Final destination Darwin!!!

Roadtrip van Alice Springs naar Darwin Deel 2

Hallootjes Mensjes!
Het is eindelijk bij jullie zomervakantie, wat moet dat lekker zijn.
Nu wil ik eindelijk ook over jullie vakantieverhalen gaan horen als ik terug ben. Nog een paar weken. En het voetbal van Nederland, spannend was de laatste wedstrijd he? Dat was overigens ook de enige wedstrijd die ik heb gekeken ;)

Vorige keer vertelde ik jullie dat ik met twee jongetjes aan het reizen ben en dat we eindelijk in Alice Springs aangekomen waren. Vanaf daar vervolg ik verder.

Alice Springs was niet het outbackstadje wat ik had verwacht. Ik had gehoopt op een echte dessert stad, met veel zand, wat pubs met houten klapdeuren en grote moters voor op de stoep, en dat je van die bosjes takjes voorbij ziet rollen (weetje wel: als je in z'n hele eenzame stad bent/rodeo)
Mensen ik haal jullie uit deze fantasie. Alice Springs is gewoon een klein stadje met meerdere wegen, klein shoppingcentrum, HELAAS geen motormuizen of roadtrains, en nog steeds behoorlijk koud dat je met lange kleren aan moet lopen. Niet iets heel spectaculairs.

Ik en de jongens hadden op een squat een outback tour gedaan. We werden opgehaald door een broer van een australische boer. Deze broer runt een squatbedrijf op het terrein van zijn eigen broer. De meeste hadden nog niet eerder op een squat gereden, en ik moet zeggen dat deze squat twee keer het formaatje had als toen ik bij Ian op de boerderij squat reed.

De broer vertelde ons dat er op dit grote terrein nogal wat ''wilde'' dieren bevinden zoals paarden, ezels, dingo's EN ZELFS kamelen!!! In het wild! Deze ''wilde'' dieren vormen een bedreiging voor de koeien omdat ze al het water drinken en het voedsel van de koeien opeten. Daarom gaan ze eens in de zoveel tijd per helicopter over het terrein vliegen en schieten ze deze dieren vanuit de heli. ''Wat doen jullie verder met deze dieren'' was mijn vraag. Want misschien zijn ze dan niet gewild, ze kunnen nog nuttig zijn (vlees en huid). Ook leven er aberignols vlak bij die op deze dieren jagen dus misschien kunnen ze de dieren aan de aberignols geven? ''Nee hoor'' zei de man. De dieren zijn voor moeder natuur. ( beetje gemakzuchtige oplossing vind ik)

Weetje: (grootste koeienboerderij bevind zich in het westen van Australie en is twee tot drie keer zo groot als Duitsland)

Op de terugweg staat er een aberignol met autopech langs de weg. Ik zie een grote barst in zijn voorruit en de auto ziet er uit als een gedumpeerde auto. De Aberigenol staat er naast met liftende vinger. Uwaa, zal ik stoppen of niet... Ik vraag de jongens, maar ik weet net zo goed dat de jongens nog minder verstand van autos hebben dan ik al heb. Er is verder geen ruimte in de auto door de hoeveelheid bagage van Soeren de Duitser. Ik rijd te hard om meteen te kunnen stoppen, en de aberignol steekt zijn middelvinger naar me op. Ik besluit hierdoor niet te stoppen.

Ik kan niks betekenen voor hem, ik ben een beetje voorzichtig met de Aberigenols en ik weet dat Aberigenols genoeg vriendjes hebben die hem willen helpen (aberigenol cultuur).
Soeren de Duitser reageert pas als ik 5 km verder ben. Ik zal omdraaien, laten we hem helpen. Dus ik antwoord Soeren: Heb jij verstand van auto's of kan jij ruimte maken in de auto voor een aberigenol?

Soeren: Ehm nee, maar toch. Laten we omdraaien en het checken.
Ik: Ik ga nu niet meer omdraaien, (10 km voorbij) als hij er vanmiddag nog staat dan pik ik hem op. Uberhaupt staat hij vlak bij een dorpje en rijden er genoeg andere mensen die hem wel in de auto kunnen meenemen.

Soeren: Als iedereen zo denkt als jij. Wat vind jij Jessie? vraagt hij de Fransman in de hoop dat de meeste stemmen winnen.

Ik: Nee, ik ga niet meer omdraaien, basta.

Dit soort situaties heb ik dus vaker met Soeren. Ik vind het al heel erg moeilijk om dit soort keuzes te maken en voelde ik me schuldig dat ik niet stopte voor de Aberignol. Iemand beoordelen op zijn uiterlijk is laf. Maar ik vertrouwde de situatie niet, en ik vind het nog veel vervelender dat iemand mij comandos gaat geven terwijl ik meneer Duitser al als gunst meeneem in mijn auto.

