Cambodja: Gluurcamera, de onderwereld, khmerboxing

Hallo lieverds,

Het is alweer een poos geleden sinds de laatste update. Die was voor kerst en oud en nieuw. Ik hoop dat jullie allemaal een fijne kerst en oud en nieuw hebben gehad. Voor mij persoonlijk, ik ben niet erg dol om oud en nieuw & kerst in het buitenland te vieren. Ik heb dat al eens eerder gedaan op een vorige reis, maar nee, niks gaat er voor mij om het gewoon in Nederland te vieren. Er zullen vast mensen zijn die het prachtig vinden, met warm weer en 30 graden en geen kerstbomen. Wij waren in Cambodja, en daar ging behalve een paar vuurpijlen verder niks de lucht in. Geen rotjes die je al vier dagen van te voren hoort afschieten door etterige jongetjes... Geen dikke illigale vuurwerk in Glanerbrug. En het voordeel van op reis, we hoeven niet verplicht met kerst te helpen op de slagerszaak van Joricks vader;P Daar zijn we dit jaar wel onder uit gekomen. Maar eigenlijk had dat ook wel wat. Zie je het voor je? Een grote hechtiek in een kleine slagerszaak, met veel mensen kris kros door elkaar heen lopen en vele mensen voor de toonbank die hun vleespakketjes komen ophalen.

Goed, ik hik een beetje aan om nog te blijven schrijven van bloggen. Ik merk dat ik motivatie aan het verliezen ben want een blog schrijven is best veel werk. Aan de andere kant, ik blijf echt nog verbaasd worden door sommige locaties en dingen die we meemaken en ik schrijf deze blogs ook voor onszelf zodat ik later terug kan lezen wat we hebben meegemaakt. Back to the story!

Terugblik:
De vorige keer had Jorick erg veel lol met zijn toeter tijdens de aziatische kampioenschappen voetbal in Vietnam, hebben we voedselvergifteging opgelopen door een stomme worst en hebben we de onontplofte mijnen in Vietnam weten te vermijden. Dit is het vervolg.

Kleding laten maken voor kerst
We zijn in Hoi an, een klein plaatsje in het midden van Vietnam. In dit gezellig dorpje zijn nog Franse huizen te vinden (vanuit de Franse overheersing) en overal hangen er lampionen. Op de rivier varen allemaal bootjes met lampionen en mensen laten hier een papieren bootje met een kaarsje te water en doen daarbij een wens.
Emma en ik nemen afscheid van Jorick, hij gaat alvast richting Cambodja in verband met het visum dat voor hem sneller afloopt dan die van ons. We gaan dus een week uit elkaar reizen. Emma en ik halen een shirt op dat Jorick de dag daarvoor heeft besteld bij een kledingmaker. Het shirt is precies op de maat van zijn lichaam gemaakt. En het is gemaakt van zijde, dat wordt hier in dit plaatsje gemaakt door de zijderups. De prijs is vergelijkbaar met wat je in Nederland bij een winkel zou kopen. Hoi An staat er bekend om dat je hier makkelijk eigen kledingontwerpen kunt laten uitwerken tot echte kleding. Dat willen we wel eens uitproberen! Dus Emma en ik gaan op zoek naar een fijne winkel en eenmaal gevonden (met foto’s van klanten met goed afgewerkte kleding) gaan we de zoektocht aan.
Wat willen we? Een jurk? Een broekpak? De vietnameze meiden in deze winkel denken met je mee en helpen het uittekenen. Alles wat je op internet heb gezien, kunnen ze maken. Ik weet al heel goed wat ik wil laten ontwerpen, twee jurken, een van spijkerstof en de ander van kant. Ik word meegenomen op de scooter want we gaan even bij een locale shop stof uitkiezen voor mijn kanten jurk. Emma heeft moeite, ze twijfelt tussen een jurk of een broek en top. Uiteindelijk besluit ze het laatste. Wat veel keuze’s moet je maken. Wil je een rits, of wil je elastiek? Welke stof wil je? Zijde, katoen, spijkerstof? Twee binnenlagen? Waar de knopen? Uiteindelijk wordt er een vlotte broek en shirt voor haar getekend op aanwijzingen van Emma. Dan worden onze maten opgemeten. Alles, je nekdikte, armdikte, lengte, etc. Ook wordt er een foto van je figuur gemaakt. Vervolgens worden de tekeningen en de stoffen naar een andere plek gebracht met de scooter, waar daar weer vrouwen het ontwerp verder uitwerken en de kleding in elkaar zetten.

