Vietnam: Joricks toeter, bommen & voedselvergifteg

Hallo lieverds!

Hier weer vette update!

Terugblik: De vorige keer hadden we de flinke sekspartij meegemaakt op een normale hostelkamer, de rare homestay eigenaar meegemaakt met flinke moodswings en hebben we op communistische wijze een dood belangrijk persoon bezocht. Dit is het vervolg. We zijn vanuit Sapa en Hanoi onderweg met de bus naar Ha long Bay. We stappen weer een slaapbus in, maar deze keer valt het ons op dat er weinig toeristen zijn...

Niet aan mijn eten komen!
Dus dan vertrekken we om acht uur ‘ s ochtends voor een TIEN UUR lange busreis. De eerste vier uur zitten ik, Emma en Jorick onze plas op te houden. Wat is er gebeurd met de vorige slaapbus die elke anderhalf uur ergens stopte voor eten en een wc? We komen aan bij een groot tankstation. Het is inmiddels 12:30 en we hebben honger!!! En voor de mensen die me kennen, die weten dat men niet aan mijn eten moet komen!
We bestellen en een kwartier later hebben we voedsel voor ons. Aanvallen! We zijn nog maar met de eerste happen aan het wegwerken of de bus deelt alweer mee weg te gaan. ‘Verdorie’, ze gaan vast niet zonder ons weg toch?’ denken we nog. We blijven snel verder eten en de bus toetert een aantal keer. Maar een man komt naar onze tafel en zegt dat we rustig kunnen eten hoor, en dat de bus wel wacht. Toch zie ik toch echt de bus wegrijden en we moeten dan ook onze gehele gerecht laten staan. Zonde van het geld. Emma en Jorick duiken snel de bus in. Maar ik blijf staan want ik ben boos. Dat ben ik niet vaak, maar ik vind het zo schandalig dat ik voor mezelf wil opkomen. ‘’Jullie moeten duidelijk aangeven hoe lang de pauze is!!! ‘Ik heb net een maaltijd gekocht en dat geld is vervlogen!’’ ‘’Wat schandalig een pauze van minder dan een half uur! Roep ik boos naar de niet onder de indruk busschauffeur. Het helpt ook niet echt dat ze geen woord engels kunnen... Dus geef ik het maar op.
Er volgt alleen nog 1 korte plaspauze. Lekker, 10 uur lang geen eten. Ondertussen dient de bus ook als postbus want hij stopt overal her en der voor een korte aflevering van pakketen of kippen.

Giebelende jongens
We komen aan in Ha long bay en in de bus ontmoeten we een kerel uit Egypte, genaamd Omar. Dat komt goed uit, want Jorick mist wat mannelijke praatjes. We vragen hem mee voor diner en op de een of andere manier blijft hij de volgende dagen met ons chillen en meereizen. Hij heeft vooral met Jorick veel plezier want samen giebelen ze over de meest (kind-achtige) onderwerpen. ‘’You have alcohol?’’ & ‘’Woow there is a big bug inside this bottle of alcohol’’ & ‘’Hahaha, die steen lijkt op een piemel!’’ zijn kreten die we voorbij horen komen. De jongens hoor ik nu de gehele dagen met elkaar lachen, ze hebben het prachtig met elkaar!

De volgende dag gaan we te chillen op een bejaarde cruise die langs het gebergte, die op de wereldergoed staat, vaart. Emma gaat naar het dak toe en als ze lang wegblijft komt het hele gezeldschap haar opzoeken. Hoo, we treffen Emma aan in haar ligstoel op het dak. ‘’Zeg maar dag tegen je ligstoel’’ zegt ik enthousaist voordat ik bij Emma op schoot ploft. De jongens komen er ook nog bijzitten en de zielige ligstoel wordt optimaal benut.

