Laos: Met de oudjes een stukje backpacken

Dan is het eindelijk zover. De dag dat Joricks ouders het een goed idee leken om Laos te bezoeken. Ik denk dat we geen van allen echt goed voorbereid waren op de rare dingen die we met elkaar zouden gaan meemaken. Jorick en ik hadden het nog zo goed voorbereid zodat we een zo comfortabele en georganiseerde reis mogelijk zouden maken met zijn ouders... Ik zit dit nu te typen terwijl ik met mijn schoonouders in een slaapbus ben beland en wij achterin de bus als stuiterballen op en neer zitten te stuiteren. Waar ging dit mis???

Dag 1. Jaja, vandaag is de dag dat de ouders van Jorick aankomen. Wij hebben alles zo goed voorbereid, ‘alles moet goed gaan’ grappen Jorick en ik met elkaar. We moeten Joricks ouders de beste 11 dagen in Laos geven dat we kunnen, want het is al z’n 5 jaar geleden voor hun dat ze langer dan vier dagen op vakantie gaan. Joricks ouders gaan bijna nooit op vakantie en laat staan buiten europa. Want daar kunnen beren en tijgers zitten volgens Machteld, de moeder van Jorick. En ja, als je niet oppast, dan eten die je op of krijg je een gekke virus van die aziaten. In dat laatste heeft ze natuurlijk wel een punt, met die corona virusuitbraak gestart in China. Jullie snappen vast wel, dat Jorick en ik het behoorlijk druk hebben om een zo positief mogelijk beeld te geven van Azie. We willen dan ook niet voor extra problemen zorgen.

Na een uur te hebben gewacht op het vliegveld in Vientiane bij de enige uitgang, komen Joricks ouders dan toch echt door de poortjes heen. Machteld gevolgd door Herman, komt met tranen in haar ogen naar ons toe en grijpt ons vast. We knuffelen even maar dan als ik besluit het karretje waar de bagage op kan, om te draaien en naar hun toe te rijden, zie ik Jorick over de hekken heenspringen om zijn ouders te omarmen en te helpen met hun bagagge. Ik rijd het karretje naar hun toe en wil de baggage erop zetten. Maar van verschillende kanten komen er twee beveiligingsmannetjes met walkie talkies naar ons toe en gaan naast Jorick staan. Heb ik iets gemist, denk ik nog? Jorick wordt met 1 woord duidelijk gemaakt dat hij moet wachten en niet naar buiten mag. We komen erachter dat hij niet over het hekje had mogen springen. Jorick begint te mopperen dat het een zeurwijf is en wil gewoon naar buiten gaan, niet bedenkend dat hij met die houding alleen maar voor meer elende zou zorgen. Joricks ouders staan er verrast bij, nog geen 10 seconden in Laos en er is al rep en onroer. We acteren als of we erg veel spijt hebben dat Jorick zich zo ‘ ‘verschrikkelijk erg’ heeft misdragen, bijna als of hij een moord heeft gepleegd. En als de manager komt aanlopen, dan lacht hij en zegt hij dat Jorick dat niet meer mag doen en staan we zo weer buiten. De andere man die Jorick als misdadiger heeft aangehouden en op heterdaad heeft betrapt, kijkt best teleurgesteld. Veel spannenders dan dit gebeurd er niet op dat kleine vliegveld.

Goed begin van onze doel van deze 11 dagen met Joricks ouders... We leren Herman hoe hij moet pinnen en wat de eenheid is van het geld en gaan daarna met onze tuktuk bestuurder naar de airbnb van Herman en Machteld. We laten hun hun kamer zien (en het bed die ik met bloemetjes in een hartvormpje had versierd) en het zwembad en vervolgens trekken we het bier los en zitten we tot ‘s avonds laat bij het zwembad te kletsen. Jorick en ik hebben veel gemist in de 5 maanden die we inmiddels weg zijn, komen we snel achter.

