaaaa´ Ali achmed van zijn moskee stond af te schreeuwen. OMG, die man heeft ook nog geen zangcursus gevolgd want het was echt vals. ´Dat is waar ook´ denk ik terwijl ik mijn kussen over mijn hoofd prop. ´Bij het hostelleven past goede nachtrust er niet bij´.

De volgende dag verkennen we het eiland Flores en ik moet zeggen dat het beter dan Kuta is want ik hoef mijn leven niet op het spel te zetten door op de straat te lopen en aangereden te worden door een scooter. Iedereen spreekt een beetje engels maar er zijn hier eigenlijk alleen duikshops. Verder komen we via een duikshop in aanraking met vrijwilligerswerk. We zijn die vrijdagmiddag uitgenodigd om te komen helpen afval op te ruimen van het strand en in de wijken. De afvalvoorziening hier is namelijk nihil. Er zwerft overal afval rond. Elke vrijdag helpt een klein deel van de gemeenschap hier een stuk afvalvrij te maken. Ook kinderen helpen en we zien snel dat wij de enige backpackers/toeristen zijn die verder meehelpen. We zijn daarnaast ook populair! ´Joehoe blond haar en toeristen die afval opruimen. Wahaha, wat een gekken. Wie doet dat nou?´ hoor je de locals denken en zeggen in hun eigen taal terwijl Emma en ik contact maken met de locals die wij helpen. Er worden fotos van ons gemaakt, we worden gefilmd, en de rollen zijn omgedraaid, wij zijn een toeristische attractie geworden. Ondanks dat boeit het me niet, de locals die we helpen zijn ons erg dankbaar!

We skippen naar zondag en het is eindelijk de dag dat we op onze luxe boot mogen stappen. We gaan met de duurste boot van Labuan Bajo mee op excursie van 5 dagen. En dat blijkt maar goed ook want naast dat we heerlijk slapen op de boot en lekker eten, zijn we ook op de mooiste plekken gekomen die zijn afgekocht door Le Pirate, zodat we niet met 1000 toeristen op 1 plek hoefde te snorkelen. Het was me geld 100 keer waard. Wat een geweldige kok en wat een leuke gids hebben wij. Hij leid ons overal rond, tijdens snorkeltrips, tijdens wandelingen, overal. En hij is heel beschermend over de groep. Er waren 4 man personeel op de boot, en wij sliepen in onze eigen kabine boven, waarvan we snachts uitzicht hadden op mooie plekken in de oceaan. We zijn met 2 andere nederlandse stellen op de boot. Snachts moet ik even plassen en ik loop over de boot tot het ene nederlandse stel me roept of ik ook die lichtgevende plekken in de oceaan zie. ´Huh, je bent nog aan het slapen zeker?´ Maar inderdaad er zijn meerdere lichtgevende plekken in de oceaan. ´Dat zijn lichtgevende vissen!´ zijn ze heilig van overtuigd. De lichten bewegen inderdaad, maar het licht lijkt me te groot voor een vis, roep ik ze terug. We lopen met ze 3en te fantaseren wat die lichten nu toch werkelijk zijn, maar ik weet al snel het antwoord als de lichten dichter bij onze boot komen. OMG, kijk dat zijn duikers die snachts een duik doen met hun zaklantaarn!!! We lopen wat af te giegelen over die ´lichtgevende vissen´.

Elke dag doen we 3 snorkelsessies en vaak 1 trektocht. Terwijl wij snorkelen duikt onze gids mee en blijft er 1 bemanning in een klein bootje vlak bij ons om de groep in de gaten te houden. We hebben eerder van een andere backpacker gehoord dat de meeste trips in de haven geen kleine boot hebben om de toeristen in de gaten te houden en dat je dan een eind van de hoofdboot naar de plek moet zwemmen en vervolgens terug. En we hebben al gehoord dat dit bijna het leven kostte van 1 toerist die minder goed kon zwemmen. Ik was dus blij dat deze boot zo onze veiligheid voorop stelde, zelfs al vond ik het niet zo nodig, dacht ik die ochtend nog. Maar smiddags tijdens onze snorkelsessie ontstond er een heftige stroming, zo heftig dat de gids riep: ´back, back, go back!´. En ondanks dat de gids voor me zwom en emma naast mij was ik toch een beetje bang want ik zwom en zwom maar de stroming was zo ontiegelijk sterk dat ik moe begon te worden en erg opgelucht was toen ik zag dat het bootje naast ons was. Verder houd het personeel de boot spik en span, en kan ik opgelucht op een schone wc plaatsnemen. Ook ben ik erg blij met die gopro die ik heb gekregen want we kwamen schilpadden, heel veel koraal en tropische vissen zoals nemo’s en maanvissen, roggen en ook zeer zeldzame duikers tegen die tegenwoordig onderdeel zijn van het koraal? Emma en ik hebben ontzettend gave filmpjes voor de gopro gemaakt.