Bezorgde ouders
Die avond nemen we een prive-speedboot naar een heel rustig eiland vlak bij Ha long Bay. Het eiland heet Cat Ba. Het hele eiland is supergroen met mooie bergen. We bezoeken de hospital cave, een grot die als bunker heeft gedient tijdens de vietnam war. Hier werden ook de zieken verzorgt en de grot is nooit gevonden door de Amerikanen.

De dag erna doen de jongens samen een jungletour en klimmen vooral de bergen in. Ik ben zelf niet z’n diehard bergbeklimster dus ik ga met Emma het uitzichtpunt bewondere in het nationaal park. Met knikkende knieeen klimmen we op de rotsen, het is zo ontzettend hoog.
Ik ben blij dat Jorick er vandaag niet bij is, hij flipt nogal als ik gevaarlijke dingen doe om een mooie foto te maken. Zo film ik graag vanaf de scooter maar ben dan zo bezig met het filmen en fotograveren dat ik me niet vasthoud. Of ik klim op gevaarlijke randen en denk wel dat het goed komt, terwijl Jorick me ondertussen toeschreeuwt dat ik als de zodemieter van het gevaarlijke stuk af moet komen. Eerlijk gezegd blijf ik vooral mijn ding doen. Maargoed Ems en ik staan dus op een gevaarlijke klif met een briesje en het lijkt Emma een goed idee om haar ouders wakker te bellen. Niet erg verbaasd dat ze nog in bed liggen terwijl we videobellen roept de moeder van Emma: “Wat staat er op dat bord achter jullie?”
“Ehm dat je het niet mag passeren” zegt Emma. Ik vertel nog enthousiast dat we niet het juiste rijbewijs hebben en dus niet verzekerd zijn op de scooter. “Kunnen jullie ons volgende keer bellen, NADAT jullie de gevaarlijke dingen hebben gedaan!” roept de moeder van Emma ons toe. Slaap lekker mam! Zegt Emma snel voordat ze ophangt.

De dag erop nemen we afscheid van Cat Ba en reizen we verder met de bus naar Nihm Binh. We bezoeken we de grootste Boedistische Pagode van Vietnam. Hier staat de grootste gouden boedha van heel azie. Ook bezoeken we een draak die op de berg staat. Ook hier neem ik weer risicofoto’s maar het is zo leuk om te doen! Misschien moet ik me maar laten omscholen. Het programeren van filmpjes is ook erg leuk.

We hebben inmiddels mega honger, op naar huis. Maar ook deze keer laat google maps ons in de steek. We zoeken het zelf wel uit tussen deze bergen en rijstvelden. JAA! Daar is ons hostel! Zie je wel, wij hebben een uitmuntend richtingsgevoel! Maar er ligt een sloot water tussen en het begint toch wel erg donker te worden. We zijn net dichtbij genoeg om de wifi van het hostel op te pikken. Ik bel Jorick. Euhm, schat, ik zit weer eens in de nesten... Gelukkig komt hij mij en Emma redden met een vlot. Hij heeft ook een matroos meegenomen. De medewerkster van het hostel peddelt er met al haar kracht op los, terwijl Jorick als kapitein op de boeg op de uitzicht staat. De scooter past natuurlijk niet op het vlot, dus we hebben de medewerkster maar aan het werk gezet door de scooter terug te rijden... Dat voelde wel erg flauw, maar gelukkig wist ze een snelle weg terug.

Oude vrouw mishandeling
In Nihm binh kun je een hele mooie kajaktocht doen op de Trang An. Dat is ons plan. Naast dat ik het geld van onze gezamelijke pot beheer en Emma en Jorick mij hebben gesmeekt of ze nog een extra pannenkoek mochten (ik schijn streng te zijn), gaan we de boottocht doen. We kiezen voor een route waarbij we drie grotten en drie tempels passeren via het water. We stappen in de boot met z’n oude vietnamese vrouw die de toeristen rondpeddeld. Twee uur lang acht tot tien luie toeristen rondpeddelen zonder hulp. Dat is echt oude-vrouwen-mishandeling. Maar zo zitten wij niet in elkaar! We peddelen tegen de wind in en schreeuwen elkaar moed in tijdens het peddelen. 1,2,3 hup, 1,2,3 HUP! En zo halen we met een hoop gejuig de ene na de andere boot met japanners in. YEAH! De vietnamese mevrouw die onze boot bestuurd, vind het ook helemaal mooi en schreeuwt enthousiast in haar eigen taal mee.