Later die dag ontmoeten we twee andere Duitse jongens. Heel toevallig belanden we bij het onderwerp. Blijkt dat de Duitsers ook de Aberigenol hebben zien staan. Ze vertelde dat ze bewust zijn doorgereden omdat er regelmatig Aberigenols voordoen dat ze autopech hebben en dan met wat andere aberigenols jouw auto proberen te overmeesteren.
Nu goed, geen idee of ik dit verhaal moet geloven, maar ik ben blij met mijn keuze.

----------------------------------------------------------------------------
De dag erna ga ik met de jongens boodschapjes doen voor 7 daagjes, zodat we behalve brood niks onderweg hoeven aan te schaffen tot Darwin. We kopen een paar nieuwe luchtbedden zodat we eindelijk niet meer op de grond hoeven te slapen. We gaan die avond nog even stappen in Alice Springs (voor hoever dat mogelijk is) en nog even genieten van de dagelijkse douche en lekker warm bedje.
------------------------------------------------------------------------------------------
De volgende ochtend trekken we er op tien uur uit en eigenlijk rijden we die dag non stop 600 km door. Onderweg maakte we een tussenstop in Aileron waar 1 groot ding zich bevind. Australia heeft namelijk een aantal grote dingen verspreid in het land. Een grote annnanas, een grote kreeft, een grote etc. Het is een massief groot beeld, drie keer zo groot als een huis. Dit idee is gestart door twee kerels die beelden op een bepaalde schaal maakte. Eens toen ze bezig waren met een order, hadden ze de schaal verkeerd doorgekregen en de order veels te groot gemaakt. Omdat ze niet wisten wat ze ermee moesten doen, hebben ze het als een soort attractie ergens geplaatst. Nu zijn er zo rond de 130 grote dingen verspreid door australie. Wij zagen een grote aberignol man en vrouw beeld hier in dit kleine plaatsje.

Ook maakte we een tussenstop in Wycliffe Well. (ze noemen het een stadje maar er is behalve 1 camping en 1 tankstation niks) Dit plaatsje staat bekend om de alien zone. Dit plaatsje schijnt regelmatig ufo's te zien en er verschijnen regelmatig niet verklaarbare dingen op de rader bij de luchthaven. Atthans dat zeggen ze. Ik denk oorspronkelijk dat ze iets wouden hebben om wat mensen te trekken naar dit miniplaatsje.

Zo rond 5 uur zoeken we een plek om te overnachten want het is makkelijker om de tent en het eten te bereiden voor de zon ondergaat. Als we reizen, dan reizen we afgestemd op de zonstand.
We zien wel stukken meer auto's en roadtrains onderweg dan toen we van Adelaide naar Alice springs reden. Het is niet zo eenzaam meer op de weg.

Die avond overnachten we in Tentant Creek, op een gratis kampeerplaatst. We hadden die nacht buren wat ook wel eens gezellig is. De jongens gaan druk in de weer voor het vuur. De buurman kwam nog even langs (''goh, wat een typische ouderwetse rolpatroon hebben jullie, grapt hij. De vrouw bezig om het bed voor de mannen klaar te maken) Nu vertelde ik hem, dat ze voor de tent opzetten niet mannelijk genoeg zijn. We eten die avond zoals gewoonlijk aardappels uit vuur, met een blik bonen uit vuur en als dessert overheerlijke banaan met chocolade uit vuur. Jam jam.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De volgende dag gassen we er ook op los. We stopte onderweg bij de Devils Marbles. Grote ronde stenen op elkaar gestapeld in de outback. Leuk om wat grappige fotos te maken.

Onderweg zie je een boel behalve een eindeloze vlakte. Zo hebben we drie fietsers gezien die zo stoer zijn om 4000 km met de fiets af te leggen en fietsen van dorpje naar dorpje.
Vanaf Alice Springs zien we non-stop meterhoge mierenhopen. De reuze mieren bouwen van zand heuvels die hoger dan mijn hoofd rijken. Veel mensen stoppen onderweg om een t-shirt over deze mierenhopen te werpen, zodat het een mierenhoop met een t-shirt aan word.

Behalve mierenhopen, zie ik tonnen met dode dieren langs de weg. Zeker 12 dode koeien gezien en ontelbare kangaroos en wallibies. Deze dode dierenlichamen zwellen op door (bacterien en verteringsproces) de warme zon, en worden net opgeblazen balonnen. Uiteindelijk knappen ze door zon, en dan wil je niet meer in de buurt zijn want dat stinkt en alles ligt overal. Zo mensen, eet smakelijk!