De volgende dag komen we terug, om te passen. Mijn oog gaat uit naar het zakje dat op mijn ene borst toch een stuk groter is dan op de andere borst. ‘’Mevrouw, dit klopt niet helemaal!’’
‘’Ooh, geen probleem! Die sturen we terug en kunnen we laten aanpassen.’’
Ik pas mijn andere jurk maar in plaats van dat het een top een rok moest zijn hebben ze er een jurk van gemaakt. Ook dat is geen probleem, ze halen hem ter plekke uit elkaar en ineens heb ik een rok en een top! De kleding is nog te lang of zit te groot. Niet alles is gelijk, maar we mogen alles ter discussie brengen en bijna alles kunnen ze aanpassen. De derde dag komen we ze weer passen, de laatste aanpassingen worden gemaakt. Je hebt echt wel meerdere pasbeurten nodig zodat de kleding echt passend is. We lopen uiteindelijk erg tevreden weg bij deze winkel. De damens hebben ons zo goed geholpen en geluisterd naar onze wensen.


Da nang de vuurspugende draak (Laura & Emma)
Na uitgebreid te chillen in Hoi an met Emma zijn we gezamenlijk naar Da nang gereist dat ongeveer een klein uurtje van Hoi An af ligt. Vanaf hier gaan we morgen vliegen naar Ho chi Minh, een stad onderin Vietnam. Tussen Da nang en Ho chi minh is er niet heel veel meer om te doen voor toeristen. Daarnaast, we hebben haast... Ons visum van Vietnam verloopt namelijk over een paar dagen... En we moeten eruit bij een zekere landpoort die we in het begin van deze reis al moesten aangeven. Maargoed, terug naar het verhaal.
Emma en ik worden afgezet door de bus in Da nang en tot onze verbazing is Da nang een erg gezellige plek. De meeste toeristen hoor je Da Nang afraden of vertellen dat er niks te doen is. We komen aan bij een leuk hostel, en we vragen meteen onbeschaamd of ze een ondergoed winkel kunnen aanraden want de wasmachines in Azie eten die op. Ik had verwacht dat de man met een rood beschaamd hoofd zou antwoorden dat hij het niet weet, maar daarintegen raad hij enthousiast een groot winkelcentrum aan. Terwijl Emma en ik onderweg zijn, komen we langs een grote drakenbrug, de architectuur echt geweldig mooi! We lopen er overheen naar de overkant van het water en krijgen te horen dat er om 9 uur savonds een show is en dat deze drakenbrug vuur spuugt. We slagen voor de onderbroeken tocht en eindigen na het eten bij de avondshow. Het is er druk maar Emma heeft uitgebreid een goed plekje voor de Gopro vrijgehouden, zodat we die vuurspuugende draak kunnen filmen. Dan is het 8:55 uur en begint bijna de show. Er komen grote boten van alle kanten varen en gaan RECHT in beeld staan tussen de toeschouwers en de brug. Daar gaat onze goed bewaarde plek waar we al een uur voor vechten. De boten vechten onderling ook, ze douwen allemaal zodat uiteindelijk 1 boot helemaal bij de draak op het water staat en het zicht voor de achterliggende boten verpest. Goed georganiseerd weer.

Naast dat we de draak dus wel zien vuurspugen maar de boten het zicht gedeeltelijk verpesten, zien we de draak ook water spugen. Alle mensen die op de brug stonden om de draak te fotograveren met hun kwetsbare electronica, zien we, als of er een terroristische aanslag is, wanhopig van de brug afrennen. En geloof me, er stond een behoorlijke grote groep mensen. Ze waren even vergeten te melden dat de draak naast vuur dus ook water spuugt. Na afloop lopen Emma en ik weer over de brug, nu wordt het vervoer wel weer toegelaten (tijdens de show gaat de brug voor vervoer dicht) en zien we de plassen met water op de brug liggen en mensen met scooter lachend poncho’s verkopen.