De volgende ochtend zoeken Jorick en ik, Herman en Machteld op, aangezien wij verderop in een hostel slapen. We gaan een ommetje lopen door het centrum en aan de Mekong (rivier) en leggen hun uit dat aan de overkant van het water Thailand ligt. We ontbijten in een gezellig zaakje waar ze ook verse smoothies maken. In de middag zwemmen en relexen we en aan het eind van de middag gaan we de avondmarkt op om te shoppen. Herman kijkt even later zijn ogen uit bij de kleine restaurantjes aan het water en wat hier voor vissen, inktvissen, schelpen en vlees/ingewanden liggen. Hij is erg fanatiek over de spareribs die op de bbq bereid worden en loopt te grappen tegen Jorick en mij: ‘’Ik ga gewoon vlees eten in Laos hoor, dat kan best!’’. Niet wetende dat hij vanaf de volgende dag zijn mening hierover 180 graden zou veranderen.

Dag 3: Jorick en ik komen tuterend op scooter aan bij de accomodatie waar Herman en Machteld verblijven. Herman je gaat als een echte aziaat scooter rijden! Roept Jorick. Alleen, Herman kan in het circus terrecht met zijn mooie ongekende talent! ‘Damens en heren, kom dat zien, kom dat zien, hier is de man die werkelijk GEENEEN, jawel, u hoort het goed, geen een helm, hoed of pet op zijn hoofd kan zetten’’. Goed dat vat mooi samen dat Herman dus geen helm over zijn hoofd krijgt want zijn hoofd is te groot. ‘Krijgen we daar geen problemen mee?’ vraagt Herman ons nog... Tja, dat weten wij ook niet... Maar een manier om daar achter te komen...

Hup, Machteld achterop, al vond ze het wel spannend. Daar gaan we dan, eerste bestemming, de lokale markt. Vieze geuren, vieze vloeren en lokale mensen die ons toeristen aankijken wat wij nou in vredesnaam op hun markt komen doen... Herman als slager van beroep, loopt meteen naar het vlees toe. ‘’Ooh, Machteld kijk nou!!’’ ‘’Dat zijn kippelevertjes, ja dat zijn kippeniertjes, och kijk nou, dat is de pens’’. ‘’Jeumig, dat ze dat hier gewoon opeten’’. ‘’Och dat is het hoofd van een varken, ooh ja ze laten hier de ogen in zitten’’. ‘’Dat zijn varkenspoten! ‘’Ooh, ik wil even kijken hoe ze die vis schoonmaken... Is dat nou alles?’’ ‘’Ze halen de organen er niet uit?’’ ‘’Oei, daar kan je erg ziek van worden, ik ben niet tevreden over hoe ze de vis schoonmaken...’’

Je begrijpt dus dat de lokale mensen die het vlees verkopen, wel even dachten wat die toerist die nu voorovergebogen over hun vlees naar hun vlees staat te wijzen en te praten. Even later zitten we weer op de scooter, deze keer naar een winkeltje die koffie van Laos verkoopt. Ook een wens van Herman, die graag de lokale koffie wilde proeven. We krijgen de koffie geserveerd, en na de eerste slok wordt die nog net niet uitgespuugd. Oke, vieze Laoskoffie is ook weer van de bucketlist. Dan gaan we Machteld die erg last heeft van haar rug, even afzetten bij het huisje. Dat gaat niet zonder gedoe natuurlijk. Jorick en ik rijden voorop en zijn ineens de ouders kwijt! ‘’OOOH GOD, ZE ZIJN AANGEREDEN!!!’’ komt de doomdenker in ons omhoog... ‘’Terug rijden Jorick!!!’’ gil ik nog in zijn oor. We rijden een stukje terug en zien Herman en Machteld op de scooter praten met de lokale politie die in een hutje op de hoek staan. ’Oohgod, wat is dat toch met de politie en de famillie Leferink?’ denk ik nog. Dus ja, tuurlijk loopt de politie te gebaren, niet naar alle andere aziaten die nu voorbij rijden zonder helm, maar natuurlijk naar mijn schoonvader wiens blote bol nu in de zon loopt te glinsteren. ‘’Dan moeten we het ze maar laten zien’’, zegt Herman lachend. Die probeerd dus zijn helm op te doen om te laten zien dat dat hem niet lukt. De lokale politieagenten beginnen te lachen, en de politievrouw die met ons praat probeert nog met haar hand op de helm te duwen om te kijken of de helm dan toch wel op Hermans hoofd past. Ze geeft het op en na gelachen te hebben halen ze de schouders op en ja ze laten ons gelukkig gaan. Het zou toch ook wel belachelijk zijn om een boete te krijgen voor het hebben van een te groot hoofd...