We rijden door en stoppen nog bij een hele beroemde outback cafe om een drankje te drinken. En die nacht overnachten we in de Mataranka, in een klein dorpje.
------------------------------------------------------------------------------------------
We zijn nu over de helft naar Darwin toe, en besluiten het wereldberoemde nationaal park Kakadu te gaan bezichtigen wat een kleine detour is. Zo 350 km voor darwin slaan we rechts af en rijden we een groot gedeelte naar Arnhemland toe. Arnhemland is verboden terrein voor iedereen, dit stuk grond is van de Aberigenols en hier leven zij met hun famillies. Ze zijn hier de baas wat betekend dat ze hun eigen wetten aanhouden en dat ze leven zoals zij dat graag willen.
Deze manier van leven is zeer primitief. De mannen jagen met speren op kangaroos en andere dieren. De vrouwen (Je bent pas een echte vrouw als je meer dan 4 kinderen hebt gebaard) voeden de kinderen op.
De Aberigenols geloven niet in goden. Zij geloven in hun legendes, verhalen die van generatie op generatie word doorgegeven. Deze verhalen en rituelen zijn strict geheim en dan ook onbekend voor de australiers of elk ander volk.
Als je iets fouts doet als Aberigenol zijne dan word je gestraft volgens hun wetten. Als dit iets ernstigs is krijgen zij een speer door hun been geworpen of soms zelfs door het hart.

Het nationaal park Kakadu word gerunt door Australiers en Aberigenols. Er zijn vele gratis tours in het park, waarbij een gids van het park je uitleg geeft over bepaalde dingen (vaak gaat het over de aberigenol cultuur)

Op de eerste dag in Kakadu besluiten we de Jim jim fals te bezoeken. Erg beroemd, maar het is een 4-wieldrive track. Het is overigens geen regenseizoen nu, dus zeggen de gidsen van het park dat je die track ook prima met een 2 wieldrive kan doen. ''Ja''!!!, laten we het proberen schreeuwen de jongens.

Twee uur later zitten we nog steeds in de auto op de track wat maar 30 km is. Het is namelijk een gravelroad, wat betekend dat ik niet harder dan 20 km per uur kan rijden. Fietsers halen me gemakkelijk in. Hmmmpf, ik een beetje chagerijnig, want mijn schatje sputterd zo hard om ons (en al onze spullen) er door heen te trekken. We hadden nog 6 km te gaan, toen ik stopte. Voor mij in de weg (ik overdrijf serieus niet) zit een grote diepe scheur in de weg met vele diepe kuilen. Sjit.

De jongens kijken mij aan, en zij weten ook dat dit een beetje te gek voor de auto word. Ik zie 4-wieldrives met moeite hobbelend eroverheen rijden. Tot mijn verbazing zie ik ook een paar idioten in een busje stuiterend erdoorheen rijden. Soeren de Duitser die eerst heel graag de waterval wou zien, besluit dat we het maar moeten overslaan zodat we nog genoeg tijd hebben om andere dingen in Kakadu te zien. Hij moet namelijk over twee dagen in Darwin zijn. Ik vind het zonde dat we twee uur voor niks hebben gereden en vind dat we het moeten proberen, en Jessie is het met mij eens. De jongens zijn druk aan het dicusieren, Soeren is nogal gepikeerd want hij is gewend dat we altijd zijn reisplannen volgen. Ik maak er een einde aan. ''jongens een man vertelde mij dat dit het ergste stukje weg is, laten we proberen deze obstakel te overbruggen''

De Duitser is helemaal in de stress, ja maar, dan hebben we niet genoeg tijd om terug te komen in Darwin. Natuurlijk wel, ik rij gewoon een stukje harder door op de normale wegen. Komt goed, chill (backpackers motto). Daar gaan we dan, ik in de auto heel voorzichtig alle kuilen en scheuren omzeilen, Jessie loopt naast de auto en verteld hoe het gaat.

In de stress dat ik zat, met zwetende oksels de auto aan de overkant gekregen, maar we juichde hard! Ik vervolg de weg, en nog geen 100 meter verder zijn er weer kuilen, hoge stenen die we aan de kant moeten gooien omdat ze te hoog voor de auto zijn. Mensen kijken ons raar aan onderweg, metertje voor metertje komen we verder.
TIP: geloof geen mensen die zelf een 4-wiel drive hebben en zeggen dat de wegen koekie eitje zijn.

Uiteindelijk was de lange tocht over 30 km, meer dan waard geweest. De Jim Jim fals waren prachtig! Hele mooie fotos genomen en lekker kunnen zwemmen voor het laatst, voordat we de krokodillen tegemoet gaan komen.