Parallel story: Jorick in de onderwereld van Ho chi Minh
Ondertussen aan de andere kant van het land in Ho chi Minh bevind Jorick zich in een drukke hectische stad. Hij geniet van de vrijheid, zo lekker weg van de damens en hun ‘’verstandige’’ gezeur. Hij heeft leuke mensen ontmoet waarmee hij zich in de onderwereld van Vietnam waagt. Samen met Monica en een Koreaan die al te bekend was met de stad, word hij rondgeleid naar de diepe shit plekken. De eerste plek: de markt waar ze ratten op een stokje verkopen...
De tweede plek: Schaars geklede damens op de straten pakken Jorick bij de hand. ‘’You want to sleep with me?’’ vragen ze hem. Jorick die natuurlijk beleefd wil blijven maar ook niet op de verzoek wil ingaan, pakt zijn mobiel en laat een foto zien van zijn vriendin. Dat werkte.
De derde plek: Een plek ver buiten de stad waar iedereen naar hun keek als of ze verdwaald waren... Hier gaan ze naar een op het eerste zicht doodnormale wasserette. De Koreaan schreeuwt iets in het Chinees naar binnen waarna er een zweterige dikke man met een balg naar buiten kwam. De man pakt vervolgens zijn prachtige potten waar WACHT... slangen, geitenballen, schorpieoenen, krabben, en meuk van onidentificeerbare afkomst in lag. De man met de balg vraagt Joor: ‘’heuy, what do you want?’’
Waarop Jorick met zijn enthousiasme antwoord: ‘’Can I try the snakewine???’’ Zo gezegd zo gedaan, Jorick en de Koreaan drinken samen een shotje slangsubstantie. Ze leven nog want Jorick kan het nog aan me navertellen, dus het zal wel niet giftig zijn geweest. ‘’Dat wil ik nog wel eens met mijn Pa proberen!’’


De gluurcamera met het rode lichtje (Laura & Emma)
Ondertussen vliegen Laura en Emma naar Ho chi minh toe terwijl Jorick op diezelfde dag de bus van Ho Chi Minh naar Cambodja neemt. We lopen elkaar net mis. Emma en ik bekijken ons hostel en we zijn de enige in het gehele hostel. Die avond flirt een jongen van het personeel met Emma en vraagt of ze zin heeft om bier te drinken met hem. De man loopt ook zomaar onze kamer binnen zonder te kloppen, en het had heel goed gekund dat wij ons even aan het omkleden waren. Het was goed getimed maar we stonden er niet bij stil. Terwijl Emma hem zachtjes verwijst dat ze geen zin heeft in bier drinken en foto’s wil uitzoeken met mij, vraagt ze me later of er niet een camera in onze kamer hangt. ‘’Huh, die heb ik niet gezien hoor’’ zeg ik Emma terwijl ik me nog druk aan het concentreren ben op de foto’s op mijn laptop.
Even later ga ik even douchen en ben me aan het omkleden in de kamer. Mijn oog valt op iets wits dat hoog boven me hangt. ‘’Ems...’’ ‘’Is dat een camera?’’
Ems steekt haar hoofd om de hoek van het stapelbed en antwoord: ‘’Ja dat vroeg ik me ook af...’’.
Ik: ‘’En daar kom je nu mee!!!!!’’’
Emma schaterd het uit, ‘’ja dat vroeg ik je dus’’.
Ohsjit, er brand een rood lampje op. Daar gaat mijn humeur... Ik spring een ander stapelbed op, pak een handoek van het bed en smijt het over de camera. Daar ga ik morgen mijn beklag over doen! Die nacht slaap ik met een schaar onder mijn hoofdkussen.