Dan gaan we met Joricks vader naar drie tempels. We zien de monikken, en proberen een wens te doen door de gong te aaien en er geluid uit te krijgen, maar dat lukt ons niet.

De laatste dag in Vientiane rijden we door het platteland en behoorlijk achteraf naar het buddhapark. We komen langs de eerste rijstvelden voor Herman en Machteld en een schooltje met kinderen. We komen aan in een park met hele oude grote standbeelden van buddha’s. We laten hun hier een zoete sap proeven die geperst wordt uit lange groene staven van het land (suikerriet). In Vietnam en Cambodja drinken ze dit ook graag. Daarna gaan we naar een van de mooiste tempels in Laos, een grote gouden stupa.

De 5de dag dat ze er zijn reizen we met de grote toeristenbus naar Vang Vieng. Niet zonder de onnodige gedoe want ons ‘o zo goed geregelde vakantie met schoonouders’ viel voor de zoveelste keer uit duigen. De bus die we keurig al een week van te voren hadden gereserveerd, die komt mij en Jorick maar niet ophalen. En als hij dan anderhalf uur later aankomt, dan blijkt de bus vol te zitten zodat we niet meekunnen. We moeten terwijl Joricks ouders al 30 mintuen aan de weg voor hun hotel zonder wifi wachten, in een andere bus plaatsnemen waar we gelukkig voorin kunnen zitten en die bijna helemaal leeg is. Gelukkig vertrekt de bus snel en we zien dan ook Herman en Machteld onderweg aan de straat zwaaien. We vertellen de busschauffeur dat hij moet stoppen want dat dit ook zijn passagiers zijn en dan zitten we toch met zijn allen voorin en krijgen we te horen dat Herman en Machteld helemaal niet aan het stressen waren ondanks dat de boel in Azie toch zo ongeregeld als de pest verloopt.

Onderweg stopt de bus nog, stapt de chauffeur uit om een gevechtshaan te kopen. Hup haan in de kartonnen doos, tape erover en in het ruim van de bus. Zo die horen we de komende 5 uur niet meer. De pot pindakaas die Machteld speciaal voor Jorick had meegebracht wordt aangebroken en we smeren fijn ons witte brood ermee. Lekker een broodje pindakaas! Dan begint het volgende avontuur want een half uur voor aankomst laat ik mij met Machteld afzetten aan de kant van de weg. De mannen gaan op missie en gaan mee tot het centrum van Vang Vieng. Ik en Machteld staan in de middle of nowhere met natuurlijk geen wifi verbinding. Ook dat gaat niet volgens de planning dus moet ik Joricks moeder achterlaten bij de koffers terwijl ik wifi ga fiksen verderop om onze vervoerspersoon te bellen. Gelukkig was dit snel geregeld en komt er binnen een half uur een man in zijn auto ons ophalen. Koffers in de achterbak en hij rijd regelrecht de middle of nowhere in. We gaan langs afgelegen grindwegen met diepe kuilen en komen aan bij een grote plas met eilandjes en leuke tenthuisjes erop. Machteld en ik sjouwen de koffers naar onze tenten en proosten met een drankje op het prachtige terras met uitzicht op het water en de nu inmiddels ondergaande zon. De tenten zijn geen echte tenten maar luxe tenten met een lekker tweepersoonsbed en een eigen badkamer erin.