Sinds deze spectaculaire weg, besluiten we om de gidsen niet meer te vertrouwen en geen 4/2-wieldrive tracks te doen. We houden het bij het asfalt. S'ochtends vroeg met zonsopgang rijden doe ik trouwens ook niet meer. Ik reed niet eens hard maar ik heb een paar keer snel moeten uitwijken voor de wallibies die als sukkeltjes de weg ophoppen in plaats van de bosjes in. Je ziet ze ook niet aankomen want ze hoppen/springen ongelovelijk snel. Ik moet zeggen dat ik hier heel veel geluk heb gehad dat ik er niet een voor de auto heb gehad.

We hebben de meest prachtige schilderingen, uitzicht, en verhalen gezien en gehoord in Kakadu. Iets wat ik niet kan omschrijven.

De laatste nacht sliepen we op een camping, waar we
de pech hadden dat er zoveel muggen waren. Muggenspray werkte niet, en ze beten je dwars door je kleren heen! UIteindelijk zijn we zo snel mogelijk de tent in gedoken en gaan slapen. Ik schrok me kapot in de morgen, want zodra ik mijn ogen opdeed zag ik honderden uitgehongerde muggen op het zeil van mijn tent zitten. Oeh, sjit. Snel wegwezen!!

Op dinsdag kwamen we eindelijk, eindelijk sinds twee weken reizen en slecht voedsel, in Darwin aan. Een normale stad, wel klein met weinig winkels. Maar er zwemmen hier krokodillen in de zee, en ik heb gehoord dat je hier broodje krokodil kan krijgen, en het zonnetje schijnt hier 30 graden. Ik ben weer lekker in de zomer, yes! Wel raar, want onder in Australie lopen ze allemaal met winterkleren in de kou en hier is het zomer ;)

Ik had eigenlijk gedacht dat ik meteen weer een lekker bed en de luxe om me heen zou krijgen (hostel). Maar dit liep even wat anders dan gedacht. Ik zet de duitser bij een camping af want hij gaat met zijn vriendin hier kamperen. De Fransoos gaat met mij mee om in een hostel te overnachten.

Wij komen in de city, en vragen bij het eerste de beste hostel of er een plekje voor ons is. "Nee sorry, we zijn volgeboekt''. Oke, geen probleem zeggen wij. En we lopen naar het volgende hostel. ''we hebben nog 1 kamertje vrij voor 115 dollar per persoon''. Zeg wat!!!

Oeioei het is hoogseizoen hier in Darwin! Dat wist ik niet. Het barst hier van de backpackers. We lopen langs nog 5 hostels, maar die zijn allemaal volgeboekt. We bellen dichtbijzijnde campings op, maar die zijn ook volgeboekt net als alle hotels. Op dat moment voelde ik me net als Jozef en Maria die wanhopig op zoek zijn naar een slaapplekje. Jessie en ik zijn al aan het overwegen om te slapen in het park voor een nachtje, want het is verboden om hier te slapen in je eigen auto. Gelukkig kwam het niet zo ver, want we kregen de tip dat er nog een camping 20 min van Darwin plaats had. Hier slapen we gelukkig twee nachten en rijden we regelmatig naar Darwin toe. Vanaf Donderdag heb ik gelukkig eindelijk in het hostel kunnen slapen, wel moet ik telkens vooraf boeken.

Zo, ik ben tegen het einde van mijn reis. Ik ben op dit moment helemaal klaar met reizen. Tuurlijk is het leuk en spannend in het begin, en een uitdaging. Maar ik zie er geen uitdaging meer in, het spannende is eraf. Ik heb gezien wat ik graag wou zien en heb bijna een rondje australie gehad. Geen idee of ik Perth of Broome nog ga of wil zien. Op dit moment ben ik druk om de auto van mij en Iris te verkopen. Dat is mijn goal voor de komende weken. Over 4 weken vlieg ik terug naar Nederland, en ik moet zeggen dat ik hier ook wel weer heel veel zin in heb. Maar natuurlijk wil ik de laatste weken nog even volop genieten!!

Het is leuk om allemaal nieuwe mensen te ontmoeten en avonturen te beleven, maar het is soms ook fijn dat er vertrouwde mensen om je heen zijn die van je houden zoals je bent. Het is een beetje moeilijk uit te leggen maar doordat je hier met vreemde bent, moet je je eigen acties en handelingen telkens weer uitleggen, telkens weer bezig om te werken aan relaties omdat je niet alleen wilt zijn, bezig naar anderen te luisteren, vrienden te maken om vervolgens weer afscheid van elkaar te nemen en wetend dat het onwaarschijnlijk is dat je elkaar ooit nog gaat tegenkomen.

Mensen de groetjes,

Misschien komt er nog een reisverslag van de laatste weken. En anders, tot ziens in Nederland!