Op de route ligt swerelds langste rivier in een grot. Ik instaleert de gopro weer en Jorick peddelt er vrolijk op los. BUKKEN!! Oei dat ging net goed. Ik ben weer eens te druk met filmen en Jorick trekt me naar beneden. Zo nu en dan is het zo laag dat we plat op de bodem van de boot moeten gaan liggen. Het is een heel raar idee om in het donker dwars door/onder zo’n giga berg te varen. Je moet niet claustofobisch zijn.

Schiet op! We moeten de trein halen!
Die avond ben ik weer eens budget vriendelijk en mogen Emma en Jorick geitenvlees bestellen, de delicatesse van Tam COC. Ze hebben gelijk spijt, wat taai... Die avond nemen we de nachttrein naar Dong Hoi. We ontmoeten een Nederlandse spontane meid die voor haar avontuur in vietnam een toeristenbureau heeft ingeschakkelt. Dit bureau zorgt ervoor, voor 50 euro per dag (schandalig!), dat je je nooit zorgen hoeft te maken over vervoer. En wij mogen mee rijden naar de nachttrein toe. CHIL! Maar als het uiteindelijk zover is en de trein over 30 minuten vertrekt en wij nog steeds voor ons hostel staan, beginnen we te zweten.
“Hij komt er elk moment aan zegt de spontane meid.” Al snel krijgt ze een telefoontje dat er een scooter onderweg naar haar is. Ja, daar passen wij met z’n drieen niet bij op. We bestellen onmiddelijk via Grab een taxi en die is er gelukkig binnen een paar minuten. Wij stappen snel in maar de spontane meid twijfelt of ze met ons mee wil aangezien haar scooter over 10 minuten voor haar komt. Ze doet het niet, wat wij een beetje dom vinden. Wij moeten ons ontzettend haasten, we proberen de taxichauffeur duidelijk te maken dat hij wat sneller moet rijden. Hij snapt het niet, en gaat STIL staan. AAGHHH, RIJDEN KNEUS! We hollen de taxi uit zodra we aankomen en komen gelukkig drie minuten voor tijd aan. De trein komt er net aan. In de trein kijken we nog het station op om te zien of de spontane meid er aan komt hollen. Ze heeft het niet gered...

Kots, schijt en worst
We komen aan in Dong Hoi, het nationaal park dat bekend staat om de grote aantallen grotten dat ze hier hebben. We bezoeken met een bootje een rivier in een grot, maar ik heb daar niet zo veel van mee gekregen, ik heb enorme buikpijn. Er zit iets niet goed... Emma merkt op dat het locale restaurantje waar we in de middag hebben gegeten, misschien dat worstje voor mij toch niet zo heel goed heeft klaargemaakt.

Als ik in onze home-stay ben en de homestaymevrouw net aan Emma en Jorick uitlegt over het ontbijt morgen vroeg, spring ik onrustig heen en weer. Mijn buik kalmeert niet, dit heb ik afgelopen 20 jaar niet gekend... Ze hebben het over pannenkoek en ik denk weer aan die worst en hol naar de wc. Wauw, dat lucht een beetje op na afloop. Een nieuwe ervaring, ik ken het alleen maar vanuit mijn jeugd. Maar de misselijkheid blijft hangen en ook Jorick begint zich wat beroerd te voelen. Ik ben de hele nacht aan het rondrennen, elk uur weer een keertje overgeven. Goed voor de buikspiertjes, die voel ik erg goed na deze worst-grap. Jorick heeft er ook last van, van maar drie happen, maar het komt bij hem niet uit de mond. De volgende dag moet er hersteld worden.

