Reisverslag van onze laatste paar weekjes in NZ

Hallo lieve mensjes,

Ik weet het, ik weet het, het is te lang geleden sinds ik mijn blog heb geupdated. Op het aandringen van zoveel mensen zal ik weer proberen mijn blog up to date te houden :P

Maar eerst: Onze laatste drie weken van Nieuw Zeeland.

Op de helft van onze reis en wij bevinden ons in Queenstown. Dat ligt op het zuider eiland ongeveer in het midden, dus zijn we op de helft.

In Queenstown hebben we onze tent opgezet op een camping vlak bij de stad. Ze hebben op de camping een keuken, douches en wc's en een kleine tv ruimte. Yes, eindelijk tv! Ik zap naar Aussie Got Talent in Nieuw Zeeland want blijkbaar hebben Nieuw Zeelanders geen Nieuw Zeeland Got talent.

Helemaal leuk, tot er een klein Chinees jongetje naar binnen komt. Het Chinese jongetje kijkt rond, komt naar mij toe lopen en grijpt de afstandsbediening uit mijn handen. Pardon?? Waar is je papa kleine knul?

Dus, ik verdrietig naar het nieuws kijken want dat vond dat jongetje wel interesant. (Goh, misschien moet ik daar ook eens een voorbeeld aan gaan nemen, het jongetje kijkt nog volwassere dingen dan ik...)
Iris krijgt het koud en doet het raam dicht. Meneer het Chinese jongetje is het hier niet mee eens en voordat Iris het raam dicht kan doen, doet het jongetje het raam open. (Hmm, ik dacht dat Chinese niet z'n dominante mannelijke cultuur hadden, maar misschien begin ik het toch mis te hebben)
Toen ging Meneer de Chinese jongen weg voor een langere periode, en ben ik weer gaan zappen. (jeej, Aussie got talent!) Twee uur later midden in het programma en als meerdere mensen nu met ons mee aan het kijken zijn naar aussie got talent, komt hij weer terug. Hij kijkt weer rond en komt uitgebreid bij Iris en mijn stoel zoeken. Echt niet dat ik die zapper ga overhandigen! Keurig ligt de afstandsbediening veilig onder Iris billen. De jongen maakt naar ons een zapgebaar, wij halen onze schouders op en de andere mensen in de tv ruimte beginnen hard te lachen. Die weten allemaal waar de afstandsbediening zich bevind. Het jongetje loopt weer weg, en wij staan een beetje dom te lachen. We hebben maar wel even uitgelegd om wat voor Chinees jongetje het ging, en gelukkig waren ze het allemaal met ons eens.

Op 2 Februari zijn Iris en ik met een busje opgehaald en naar een hele grote berg gereden. Hier werden we opgesplitst, want Iris wil gaan paragliden en ik wil gaan hanggliden. Ik krijg een of ander raar pakje aan, waar ik overigens aan begin te wennen want volgens mij kennen ze hier alleen maar rare pakjes bij rare sporten.
En een meneer waarmee ik in de bus stond te kletsen vraagt of ik met hem wil hanggliden. Okee, helemaal goed. De meneer vond ik alleen erg vies stinken, maar daar zou ik in de lucht geen last meer van hebben. We lopen samen met het vliegtuigje naar de rand van de berg, en hij vraagt mij of ik er klaar voor ben. Natuurlijk ben ik dat! Okee dan gaan we NU rennen. Dat is best even eng want je moet van een stijle berg afrennen, maar al gauw komt er wind onder de vleugels en vliegen we boven in de lucht. Hij bestuurd het vliegtuigje met de windstromen, en ik geniet van het uitzicht. Het is wel erg koud in de lucht, dus snotteren doe je wel.
De landing is ook erg cool, je land op je buik in het gras. En dan, Tja NOG EEN KEERTJE!

3 Februari op naar de volgende sport. Wij worden met een busje naar een andere berg gereden en we worden uitgebreid gewogen. Samen krijgen we een raar pakje aan, lopen we over een enge brug die gewoon midden in de lucht lijkt te hangen. Samen worden we vastgehaakt aan een kabel, en moeten we heel eng op de rand gaan staan waar achter ons geen hek bevind maar een hele diepe afgrond. Scary! Misschien wel het engste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan, z'n budgyswing. Hij telt af zij die, maar halverwege vallen we al naar beneden. En dat is het naarste van zoiets, bah bah.
Maar na twee seconden voel je al dat je gaat swingen, en dan vlieg je boven de vallei. Eigenlijk zo gebeurd. Binnen 10 minuten waren we klaar, en konden we weer terug met de bus. Gelukkig, dat ook weer overleeft...

4 Februari zijn we naar Milford sound gereden en hebben we voor het eerst een lifter meegenomen. Er zijn heel veel lifters in Nieuw Zeeland, het is een veiliger land dan Australie. In Milford Sound is er letterlijk helemaal niks. Geen tankstation en geen boodschappen winkel. Er is alleen 1 hostel en een aantal boten. Wij hebben hier op de wateren met een boot rondgevaren, en dat was zeker heel mooi.