Ondertussen terwijl Machteld en ik een drankje drinken zijn de mannen in het centrum op missie. Hun doel: twee scooters huren voor drie dagen, deze tanken en een bus boeken voor de 31ste naar Luang Prabang. Daarna is het voor hun nog drie kwartier scooteren naar deze afgelegen plek, inclusief een pittig stukje gravelroad. De mannen komen net voor zonsondergang terug. Die avond bbq-en we in hun gezellig mini restaurantje en krijgen we een voorafje en een hoofdmaaltijd, verse grote vis. We eindigen de avond met het bier drinken op het terrasje van Herman en Machteld met uitzicht op het water. De maan in een dunne streep maar gebogen naar beneden zoals we die niet in Nederland kunnen zien.

De volgende dag slapen we uit en gaan we varen! Machteld niet, maar ondanks de waarschuwingen dat de boot erg wiebelt, proppen Herman, Jorick en ik ons in een kanoo van onze accomodatie. We zijn nog niet eens van de kant of de boot wiebelt al gevaarlijk. Dat gaat leuk worden! Aan de overkant op het andere eiland zouden apen moeten zijn... Die willen wij wel spotten. Maar Jorick kan niet peddelen want we varen de hele tijd in circels, dus die moest het eerst even leren. Herman sloopt de boot want terwijl we varen en gevaarlijk ballanceren besluit Herman ook nog eens even door de zitting heen te zakken. Goeie timing! Terwijl we verder varen horen Jorick en ik achter ons steeds meer de zitting van Herman doorkrakken en we zijn dan ook bang natte voeten te krijgen. We bereiken de overkant droog maar natuurlijk op wat ritselen na geen aap te bekennen dus gaan we maar weer terug maar ook dat is een onderneming. Ik blijk ook, na 5 dagen goed volgestouwd te worden met eten, weer dikker te zijn want bij mij kraakt de balk ook door. Woeps, we mollesteren de hele boot. Wonder boven wonder bereiken we de overkant en doen net of we niks gesloopt hebben.

Dan in de middag hebben we een verrassingselement. Ik zie Machteld zenuwachtiger worden met de minuut en besluit dus maar te verklappen wat we gaan doen. Dat helpt niet echt, komen Jorick en ik erachter. We zien haar alleen maar zenuwachtiger worden. Woeps! Ja, onze aziaat in wording Herman, die vind het prachtig om niks te weten. We horen de hele vakantie ‘’Wooaaah wat gaaf, en wat gaan we nu doen/zien?’’ als we net klaar zijn met een activiteit. Hij laat zich graag verassen en we mogen dan ook niks verklappen. Dus ja, daar komt het busje aan en we zien Herman goed kijken naar wat er op de bus staat. ‘’Gaan we in een luchtballon!?’’ vraagt hij. Dus ja, zo geboekt zo gedaan, we worden afgezet tussen de bergen in een dal waar nu twee grote luchtballon worden volgeblazen zodat wij straks de lucht in kunnen. De mannen hebben er erg zin in, Machteld en ik zijn behoorlijk zenuwachtig. Maargoed eenmaal in de lucht en het verloopt heel kalm allemaal. Helemaal niet eng. We hebben prachtig uitzicht op het landschap. Jorick vraagt onze luchtballonbestuurder of we een biertje mogen opentrekken die we meesjouwen, en tot onze verbazing mag dat. Dus proosten we in de lucht, en mogen we met een biertje van het landschap genieten. Het landen verliep ook helemaal soepel, dus ik zou het iedereen aanraden! Dan gaan we die avond terugrijden in het donker, en dat is toch wel erg spannend.