Daarom gaan Emma en Jorick op pad met de scooter naar Dark cave. Hier gaat ze met de zipline de grot verkennen. De scooter maakt miterieur geluiden. KNAL, en je denkt dat er iemand is neergeschoten. Hij begeeft het ook halverwege maar Jorick krijgt hem weer aan de praat.

Op zoek naar de bom
Op onze laatst dag in Dong hoi gaan we op de KNAL-scooter rondrijden door het nationaal park. We bezoeken de Paradise cave, swerelds mooiste grot. Ongelofelijk groot en echt prachtig met alle stalkmieten en stalktieten. Hier in dit nationaal park liggen nog veel niet-ontplofte bommen en mijnen van de vietnam-oorlog circa 60 jaar geleden. Goed dat Emma dit mij en Jorick nog even van te voren verteld, we zijn wel van die typen die even van het pad af gaan om te kijken wat er in de natuur te zien is of een plas te doen. Toch wordt hier niet voor gewaarschuwd als je rond rijd. Verder is het een prachtig nationaal park met mooie bergen. We rijden een stuk van de Ho Chi Minh route die zo vaak in het geheim is gebruikt tijdens de oorlog. Deze route loopt ook voor een gedeelte door Cambodja en Laos. Onderweg stoppen we bij de acht vrouwengrot (een vertaling vanuit het engels), een grot waar acht jonge vrouwen gingen schuilen voor bommen tijdens de oorlog. Helaas is er toen door een ontplofte bom een groot stuk rots voor de ingang gekomen. Nu staat er een tempel en is het er een heilige plek. We zien daar ook een reuze spin. Emma komt met het geweldige idee om die grote spin te filmen met MIJN gopro. Daar gaat de Gopro op een stok op 2 cm afstand van de reuze spin om een ‘’goede close-up’’ van die vieze spin te krijgen. Hij ziet mijn Gopro als vijand en beweegt zich. Gatsie.

WAARSCHUWING: Saaie stuk alleen voor mensen die van geschiedenis houden.
De volgende dag hebben we een bus geboekt die ons naar Hue brengt en onderweg stopt bij twee historische punten. Op de oude grens tussen noord en zuid, nog in het noorden van Vietnam, zijn de vinh moc tunnels te vinden. De Amerikanen hebben in het noorden nooit op het land gevochten, maar hier is wel heel veel gebombardeerd door de Amerikanen vanuit de lucht. De vinh Moc tunnels zijn drie tunnels vlak onder elkaar die steeds in een diepere laag zijn gegraven. Vanuit de eerste laag schoten de militairen op de vliegtuigen van de Amerikanen. Werd er door de Amerikanen gebombardeerd, dan vluchtte de noord-vietnamesen via een soort glijbaan zo snel mogelijk de diepere laag in. In deze laag mochten de militairen en hun gezinnen verblijven. We lopen door de lage gangen. De verhalen zijn indrukwekkend en het voelt benauwd en claustrofobies aan. In het verleden is menig tunnel ingestort. Laura heeft na een paar minuten al pijn in haar rug door het bukken. Smalle gezinskamers uitgehakt in het zand, een oparatiekamer en een verloskunde ruimte. Meer dan 200 man en 60 gezinnen hebben hier 6 jaar lang gescholen en op elkaars lip gezeten. We krijgen een rondleiding van een dame van onze leeftijd, die ons vertelt over de ervaringen van haar eigen ouders gedurende hun periode in de tunnels. Ze vertelt met veel trots over de overwinning van de Vietnamesen op de Amerikanen, die op papier veel betere wapens hadden. Ook vertelt ze met veel liefde over Ho Chi Minh. “Angst voor de Amerikanen, dat nooit!”
Nog aan het bijkomen van alle indrukken stoppen we bij het DMZ punt, Day Demilitarized Zone. Over de rivier liep vroeger de grens tussen noord en zuid vietnam. We stappen uit de bus in het noorden en lopen over de bekende brug naar het zuiden. Het noorder en het zuider gedeelte zijn middels twee kleuren op de brug geschilderd. Gedurende de oorlog hadden de bewoners niet de mogeiljkheid om tussen de twee gedeeltes te reizen, de brug was al snel plat gebombardeerd en de rivier werd streng bewaakt.