De volgende dag proberen we de camera bespreekbaar te maken met het personeel, maar de man spreekt letterlijk GEEN woord engels. Dus neem ik hem bijna bij de hand mee naar boven en loop te wijzen naar de hangende handdoek die maf hangt te zweven in de kamer. De man snapt het nog steeds niet en ik moet weer naar boven klimmen en de handdoek verwijderen voordat hij de camera ziet en het begrijpt. Maar hij kan geen engels en zijn translation app werkt niet dus hij kan ons nog steeds niet duidelijk maken waarom er een camera op de kamer staat. Beneden en na 30 minuten met een stomme translation app gecommuniceerd te hebben verteld de man dat we ons niet ongerust hoeven te maken want dat ze bezig zijn met het internet en dat de hele verbinding eruit ligt. Hmm, ik vertrouw hem ergens wel maar dat rode lichtje zit me dwars. Ach, dan sta ik maar op internet. Mensen hierbij... Mocht je me met blote tieten op het internet op een aziatische website zien, weet dan dat ik het niet heb gedaan om geld te verdienen. Ik heb er zelfs geld op verloren. Verhipt, dan doen die aziaten goed.


Ho Chi Minh war museum (Emma & Laura)
We bezoeken het war museum en zien erge plaatjes over wat ‘agent orange’ een chemische troep dat ze tijdens de vietnam oorlog over de jungle goten zodat ze konden zien waar mensen verstopt zaten. We zien slachtoffers met misvormde lichaamsdelen die nu deze dagen nog steeds zo worden geboren doordat hun voorouders in aanraking zijn gekomen met deze chemische troep.

Emma en ik zijn ook naar de Chu Chi tunnels geweest, de belangrijkste tunnels van circa 200 km lang waar vietnamezen soldaten zich hadden verstopt tijdens deze oorlog en aanvallen. Als ik de tunnels zie, ben ik stomverbaasd over hoe goed de Vietnamezen hebben nagedacht over de bouw van deze tunnels. Overal in de jungle zie je kleine gaten in stenen of in bomen, ze vallen je niet op totdat je er op gewezen wordt. Dit zijn luchtgaten die naar beneden gaan voor de tunnels. Ook komt een tunnel uit op de rivier, letterlijk onderwater in de rivier zodat ze in de tunnels kunnen vissen, schoon water hebben of kunnen baden. Er zaten vroeger veel schorpioenen in de tunnels, wat ook als afweer meganisme was voor amerikaanse soldaten. Emma en ik kruipen z’n 500 meter in de tunnel achter een gids aan maar dat gaat met moeite. De gids stopt op een gegeven moment. En ik vraag aan Emma: ‘’Wat doet tie?’’
Waarop Emma antwoord: ‘’Nee hij is gewoon even aan het euhh, onderzoeken... het is geen insect hoor!’’
Emma’s slecht verhulde poging doet mij realiseren dat het om een insect moet gaan en ik vermoed dan ook een scorpioen. Ik kruip dan ook even later langs een platgetrapte schorpioen en besluit mijn ogen goed open te houden mocht ik er nog eentje zien.

We sluiten af bij de schietbaan waar je tegen een klein bedrag mag schieten met een machinegeweer of AK47. Dit had ik al van Jorick gehoord, want hij had dit ook gedaan. Samen met Emma schieten we 5 kogels erdoor, mijn oren doen er pijn van. Wat een hard kabaal en ik kan nu zo goed begrijpen dat mensen met oorlogstrauma’s echt met het afgaan van z’n geweer, dingen kunnen herbeleven.


Parallel story: Jorick in Cambodja
Ondertussen loopt mijn kerel rond in de hoofdstad van Cambodja en dit land is een heftig land. Cambodja is nog rauw, een ruw land van een nare geschiedenis en armoede. Naast dat de Amerikanen hier ook de boel hebben plat gebombardeerd terwijl ze toch echt in oorlog waren met Vietnam is hier ook na de oorlog een kerel geweest die net zoals hitler zich voordeed als of hij het beste met het land voorhad. Deze kerel had het idee dat iedereen hetzelfde zou moeten hebben, en niemand meer of minder dan de ander. Hier een waargebeurd voorbeeld hoe mis het kan gaan als je met dit soort gedachten aan de macht komt. Deze man kwam aan de macht en was bang om omver geworpen te worden dus zijn er z’n 100 kampen in Cambodja ontstaan in scholen waar gruwelijk werd gemarteld. Kinderen, vrouwen & mannen, niks was veilig. Een kwart van de hele bevolking is gruwelijk ter dood gebracht. Mannen met een bril, vrouwen met zachte handen, mannen met intelligente banen, leraren, dokters, studenten, alle mensen die slim overkwamen zijn afgemaakt. Ze waren erg bang voor alle ‘vijanden’ van deze ‘revolutie’. En dit is z’n 40 jaar geleden gebeurd, nog helemaal niet lang geleden. Er lopen dus ook veel Cambodjanen rond die dit hebben meegemaakt. Er is veel armoede, als toerist zijnde moet je dan ook erg letten op je spullen en dat je niet bestolen wordt. Over dit verhaal is ook een film gemaakt en geregisseerd door Angelina jolie. Ik kan hem erg aanraden, hij is heel realistisch nagemaakt van wat er zich heeft afgespeeld in Cambodja. Ze laten de heftigste shit eruit, bijv hoe het er aan toe ging in de gevangenissen. Ik raad hem hierbij aan: 'first they killed my father' staat op netflix.

