Wwoofen in Austalie op een lavendelfarm Deel 2

Hallo lieve luitjes,

Hier Lau met weer wat nieuws uit Aussie. (Alle nieuws uit NL is ook nog steeds van harte welkom, vind ik heel leuk om te lezen)

Vorige week vertelde ik het verhaal met Ian en zijn varkens en kippen. Het klopt, Australiers gaan hier anders met hun dieren om dan in Nederland. Dat was zeker even wennen in het begin, en het zou absoluut niet mijn manier zijn van dieren houden. Maar Ian is altijd erg lief voor me geweest, zorgt altijd dat de dieren genoeg eten hebben en denkt mee aan oplossingen als er iets aan de hand is met de dieren. Boeren zijn eenmaal wat nuchter van aard en het maakt hun niet uit met hoevele ze in een doos zitten, en of er eentje dood gaat of niet. Hier in Australie zijn de boeren in het algemeen zo.

De laatste week op Ians boerderij was erg leuk. Elke zaterdag rijd ik met de Duitse backpacker naar Dubbo om wat boodschappen te doen en rond te hangen. En zondag heb ik geholpen met het vervoeren van een grote tractor door wel 22 gates (hekken openen en hekken sluiten voor 22 keer). Samen met de fluisterbuurman (kanker aan zijn stembanden en kan alleen nog maar fluisteren na behandeling) zijn we in plaats van de gewone wegen, midden door andere boeren hun land gaan rijden. Dat is natuurlijk een beetje associaal, maar Ian legde uit dat hij niet de bevoegdheid heeft om dit gigantische ding op de wegen te besturen en dat ze dus daarom stiekem door de andere weilanden rijden. Met de fluisterbuurman achter de gigantische tractor, en Ian en ik in de 4 wieldrive constant gates openen en sluiten, waren we 1,5 uur bezig door weilanden rijden te rijden. Onderweg werden we wel een beetje raar aangekeken, zeker door boeren die in hun eigen tractor bezig waren hun grond te bewerken, en wij midden door hun weiland zo snel als mogelijk kan op een tractor (30 km per uur) proberen weg te tukken. Ook kwam er een keer een auto naar ons toerijden, en toen knepen we hem wel even... Hij doet zijn raampje naar beneden, er verschijnt voor het eerst sinds tijden een knappe jonge boer voor mij, en hij vraagt aan Ian wat ze aan het doen zijn op zijn terrein. Ian verteld heel onschuldig dat hij dacht dat dit een weg was (heel lang geleden was het inderdaad een normale weg) waar hij gebruik van mocht maken. Tot mijn verrassing geloofde de jonge boer de slechte smoes van Ian meteen, en zij hij dat het geen probleem was. Dus konden we weer verder tukken...

Maandag
Ben ik snachts om 2:00 uur mee geweest met Ians vrouw om een truck te ontmoeten. We zijn naar Gilgendra gereden, en daar kwam de gigantische truck aanrijden. Ik vond het een beetje maf, want het leek net of we iets heel stiekems aan het doen waren midden in de nacht. Een soort drugs dealen alleen waren het dan 600 kuikentjes waar het om ging. Ze vertelde dat de kuikentjes nog op dezelfde dag waren geboren, en dat de truck helemaal naar Sydney rijd, en dat we daarom ze zelf persoonlijk moesten ophalen omdat de truck snachts langs Gilgandra rijd.
De 6 dozen met 600 kuikentjes hebben we in een warme broeder gezet en daar had ik de eer om de eerste kuikentjes hun huis te showen. ... Ik was verkocht! Wat een lieve kleine pluizige warme diertjes, volgens mij was ik spontaan verliefd geworden op 600 kuikens.
In de broeder is een verwarming en het is er gemiddeld 30 graden. We sluiten de deur goed af zodat het er warm blijft.

Dinsdag vroeg me nest uit na een brakke nacht en heeft de Duitser mij geleerd hoe ik een shovel moet besturen. Dat is erg makkelijk en ik begrijp niet dat je er een diploma voor moet hebben, voordat je zoiets mag besturen.

Woensdag hebben we in de regen gewerkt. De Duitser en ik zijn bezig om nog een grote kippenloods te maken zodat de andere kippen meer ruimte hebben en naar buiten kunnen wandelen. We slaan palen in de grond, maken de palen zelf door ze te lassen en het staal te bewerken.
Ook was ik ontzettend gefrustreerd want ik trof een aantal dode kuikentjes aan in de broeder. Ik bedoel, hoe kunnen ze nu al dood zijn, ze zijn hier pas een dag!
Je kunt de andere zwakke kuikens er makkelijk tussenuit pikken, ze eten geen voedsel of drinken geen water. Met deze kuikens in mijn handen ben ik snel naar het huis van Ian gerent. Hier heeft hij een hele kleine broeder wat meestal voor de kleine eendjes word gebruikt. Na drie uur werp ik er nog een blik, en hoe hard ik ook mijn best doe om ze te redden, ze overleven het niet. Heel speciaal dat ik ze drie uur geleden nog levend in mijn handen heb gehad en dat Ian de dode kuikens nu naar buiten gooit voor de honden. Nog veel misselijkmakend vond ik toen de hond binnen voor mijn neus zijn hapje kwam oppeuzelen en ik nog moest eten. Ik vind het erg raar dat na de dood van het kuikentje, het lichaam meteen al op dezelfde dag is verdwenen en er veder geen enkel bewijs meer van is dat het kuikentje heeft geleefd. I gues that's farm live...