Dooie hond
Verder onderweg naar Hue. Onze bus slingert over de weg en probeert een vrachtwagen in te halen. Benauwd kijken we recht in de koplampen van een keihard toeterende tegemoet komende vrachtwagen. Toch maar niet, denkt onze chauffeur en hij stuurt hardhandig de bus weer onze baan op. App nog maar even iedereen nu het nog kan, zeg ik tegen Emma. We zien een hond de weg oplopen. Die word hondenkoek. Dat gebeurd ook. De hond wordt doodgereden. Ik kon het niet aanzien en heb mijn handen voor mijn ogen gedaan. Ik snap nu een klein beetje hoe het moet zijn voor de bestuurders van treinen. De straathonden lopen hier zomaar de weg op en met deze gevaarlijke bestuurders op de weg is niemand veilig. De busschauffeur was best aangedaan maar even stoppen zit er niet in. Gewoon doorrijden. Iemand anders sleept de hond wel van de weg...

Na een nachtje slapen lopen we in Hue door de keizerlijk stad. Waar overigens niet veel van over is want ook deze plek is de dupe geworden van de oorlog. Ze zijn het op dit moment druk aan het restaureren. De keizerlijke stad bestond uit paleizen, pagodes, theaters enz. We lopen echter de niet toeristische route en wijken in deze stad weer eens van de route af. We zijn dan ook bang op een niet ontdekte bom te stappen. ‘’HELPP, ik durf niet op het gras te staan!’’ & ‘’OMG, is dat een bom, dat silveren ding’’ wat later een bakje blijkt te zijn.

Oorlogsbar
Later die avond komen we terrecht bij een oorlogsbar. We gaan zitten aan een glazentafel, met erin handgranaten. We kijken om ons heen en zien tafels met gasmaskers, oude identiteitspapieren en legerkleding. Ook de bediening en de leden van de lifeband lopen rond in legerkleding. Het is een groot museum. Er hangt een grote bom aan een ventilator en honderden helmen van soldaten (waarvan sommige nog vies) hangen aan de muur. We ontdekken onderdelen van vliegtuigen in de trap. Boven ligt een openbak vol munitie. Het is boeiend en onwerkelijk dat op deze manier de nog zo verse oorlog wordt herinnerd en de vrijheid gevierd. De Vietnamesen zijn zeer trots op de overwinning, maar wij kunnen het ons voorstellen dat het zien van al deze spullen ook pijnlijk kan zijn.
Na een korte verblijf in Hue reizen we door naar Hoi An. Dit is door de meeste backpackers benoemd tot één van de leukste steden in Vietnam. Wij hebben geboekt bij een party hostel, je kunt tatoos laten zetten in dit hostel, en elke avond is er een feestje! Ze maken het er erg gezellig door allerlei activiteiten aan te bieden. Het gratis ontbijt hebben ze ook slim aangepakt. Geen complete maaltijden aanbieden waardoor je met allerlei opties, 20K voor yoghurt bij de fruit, uiteindelijk je gehele ontbijt moet betalen.