Jorick houd wel van een feestje en juist in de avonden kom je dan ook de nare dingen tegen. Tijdens een avondje stappen word je veel door prostituees benaderd. Jong en oud, het is hier allemaal. Jorick treft tijdens het stappen een cafe ‘de dirty sailor’ aan waar voornamelijk westerse oude mannen met jonge cambodjaanse vrouwen rondlopen. Het is een vieze stad, met ratten over de straat, afval over de stoepen lingerend, straathonden en katten die er rondschooieren en met duizenden tuktuks die vechten voor een toerist. Tijdens het uitgaan is er veel drugs in omloop. Even zodat jullie een beter beeld krijgen, als je betrapt wordt met drugs in dit land, kun je de doodstraf krijgen. Maar als toerist moet je flink betalen en kun je er mee weg komen. Phnom Penh is niet het leukste gedeelte van Cambodja.


Cambodja- killing fields & museum
Dan komt het moment dat Emma en ik naar Cambodja reizen en Jorick opzoeken. Jorick staat ons op te wachten in Phnom Penh bij de bushalte. Ik had Jorick al gewaarschuwd dat in Cambodja zaken als genegenheid tonen in het openbaar, van de baan is. Dit word door de Cambodjanen als ongepast gezien. De eerste seconden dat we elkaar zien, verbreekt Jorick alle regels. ‘’De Cambodjanen moeten de andere kant maar opkijken hoor!’’.

Dan gaan we de dag voor kerst naar S21 een oude school die tot een van de grootste ondervragingskampen van Cambodja is omgetoverd in de tijd van de overheersing van Pol Pot (die gek die ik eerder beschreef, de rode khner). Lekker gezellig doen. Bloed op de muren in dit concentratiekamp, martelmaterialen met nog bloed eraan, dezelfde bedden, dezelfde ruimtes, foto’s van veel mensen die hier zijn overleden, inclusief kinderen. Erg gezellig om hier de dag voor kerst heen te gaan. Goed getimed van ons. Hier heb ik een boek gekocht van een van de MAAR 9 overlevende van deze S21 die duizenden mensen heeft omgelegd. Verschrikkelijk...

Jorick en Emma besluiten nog gezelliger om op kerstavond in de ochtend naar de Killing fields te gaan. Ook een onderdeel van de overheersing van rode khner. Verwacht daar niet dat dit de kerstsfeer oproept, mensen lopen hier huilend uit weg. Grote massagraven en de brute hele brute manieren die hier zijn gebruikt om mensen om te leggen. Kogels waren teveel waard, deze mensen, jong en oud zijn doodgeslagen, geknuppeld, op hele pijnlijke manieren. Ik was erg blij dat ik niet mee was gegaan. Ik was namelijk ziek. Met Kerst.

We spenderen kerst dus minimaal, aangezien ik slapend de kerst heb gespendeerd. Wel zijn we in de avond naar een restaurant op een rooftopbar geweest waar we heerlijk met een aantal backpackers hebben gegeten en gelachen. De dag erna spenderen we kerst met cadeautjes met de drieen van ons. Emma krijgt een mooie sjaal, Jorick een nieuwe portonomee, ikzelf nieuwe oorbellen. Daarna nemen we afscheid van Emma, zij gaat de volgende ochtend naar Nieuw Zeeland haar reis daar verder voortzetten. Ze is de aziatische landen even zat.