Maar onderweg terug naar de bewoonde wereld van Milford sound, maakt de auto wel hele rare kraak geluiden. Net of er onder de auto iets over de weg schuurt. Wij stoppen en onder de auto kijken, maar we zien niks raars. Dus bellen we Jucie de huurauto maatschappij maar. Gelukkig kon ze voor ons een uur later een afspraak regelen bij een garage. De man vraag of wij van Milford Sound afkomen. Uh ja dat klopt. Ooh dan zal er wel een steentje tussen jullie remblokken beland zijn. Hij haalt het wiel uit elkaar en er valt een steentje uit. Zo gepiept!

De volgende dat willen we langs de kust onderin naar Dunadin rijden, er schijnen een aantal mooie stops te zijn met een hele boel zeehonden, dolfijnen en misschien zelfs kans op pinquinen en walvissen.
Nee hoor bij de eerste drie stoppen geen van deze dieren te bekennen. En ze hadden het beloofd, het stond er op de kaart!!! Grggg, en makkelijk rijden is het ook niet op al die zand en grind wegetjes. Er komen zo krassen op mijn Jucie auto.
We stoppen op het meest Zuiderlijke punt van het zuidereiland, en er staat een bord met hoeveel km het nog is naar de zuidpool en noordpool. We zien nog een gigantische waterval en pas na heel veel keren gestopt te zijn voor niks zien we een walrus op het strand liggen. Ze schijnen nogal aggresief te kunnen reageren dus we komen niet te dichtbij. Bij de allerlaatste stop zie ik een heel klein stukje pingquin die zich achter een bosje verstopt en weigert er achter vandaan te komen.

De volgende dag vertrekken we naar Mount Cook. Mount Cook staat er om bekend dat je van die prachtige foto's kan maken die je zo aan Windows kan verkopen. Bij Mount Cook is verder niks behalve een camping maar wel veel mooie wandelingen en fotopunten. Het is een heel mooi besneeuwde gebergte, maar verder weinig te doen.

Dus gaan we de volgende dag door naar Christchurch, een stad waar drie jaar geleden een hele heftige aardbeving heeft plaatsgevonden. Midden in de stad is de hele boel gesloopt, en je ziet dat er nog steeds veel nieuwe bouwtrajecten plaatsvinden. Alle winkels bevinden zich in containers, en door de stad heen rijden is echt een ramp. Overal omleiding en straten waar je niet doorheen kan rijden. Ze hebben hier in Christchurch van een gevangenis een Hostel gemaakt waar backpackers in kunnen slapen. Hier hebben we even rondgekeken, en het is wel heel grappig om een keer gezien te hebben. Maar wel erg duur om daar zo te slapen!

We blijven niet lang in Christchurch omdat er verder niks te doen is behalve gesloopte gebouwen te bekijken dus rijden we door naar Kaikoura. We hebben pech want we worden gebeld dat het dolfijnzwemmen van de volgende dag niet doorgaat. We twijfelen want we hebben nog maar een paar dagen voordat we weer terug moeten naar Australie en we moeten ook nog naar het Noorder eiland toe. We besluiten te wachten en gelukkig konden we een dag daarna wel mee. Met een boot ga je de zee op, je krijgt een dikke wetsuit aan, een snorkel en een paar flippers. Als het alarm afging moest je snel de zee in duiken, ZO KOUD. Voordat je gewend was aan de kou waren die dolfijnen alweer weg hoor.
Gelukkig ging het de tweede keer beter, en een dolfijn zwom een rondje om mij heen. Leuk, dus ik zwem een rondje met hem mee. De dolfijn vind het een leuk spelletje en blijft rond en rond zwemmen en ik zwem met hem mee. Maar je word er wel duizelig van, dus uiteindelijk toch maar even stoppen. We mochten nog twee keer duiken in het water en zwemmen met de 300 dolfijnen om ons heen.

Na onze dolfijnzwembeurt zijn we de volgende dag snel doorgereden naar de ferry die ons weer naar het Noordereiland heeft gebracht. We hebben nog maar een paar dagen dus rijden we dagelijks 6 uurtjes.

We zijn naar het Nationaal Park van het Noordereiland gereden. Hier hebben ze een Lord of the Rings wandeling van 19,7 kilometer waar je gemiddeld 6 tot 8 uur over doet. Met deze wandeling kom je langs een aantal filmlocaties waar ze Lord of the Rings hebben opgenomen. Hellaas hadden wij een hele vieze waaierige dag uitgekozen. We moesten om 6:00 ons bedje uit, pfoe volgens mij de eerste keer hier zo vroeg opstaan. Om half 8 staan we bij het beginpunt. Er staat een bord dat we door vulkanisch gebied heen gaan wandelen en de reisleider legt ons uit wat we moeten doen als de elektronische borden het signaal geven dat de vulkaan actief is. De vulkaan is voor het laatst 28 jaar geleden uitgebarsten dus dat is heeeeeel lang geleden.