Gestoorde vietnamezen op scooters & Jorick en zijn toeter
Die avond is er een belangrijke voetbalwedstrijd. Vietnam staat namelijk in de finale van het Aziatische voetbalkampioenschappen. Nee geen EK dus maar een AK. En dat willen Emma en Jorick wel vieren. De één dol op voetbal de ander dol op feest. Ach dan ga ik ook maar mee. Dus daar gaan we lopend richting de stad. We zien vele vietnamezen op scooters richting de stad gaan. Rode t-shirts en vlaggen met de bekende gele ster. We horen toeters in de verte. Vrouwen in de kleuren van hun vlag zwaaien naar ons. Er heerst een feeststemming. We komen aan bij een winkeltje waar de locale t-shirts ter promotie van het voetbal worden verkocht. En ja hoor, Emma als voetbalfanatiek koopt royaal in. Jorick zie ik ondertussen kijken naar de toeter van een klein jongetje van drie, en wijst dezelfde aan bij deze mevrouw. En dan zijn we compleet, voorop een vrolijke Emma in de kleuren van de vlag, in het midden loop ik met mijn chagerijnige kop, en als laatste een toeterende Jorick die allerlei deuntjes in mijn oren toetert waaronder de ‘’Last Pose’’ die we altijd op 4 mei horen.

We eindigen bij een groot scherm in een buitenwijk, als enige toeristen tussen honderden locals, gezellig! Keurig in rijtjes wordt er voor het grote scherm gezeten met als buitenlijn mensen die staan. Het is best rustig en wij duiken er snel tussen. De wedstrijd is al 10 minuten begonnen maar gelukkig is het nog 0-0 tegen de Indonesiers. Het oogt erg rustig, geen Hollanders die de wave doen, ze doen ook niet mee toen wij probeerde de wave in stand te brengen, we werden dom nagestaard. Geen gejuich of commentaar. Emma (onze voetbalvrouw) waarschuwt mij, ‘ze gaan zo een doelpunt maken hoor!’. Als uiteindelijk het eerste doelpunt door Vietnam is gemaakt barst de bom los. ‘’Oh, ze kunnen toch feest vieren!’’ zegt Emma. Als gekken word er met de vlag gezwaaid en degene die over het beeld en geluid gaat, zet even kort een overwinningslied op. Waar dan ook luid op wordt gedanst. Dan is het weer rustig en wordt er weer gespannen toegekeken. Als we tegen het einde van de wedstrijd komen is het inmiddels 3-0. Jorick toetert wedstrijdjes tegen andere locale mensen met een toeter, terwijl Emma en ik andere locals snel de scooter op zien duiken. ‘’Gaan ze nu snel voor de file naar huis?’’ Echter gaan de geluidboxen aan, en wordt het een grote gekte op de scooter. Duizende scooters staan stil op het kruispunt, mensen dansen op hun scooters, overal wordt met de vlag gezwaaid, de toeters komen royaal naar voren, we zien een truck met dikke geluidboxen die amper het gewicht aankan van alle vietnamezen die zich op deze wagen wurmen het midden van het kruispunt bivakeren. De hele truck beweegt mee op de dansende vietnamezen en de beat van de drum. Het is een groot gekkenhuis.

Later als de boel iets kalmeert kunnen we eindelijk de straat weer oversteken. Jorick toetert er nog steeds op los. ‘Jeumig, je kan hem nog meer blij maken met een goedkope toeter dan een drie jarig kind’. Als meneer weer eens in mijn oor toetert, ben ik het zat en pak ik de toeter van mijn vriend af. Ik dreig hem in het water te gooien als hij zo in mijn oor toeterd. Tot mijn grote verrassing smeekt hij me: ‘’Alsjeblieft Laura, alsjeblieft... NEEE, DOE HET NIET!!!!’’. Ik sta echt stom verbaasd toe te kijken hoeveel waarde hij hecht aan het instrument maar ik geen pest kop dus geef hem maar weer terug. Tuuuutttt. Ik maak met hem de afspraak dat als er weer wordt gebatst (door andere backpackers) op de kamer dat hij in hun ritme mee mag toeteren. Daar blijkt hij zich niet aan te houden...