Ook ben ik poepbruin! Letterlijk poepbruin! Ik lijk wel een pinda! woohoo, een pinda pap! Een rijstkorrel! Nougoed, ook katsverbrande voeten en mijn oren kunnen schijnbaar ook verbranden. Met als klapper dat Emma haar haargrens heeft verbrand. Dat is toch wel heel bijzonder. Mijn fles zonnebrand in 4 dagen erdoorheen en alsnog verbranden…

We hebben ook zeer maar dan ook ZEER gevaarlijke verranen gezien. Daar is de komodo eilanden famous voor. Ik stond voor z’n beest en ik dacht ´jemig gaat tie nog wat doen vandaag?’ Ik dacht even dat ik naar een dood beest stond te kijken, man wat een saaie beesten. ´´Raak hun staart aan en dan hard wegrennen Laura´´ verteld onze gids lachend. De beet van een verraan is dodelijk, zij produceren dodelijke bacterieen. Met 1 beet kan een mens overlijden. hmmm, maf want ik sta 5 meter van de verraan af. En nee, er is geen hek. Ze blijken ook snel te kunnen rennen, in ieder geval sneller dan ik had ingeschat van dat doodsaaie dier. 20 km per uur en ze jagen dan ook regelmatig op mensen of bisons. En toen, jaja, de verraan stond even op, en ik dacht jeumig, hij doet nog wat, en onze gids stond meteen in de vechthouding parraat met zijn grote stok. Alle gidsen waren allert, dus er zal dan ook wel een reden voor zijn. Maargoed, ik hoef die beesten niet te zien.

Wat ik nog veel interessanter vond was toen de gids ons vertelde om niet uit ons speedbootje in het water te vallen. ´Yeah, southwatercroccodile´ riep hij enthousiast. ´´Huh wacht serieus? We snorkelen echt constant in deze zee! ´ Maar krokodillen zijn natuurlijk ook landdieren en leven graag in het moeras wat dit eiland toch net heeft en de anderen niet. Helaas zag ik er geenéén. Wel liepen er apen op het eiland. Maar die vond ik ook niet interessant genoeg.

We komen er ook achter dat de komodo eilanden niet gaan sluiten zoals nu overal wordt rondverteld. De government in indonesië zou graag het gebied willen sluiten maar de locale bevolking staat hier niet achter.

Ik bouw een band op met de gids (meerder mensen) want hij heeft ook gevoel voor humor en hij schijnt te sparen voor een gopro. Hij verwacht er 2 jaar over te doen. Omg, als ik zou willen kan ik dat met 1 maandsalaris betalen.. Oneerlijke wereld. Want ondanks dat deze boot zo duur is krijgt het personeel daar amper geld van. Ik geef een grote fooi, want ik durf mijn gopro niet af te staan omdat ik de mijne zo leuk vind. Daarnaast worden we door deze boot na 4 dagen afgezet. Emma en ik pakken onze backpacks en we worden door een kleine boot naar een eiland gebracht. Ik zie het eiland en ik sta helemaal versteld. We komen aan en ik stap met mijn voeten in het zand! Als ik dood ga stel ik me voor dat het er zo uit ziet. Omg, ik ben in het paradijs! WTF. Dit is het paradijs!!! Ja hoor, als ik ooit een honeymoon zou willen dan zou het hier plaatsvinden. Geen wifi, een steiger, 15 andere mensen meer niet, lekker eten wat voor je gemaakt word. Ik zal proberen foto’s toe te voegen zodat je een idee krijgt hoe het eruit ziet.

We slapen hier 1 nacht maar ik ben het paradijs alweer zat. Wat is het saai, je hele dag je boek lezen of snorkelen wat ik al super veel heb gedaan of een fotoshoot houden met emma maar ik heb geen facebook of instagram dus ook niet mogelijkheid om andere mensen jaloers te maken. Dus ik was redelijk blij toen ik weer met de boot terug mocht naar Labuan Bajo. Emma en ik komen weer bij ons oud en vertrouwd hostel aan en we komen in een 6-dorm terecht. Prima en leuk met andere meiden. We lopen de kamer binnen maar de meiden die ik had verwacht zien er toch iets anders uit. Het zijn 4 indonesische jongens met een wat breder lichaam en ik dacht… daar gaat mijn nachtrust. Ik bleek het helemaal juist ingeschat te hebben want Emma zwaait snachts naar mij als ik doodmoe in bed lig maar toch niet kan slapen. Op de achtergrond hoor ik 3 moterzagen. Net allemaal door elkaar zodat het non-stop doorgaat. ughh, snurken. Wat een kutnacht.

Word vervolgd…

Voor de mensen die het leuk vinden, je kunt hieronder een reactie schrijven. Ook verzoeken van waar je vragen over hebt kunnen worden ingediend.