Khmer Boxing
En dan zijn we weer met zijn tweeën. We reizen naar Siem Reap, een plek midden in Cambodja waar we oud en nieuw gaan vieren. Zoals ik beschreef zijn er een paar vuurpijlen afgestoken maar we waren wel gezellig uit eten met een indiaanse meid en hebben met haar oud en nieuw gevierd. Ze heeft ons ook tips gegeven over India. Daar gaan we eindigen deze reis.

Siem Reap is een leuke plek voor drie dagen. Dan heb je ook alles wel gezien. Er zijn veel backpacksers die uit gaan, de smoothies zijn geweldig en de binnenstad heb je in een uurtje of 2 wel gezien. Terwijl we over straat lopen worden wij benaderd door een man met flyers voor... Khmer Boxing! Terwijl wij er lopen zijn we al iets te laat om er naar toe te gaan, maar de volgende dag halen wij dan toch kaartjes voor de volledige show.

Bij binnenkomst was er helemaal niemand. Er werd gezegd dat de show om 7 uur zou beginnen. Ik zeg hier ‘show’ omdat de avond niet alleen bestond uit boksen maar ook uit verscheidene worstelshows. Tijdens het wachten waren de worstelaars bezig met het promoten vanuit het raam. Rond 8 uur begon het toch eindelijk, de boksers kwamen op! Tot onze verbazing waren de eerste boksers 12 jaar oud die toch echt niet zacht met elkaar deden! In de tussentijd is er nog een man bij ons komen zitten (john) die in Cambodia woont. Hij weet ons uit te leggen dat die kinderen zo’n 5 dollar betaald krijgen voor het doen van deze gevechten. Het geld gaat dan naar familie die op het platteland woont. Als de boksertjes klaar zijn springt John enthousiast het podium op om ze allebei nog een 5 dollar in de hand te drukken. Hierna komt er een worstelshow. Het bestaat uit een groep van “ninja-worstelaars” die allemaal indrukwekkende moves lieten zien. Daarna komt dan toch echt de hoofwedstrijd. De Khmer boxers komen op! Khmer boxen is een vorm van boxen tussen de traditionele westerse manier en het thai boxen. In het Khmer boxen mag je bijvoorbeeld ook je ellebogen gebruiken om je tegenstander een klap te verkopen. De boxers leken niet bang te zijn voor elkaar. De eerste ronde werden er nog lichte klappen uitgedeeld. De tweede ronde was een stuk heftiger! De boksers hielden niet terug! Na een paar rake klappen in de 5e ronde heeft een van de boksers de strijd opgegeven en was het gevecht klaar. De winnaar heeft verdiend gewonnen. Tijdens het gevecht verteld John ook over zijn tijd in Thailand. Die was op zijn zachtst gezegd... interessant. Hij verteld hoe hij, na het verliezen van zijn vader, naar thailand is verhuis. Toen zijn geld op raakte moest hij daar zien te verdienen, en dit deed hij door drugs te verkopen. Na een tijdje ging hij steeds meer verkopen en werd hij uiteindelijk opgepakt door de thaise politie. Hij verteld hoe hij werd beschermd in de thaise gevangenis door mensen voor wie hij heeft gewerkt in de thaise onderwereld en dat hij later ook werd geholpen om uit de gevangenis te ontsnappen. Hij werd gebracht naar een huisje ergens midden in een bos terwijl hij achterin de auto lag waar niemand hem kon zien. Vanuit dat huisje werd hem verteld dat hij naar Myanmar werd gesmokkeld. Nu leeft hij in Cambodia. Werken doet hij nu overal in de wereld met een bedrijfje dat zich specialiseert in de opruiming van bommen en mijnen. Maar als hij voor zijn werk via Bangkok (Thailand) moet vliegen stuurt hij nog wel eerst een bericht naar zijn advocaat die voor hem checkt of hij niet op een of andere zwarte lijst staat.
Na het Khmer boxen neemt hij afscheid en het worstelen begint. Dit was echter te achterlijk voor woorden en zijn wij ook weg gegaan.

Tempeltocht
Ze hebben op 8 km afstand van Siem Reap een plek ‘Ankor Wat’. Hier hebben ze hele oude tempels die door de jungle waren overwoekerd en soort van ‘’vergeten’’. Vroeger was dit een oude stad geweest maar uiteindelijk heeft de jungle het overgenomen. Deze tempels staan op de werelderfgoedlijst. Maar ja, ik heb genoeg tempels gezien hier in al deze aziatische landen dus had er niet veel anders meer van verwacht...