De wandeling was erg zwaar. Op een of andere manier had een niet zo slim persoon verzonnen dat het wel grappig was om met trappen de berg te beklimmen en heeft er heleboel trappen tegenaangeplaatst. En dat is zo ontzettend zwaar. De hele klim duurde 2 uur voor ons voordat we de trappen achter ons konden laten. Toen klommen we het topje over, maar het waaide erg hard (55 km per uur windvlagen) dus snotteren deden we wel. Het laatste stuk was het allemaal waard. We zagen hele mooie mist. Alleen maar mist. En achter die mist zou een heel mooi landschap liggen. Dus wauw, mensen nooit gaan wandelen met mist.

Maandag 10 februari, op naar de hobbiton! Een filmlocatie dat vlak bij Auckland ligt. De buschaufeur kon ons al heel veel vertellen over het filmwerk. Lord of the rings heeft hier 3 maanden in totaal gefilmt, en daarna hebben ze alles afgebroken. Geen hobbithuisje meer over. Voor de Hobbit film hebben ze alles weer opnieuw laten bouwen maar nu met steen zodat het permanent blijft staan. Voor de Hobbit film (bouwen van de huisjes duurde 2 jaar) en hebben ze maar liefst 12 dagen gefilmt!!!, waarvoor de gehele locatie 6 maanden gesloten moest zijn!!! Lord of the Rings boeken zijn na de Bijbelboeken de meest gelezen boeken ter Wereld. Al nadert Harry Potter al snel.

De hobbithuisjes zijn op twee schalen gemaakt: 60 en 90%. Wij zijn groter dan de huizen zelf en niet alle huizen stellen iets voor. Ze hebben expres uit de opdracht van de regisseur een vijver gebouwd. De regisseur wou er kikkers in hebben, dus zo gezegd zo gedaan. Totdat de kikkers zo hard begonnen te brullen dat ze tijdens het filmen er last van hadden. Dus moest er iemand dagelijks komen om alle kikkers weer uit de vijver te halen. Een gedeelte van de hobbithuisjes koste 3 maanden bouwwerk en 2,2 miljoen dollar, maar is nog nooit gefilmt!!

Ook is er een nepboom voor lord of the rings opgezet want zo moest dat volgens het boek. Ze hebben eerst een boom uit elkaar gesneden, genummerd en vervolgens weer in elkaar gezet. Toen de regisseur vond dat de boom wel heel dood overkwam hebben ze er een van plastic nagebouwd me allemaal nepbladeren. De regisseur werd toen 6 weken ziek, maar toen hij terug kwam vond hij dat de bladeren teveel verkleurd waren door de zon. Hij huurde studenten in en liet alle bladeren weer verven, 1 voor 1. Alles voor de movie!

Vervolgens gaan we als een snelheidduivel naar boven toe, want we willen graag Cape Reigna nog bezoeken. De eerste overnachting boven was heel maf. We vinden een soort van hostel, maar het is gewoon een huis van een meneer. In dit huis leven allemaal Chinezen, die zo brutaal zijn om non-stop te douchen. Dus Iris en ik strijden voor een plekje onder de douche. Ook kan de wc deur niet op slot, en slapen we in onze eigen slaapzak in een stapelbed. De meneer zij dat het betalen later zou komen maar de volgende dag zien we hem nog steeds niet. Wij echt overal gezocht, maar niemand kunnen vinden. Tja, wij willen verder reizen want we hebben een strak schema. Sorry meneer!

We maken nog een boottochtje met een glazen bodem. Hebben we mooi alle vissen kunnen bekijken. Helaas zaten we ook tussen een kleuterklas, dus dan voel je je erg volwassen op z'n bootje (ahum).

We rijden snel weer terug naar Auckland, en onderweg stoppen we nog een aantal keren voor mooie foto's. De laatste nacht ruimen we de Jucie auto leeg, gooien we heel veel weg en pakken onze backpacken weer. We rijden naar het vliegveld, leveren de auto af en gaan met onze backpacken richting het vliegveld toe. Hier moeten we een aantal uren wachten op onze vliegtuigrit terug naar Australie. s' avonds om 10 uur Australische tijd (00:00 NZ tijd) komen wij aan op treinstation Jannali. Hier halen hele lieve mensen ons op, krijgen we heerlijk ons eigen appartementje op hun bovenverdieping. Heerlijk na al dat zwerven.

Nu ben ik dik geworden van al dat heerlijke eten wat ik hier krijg. En ben ik weer helemaal bij met het Nederlands Nieuws. Iris en ik solliciteren hier naar banen. Iris is gisteren aangenomen als nanny bij een hindoe gezin. Ik heb besloten toch te ontzien van mijn nannybaan (voor drie maanden bij twee kinderen) en ben nu druk aan het solliciteren voor een baantje als nanny/ boerderijwerker. Vaak zoeken ze op boerderij een combinatie van iemand die op de kinderen past en iemand die op het land wil werken. Dit lijkt mij ontzettend leuk om te doen. Morgen nemen we afscheid van elkaar. Ik heb werkelijk geen idee of we elkaar nog gaan zien, dat zal erg van af gaan hangen waar ik werk vind en voor hoelang.

Voorlopig mag ik hier blijven, en dat vind ik zo lief!
Hopelijk gaat alles goed in NL! En nu zijn jullie weer up to date!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Laura