Psycholaura again
De volgende dag hebben we een chill dag en wordt er niks gedaan, voor het eerst deze reis in Vietnam. Ik duik met Jorick in de avond nog even Hoi an in, romantisch in een bootje met lampionen zitten en een kaarsje op het water laten, zoals zoveel stellen hier doen. Hoi An staat echt in het teken van de duizende lampionen die ze hier hebben. Deze nacht verloopt helaas ook wat onrustiger. We hebben twee mannelijke Australiers in onze hostelkamer. Zodra de koffer van één van hun opengaat, komt er een diepverrotte putlucht naar boven. Jorick die naast deze man ligt antwoord: ‘’Hey mate, whats the horrible smell?’’.
En de Australier antwoord lachend: ‘’Yeah, I still need to do some washing’’. Daarmee is het probleem niet opgelost want hij is niet van plan om te gaan wassen en de koffer staat nog steeds wagenwijd open zodat we met z’n allen van deze geur kunnen genieten. Hij verlaat lachend met zijn kamergenoot de kamer, klaar voor een goed feest. Jorick en ik doen de koffer maar even dicht, Emma doet de ramen open.

Midden in de nacht, als we allemaal in ons bedje liggen te ronken, gaat de deur met een ruk open, klatst het grote licht gaat aan, en ze lachen als ze zien dat we allemaal al in bed blijken te liggen om twee uur snachts. De Australiers blijven vrolijk op luid vollume doorkletsen. Één jongen duikt het bed in, en de andere jongen gaat met een meisje verder feesten. Ze vergeten het licht weer uit te doen, dus ik moet het bed uit om dit te fiksen. De andere australier doet het licht weer aan, hij moet zijn spullen nog even zoeken. Als Emma hem slaapdronken uitlegt dat hij toch echt een bedlicht heeft die hij kan gebruiken, speelt hij hier niet op in. Uiteindelijk keert de rust terug en slapen we weer in het donker.

TOT voor de tweede keer de deur weer open gaat en de andere australier met het meisje terug komt. Ik voel het al aan. Alcohol en Australiers gaan niet goed samen. Het gaat een herhaling worden van incident ‘’het beest’’. Emma is te slaapdronken dat ze er niks van mee krijgt. Jorick en ik liggen inmiddels naar de smak smak geluiden te luisteren die aan de andere kant van de kamer plaatsvinden. En daar ga ik, psycholaura komt weer om de hoek kijken. Ik stamp de kamer uit, met Emma en de andere Australier nog steeds slapend. Beneden om 3 uur snachts doe ik mijn beklag bij het personeel en gelukkig krijgen we een andere kamer toegewezen. Ik ben er klaar mee en stamp weer terug, gooi de deur open en begint te schreeuwen tegen de Australier en het meisje. ‘’I AM SO DONE WITH YOURE STUPID BEHAVIOR!!’’ ‘’Are you crazy, having seks in a dorm!’’ ‘’There are more people than just you guys’’!!! Ondertussen wordt Emma wakker, niet echt blij waarom ze niet normaal haar nachtrust kan pakken. De australier jongen antwoord stom dat hij ook zo zijn behoeftes heeft. Ik schreeuw: ‘’WELL, I ALSO HAVE NO SEKS IN A DORM WITH MY BOYFRIEND!’’. Ondertussen tijdens het geschreeuw verhuizen Jorick en Emma de backpacks. Na mijn laatste statement eindigd Emma door abrupt het grote licht in de kamer aan te doen. De basisgedachte ‘’Ik geen slaap, jij geen slaap’’ is het enige dat door haar hoofd wordt geregistreerd. De Australiers mopperen op het grote licht dat aangaat en ik trek de deur hard dicht. KNAL.

Dag lieve mensen,

Hopelijk vinden jullie onze avonturen leuk! Bijna kerst! Wie heeft de kerstboom al neergezet?

Dikke kus,

Laura & Jorick en Emma