Om 4 uur sochtends stappen we op onze mountainbike en trappen we in het donker naar Ankor Wat. We kopen in de vroege ochtend onze tickets, 30 euro per persoon voor 1 dag tempels bekijken. We zien honderden tuktuks ook richting Ankor Wat rijden in de vroegte van de ochtend. Het is namelijk erg bekend om de zonsopkomst bij de meest bekende tempel van de Ankor Wat te zien. Wij daar in tegen trekken ons eigen plan, fietsen nog z’n 4 km extra naar een andere tempel. We fietsen op verlaten wegen, midden door het regenwoud en komen om half 6 aan. Het begint al licht te worden aan de hemel, de zon gaat zo opkomen. We zetten onze fietsen tegen een boom aan en kijken omhoog naar de gigantische tempel die voor onze neus staat. Er is helemaal niemand. We zijn de enige.
Het is er erg vredig en Jorick en ik zitten boven op de tempel de zonsopkomst te bewonderen. Het is een heel bijzonder moment voor ons van deze reis, de tempel lijkt op niets wat ik eerder heb gezien in mijn leven. Het is echt geweldig! We fietsen rond half 8 door naar de tomb raider tempel die zijn naam heeft te danken aan de film met Angelina Jolie die hier gedeeltelijk is opgenomen. We fietsen via een omweg de tempel binnen en het is nog steeds erg rustig op een paar toeristen na. We lopen grote stukken nog alleen door de tempel maar naarmate het uur vordert komen de bakken toeristen binnen. Ankor Wat, is ontzettend ontzettend toeristisch. Bussen met toeristen komen hierheen om de tempels te bewonderen. Het is dus echt een aanrader om in de ochtend vroeg hier naar toe te gaan. Jorick en ik gaan naar nog twee andere tempels maar het is hier onmogelijk om de toeristen uit je fotos te hebben. Daarnaast is het erg warm aan het worden. Het is nu 12:00 en we kopen bij elke tempel weer een nieuwe waterfles om goed te drinken. We sluiten af bij de bekende tempel waar iedereen in de ochtend stond om die te fotograveren en we krijgen van toeristen te horen dat door de bakken toeristen die hier in de ochtend staan, je geen mooie fotos kan maken. Deze tempel is ook echt heel erg prachtig, en veruit ook de meest populaire tempel die hier in Ankor Wat te vinden is. Het is ZO ontzettend indrukwekkend, ik zou iedereen aanraden om deze tempels ooit in hun leven te komen zien. Het is ook één van de mooiste dingen die ik heb gezien deze reis.

Cambodja is ook erg bekend voor de eilanden onderin die erg mooi schijnen te zijn voor een zonvakantie. Daar zijn Jorick en ik echter niet naar op zoek en dus skippen we die ook. Veel toeristen gaan hier wel heen. Cambodja is verder ook niet groot en naast de tempels ben ik niet verliefd op dit land. De mensen zijn aardig maar er zitten ook rotte appels tussen. Zo waren we opgelicht met kerst door een tuktuk rijder en werd Jorick vast gegrepen door de man. We werden ook achtervolgd door deze Tuktukman en het was gewoon niet leuk. Je kunt vogelspinnen en schorpioenen eten op straat. Je moet oppassen dat er geen rattenvlees in je eten zit. Je moet continue je tas en je portonomee in de gaten houden. Nee, Cambodja is niet mijn land voor nu, ik ben de hele tijd bezig met duidelijke afspraken maken met mensen, onderhandelen, spullen bewaken, ogen in mijn achterhoofd, en de prijzen die ze hier voor toeristen hebben zijn echt BELACHELIJK. 1 deoderant is 4 euro. Zonnebrand is hier 10 euro. En tampons kun je zoieso beter gewoon meenemen uit Nederland want dat kennen ze hier in Azië niet.

Dus zo gezegd zo gedaan. We hebben de bus naar Laos genomen!
Wordt vervolgd. Foto's komen eraan, uurtje geduld.