De volgende dag gaan we weer op stap, hup op de scooter naar een waterval. Woepsie de gravelweg is toch iets hobbeliger dan gedacht, grote keien liggen erop. Maar wat doen de ouders van Jorick het geweldig! Geen gemopper, hij scheurt over de extreemste wegen, hoge heuvels op en af, houten wiebelige bruggetjes op en af, grote keien of koeien op de straat, alles trotseren ze. We komen aan bij de waterval en hij is prachtig en niet zo toeristisch. Dan rijden we naar het centrum, eten ontzettend lekker bij een bakkerijtje en huren voor drie uur een buggy met een zeer gevoelige rem. Ik bedoel, je drukt hem 2 mm in en je staat letterlijk stil! Woeps, Herman rijd met de buggy over een wiebelbrug over het water en vervolgens de gravelweg op. Omdat het 15 km is naar een blue lagoon en we dat Machteld met haar rug niet aankunnen doen, is de buggy toch wel erg ideaal. Mijn schoonmoeder zit echt te chillen achterin de buggy in een soort racewagenriem met haar zonnebril op en ze vind het allemaal prima. Dan moet je wel even weten dat ze er zo bijzit terwijl de mannen de buggy als een soort racewagen gebruiken en nu voorin uitgebreid aan het testen zijn hoe snel ze kunnen en hoe scherp ze de bocht kunnen nemen. We komen een uur later aan bij een blue lagoon, blauw watertje waar je in kunt zwemmen. Ondanks dat de zon achter een berg bevind, stappen de mannen dapper het koude water in.

Nadat we de buggy hebben teruggebracht eten we nog elders en worden we teruggebracht met een taxi naar onze accomodatie. We slapen die nacht erg goed, door onze drukke planning. De dag erna gaan we met de door de mannen geboekte bus, naar Luang Prabang. Een rit die volgens google z’n 4 uur zou moeten duren maar die door de busorganisatie als 6 uur lang wordt aangekaart. We belanden, ondanks dat ons een zitbus is beloofd in een ligbus. Jawel, damens en heren, dat is ook een hele ervaring rijker. Met je schoonouders achterin de bus liggend liggen weghobbelen over de gaten in de weg... Niet te vergeten dat we ook door de bergen heenslingeren en de hele bus vol ligt met lokale bevolking terwijl dit ons is verteld dat dit GEEN lokale bus zou zijn... In ieder geval lag Joricks vader er om in een deuk en bleek het Machtelds wens te zijn om dit ooit eens mee te maken. Goed, dit kan ook weer van de bucketlist...

We komen aan, en met een tuktuk worden we naar ons super mooie hotel gebracht in het centrum van Luang prabang. We krijgen een lekker welkomsdrankje met wat eten en gaan dan de nightmarket opzoeken waar ze allemaal hartstikke leuke handwerken verkopen. Meteen wordt er al gekocht en zien we allemaal leuke dingen. De volgende paar dagen gaan we meer chillen en shoppen op de nightmarket. Jorick en zijn vader doen een stevige wandeling door allemaal lokale dorpjes en geven hier de kinderen schriftjes en potloden en knuffeltjes. Dat was een groot succes! De damens wisselen de spullen uit. Eindelijk kan ik mijn haar verven, die uitgroei van 5 maanden werd storend. Daarnaast kon ik 7 kilo aan meegesjouwde spullen waaronder een lantaarn uit vietnam eindelijk afstaan aan mijn schoonouders die deze spullen weer meesjouwen naar Nederland. Op de laatste volle dag bezoeken we in de ochtend nog een mooie waterval (Kuang Si), een van de mooiste in azie volgens mij en Jorick! ’s Avonds gaan we nog heerlijk uit eten bij een echt restaurant (Jorick en ik eten voornamelijk bij kleine goedkope tentjes of bij van die karretjes aan de straat). De volgende dag is het tijd voor afscheid. De koffers worden gepakt, de souvenirs gaan bij de ouders in de tas en de laatste woorden voor de komende maanden worden gezegd. Bij het vliegveld komen er nog wat tranen naar boven maar dan is het toch echt tijd om te gaan. Maar niet voordat Jorick per ongeluk de telefoon van Herman in zijn broekzak had laten zitten na het maken van een familiefoto! Gelukkig komen we hier nog net op tijd achter en doet de duane er niet al te moeilijk over om die telefoon nog over te geven!


Lieve Pa en Ma/Herman en Machteld
Tot over een paar maanden!