Donderdag
Doordat het vandaag zoveel regende, schuilde het paard mee naast de caravan onder het afdakje en staat daar dan domweg 2 uur voor zich uit te staren naar de regen, terwijl ik naast hem in een stoel zit om een boek te lezen.

Oh, en ik heb vandaag ontdekt dat ik de '' koeienziekte'' heb, zoals Iris het noemt. Je krijgt witte plekken op je huid (plekken die je pigment wegneemt). Dit valt nu echter goed op omdat ik erg bruin ben geworden door het werken in de palle zon. Gelukkig verder niks ernstigs, het ziet er alleen een beetje raar uit. Een heleboel backpackers schijnen het te krijgen als ze reizen in een warm land.

Vrijdag
Soms voel ik me behoorlijk stom doordat ik niet in het Engels begrijp wat Ian wil dat er moet gebeuren. Ian heeft een boers accent, en verzint ook nog eens allemaal namen voor bepaalde dingen waar ik nog nooit van gehoord heb. Gelukkig begrijpt Norman de Duitser (Jaja, hij heeft ook nog een naam) wel goed wat Ian bedoelt omdat hij hier al 3 maanden is. Norman legt aan mij uit wat er moet gebeuren, wat een stuk makkelijker te begrijpen is.

Ook heb ik vandaag 21 dode kuikentjes aan de hond gevoerd ;P En de jongste dochter van Ian geholpen met koken. Soms koken we samen, dat is erg gezellig. Ze heeft een gave voor het bakken van taarten en koekjes. Omdat Ian vandaag weg was met zijn vrouw tot morgen, hebben we gebruik gemaakt van de Wii en spelletjes gespeeld.

Zaterdag ben ik naar de bibliotheek in Dubbo geweest omdat ik hier voor 2 uurtjes gratis mag internetten. Ik heb het Wwoofboek erbij gepakt, en ben gewoon random gaan bellen. Ik had twee keer beet. Eentje bij een koeienboerderij, maar hier mocht ik maar 20 minuten per dag internetten. En een adres vlak bij Melbourne op een Lavendelboerderij waar ik gewoon gebruik mocht maken van het internet.

Niet dat ik internet verslaafd ben, maar ik ben van plan om op de volgende boerderij te solliciteren naar een baan in Melbourne.

Zondag
Heb ik Ian officieel medegedeeld dat ik morgen ga vertrekken. Hij wist al dat ik snel zou vertrekken, maar het is toch nooit zo leuk om afscheid te nemen. Ian gaf mij z'n visite kaartje met z'n mail en telefoonnummer, en ik kon hem altijd bellen als ik problemen had onderweg. Je ontmoet zoveel lieve mensen tijdens het reizen, en het is verbazingwekkend wat mensen wel niet voor je willen doen.

Maandag 30 april
In de ochtend om 7:30 ben ik er vroeg tussenuit geknepen met de auto. Ik had gisterenavond al afscheid genomen. Het voelt zo goed als ik die auto weer in stap en wegrijd van het erf en de vrijheid weer tegemoet rijd. Om de twee uur hield ik een tussenstop. Want geloof het of niet, zo moeilijk is het niet om in slaap te vallen achter het stuur. Zeker als de wegen alleen maar rechtdoor gaan, er geen muziek is om naar te luisteren en je niet hoeft te schakelen. Het begint met concentratieverlies, en de volgende stap is dat je alleen nog maar rechtdoor kijkt en niet om je heen. Ik heb braaf geleerd om pauze's te nemen wanneer ik me concentratie begin te verliezen.

In de middag zag ik ook veel rookwolken afkomen van verschillende boerderijen. Ik reed op boerewegetjes, en toen ik nog eens goed keek zag ik vuur. Sommige weilanden stonden in de fik, en de boeren waren wanhopig bezig deze te blussen. Dat komt doordat het zo verschrikkelijk warm is vandaag.

Tegen de avond, na 700 km gereden te hebben kom ik om zes uur aan in Benalla. In Benalla woont de moeder van de persoon van de Lavendelfarm, en ik mag hier overnachten. Ik stap uit de auto en er komt een oude vrouw op mij af. Jij bent zeker Laura of niet? Kom maar mee dan gaan we naar een fish en chips cafe met mijn kleinzoon. Uhh, okee...

De kleinschoon bleek een schat te zijn van een jongetje en het was erg gezellig. Eenmaal terug kregen we nog homemade icecream. Ze blijkt al haar eten zelf te maken, zo knap! Haar kleinzoon vertrekt weer, en ze laat me mijn slaapkamer zien. Groooottt!!! Wauw dit maakt alles goed na drie weken campervan. Ze runt een kleinschalige bed and breakfest in haar eigen huis, maar alleen in de weekenden heeft ze gasten. Dus kreeg ik een kingsize bed voor mij alleen. Dat was te gek!

De volgende ochtend na een lekker ontbijtje weer de auto in gestapt en naar Melbourne gereden. Dit duurde maar drie uurtjes dus ik was er zo. In de middag kwam ik aan, athans niet echt op de plek dat ik had verwacht. Er was namelijk geen boerderij in de omgeving te bekennen, ik ben beland in een woonwijk. Na een dubbele controle of ik echt goed gereden ben, bel ik aan bij een huis en doet Sally Heeps open.

Sally runt een lavendelbedrijf en heeft een groot stuk grond met lavendel. De oogst periode is al voorbij en het hangt nu in haar achtertuin te drogen in grote rekken. Ze heeft een stuk van de lavendelboerderij moeten verkopen, inclusief het huis dat daar stond. Vandaar dat ze nu in een huisje vlak bij Melbourne woont, en ze verwekt alle lavendelproducten in haar achtertuin en schuur. Van de lavendel maakt ze olie, zeep, verjaardagspakketen, teddyberen, etc. Een grote keuze uit verschillende producten.

Sally heeft ook twee andere backpackers in haar huis. Een Japans meisje (Akane) en een Engelse flashpacker (Emma). Jaja, flashpackers hebben we ook. Dat zijn mensen die met een koffer rondtrekken en van hotel naar hotel gaan, om maar even kort door de bocht te zijn.

Sally is ook een natuurfreak. Kleren moeten 3 tot 5 dagen gedragen worden, precies 5 minuten douchen, 1 keer per dag afwassen, al het eten word opgemaakt, wc niet doorspoelen snachts, 1 keer per week wassen we kleren gezamenlijk, zeep resten worden opgemaakt door ze in een kous te stoppen en op te hangen aan de kraan, over datum producten drinken we nog gewoon.

Wel heb ik een heerlijk bed en deel ik de kamer met Emma. We krijgen hier alles home made, en elke avond leert Sally mij wat bij hoe ik kan koken. Leer ik het hopelijk toch ooit nog eens. Ik werk nu 5 dagen in de week, 6 uur per dag en dan ben ik het weekend vrij.

De dag na mijn aankomst ben ik begonnen met solliciteren op gumtree naar werk. En ik heb meteen beet gehad met het allereerste sollicitatie mail die ik eruit heb gegooid. Ik kreeg de volgende dag meteen bericht terug en op vrijdag was ik onderweg voor een sollicitatie gesprek in Melbourne. Het is een Nanny job op twee kinderen van 4 jaar en van 1,5 jaar. Ik moet 5 tot 6 dagen per week werken, beland bij een Koreaans gezin, en mag zelf bepalen wanneer ik er weer wil vertrekken. Klinkt dat chill of niet?

Maar niks is nog zeker. Volgende week dinsdag ga ik een dagje mee proeflopen, gaat dit goed, dan ben ik aangekomen en begin ik met werken op 14 april.

Gisteren (zaterdag) ben ik met Akane een beetje wezen rondtouren in de omgeving hier. Wat gewandeld, en een hoop over onze cultuurverschillen gepraat. Gisteren hadden we gezamenlijk nieuws gekeken en er was een stuk bezig over de grote gevechten op zee tussen de Japanners en de walvisbeschermers, omdat Jappanse boten zoveel Walvissen vermoorden. Akane was er van geshockeerd toen ze dit met ons op tv zag. Ze bleek er nog nooit wat van gehoord te hebben, en ze wist zeker dat vele andere Japaners er ook niks van af weten. Ze vertelde me dat de Japanse overheid voor een groot gedeelte beslist wat er in het nieuws of op tv is.

Vandaag zijn we met z'n allen naar een grote markt geweest. Samen met de anderen zijn we druk gaan neuzen tussen 2de hands kleren, zeker omdat we nu het winterseizoen in gaan en het kouder begint te worden. Weetje dat er best veel leuks tussen zit en dat het heel goedkoop is!

In de middag zijn we naar het centrum van Melbourne geweest met de tram. Akane heeft me rondgeleid, de gigantische bibliotheek laten zien, chinatown, en het informatiepunt. We hebben nog een ijsje gegeten, en terug gegaan naar Sally's huis in Berwick (40 minuten van Melbourne af)

Straks gaan we lekker eten, en dan gaat de week weer beginnen. Ook voor jullie natuurlijk! Bij ons is de klok een uurtje achteruit gegaan en we blijken nu 8 uur verschil met NL te hebben.

Zo heerlijk om nu weer even klaar te zijn met typen. Ik zal jullie op de hoogte houden! Is iedereen alweer gewent dat de klok bij jullie ook een uur is verschoven? Is het bij jullie ook rond de 20 graden? Dan hebben we soort of the same wether.

Doei doei, xxxxxxxx van Lau